Pas toen ze buiten kwamen, verslapte zijn grip op haar hand enigszins.
De limousine stopte voor het restaurant, en Ava stapte in met het bange voorgevoel dat ze zich in het hol van de leeuw begaf. Ze wachtte tot de auto wegreed en draaide zich toen naar Marc. ‘Meende je dat allemaal, of was dat een toneelstukje om het publiek voor de gek te houden?’
Hij keek haar een poosje roerloos aan voordat hij antwoordde. ‘Ik ben bereid het verleden te laten voor wat het is. Dat is onbelangrijk voor onze relatie nu.’
Ava fronste haar voorhoofd. ‘Onbelangrijk? Natuurlijk is het belangrijk! Je vertrouwt me niet. Je hebt me nooit vertrouwd, toch?’
Hoewel hij haar uitdrukkingsloos bleef aanstaren, werd in zijn brede schouders een kleine spanning merkbaar. ‘Ik begeerde je, Ava,’ zei hij. ‘Vanaf het eerste moment dat ik je zag, wilde ik je. Ik liet me het hoofd op hol brengen door die gevoelens. Dat zal me niet nog een keer gebeuren.’
Beledigd draaide Ava haar hoofd om en keek uit het raam naar de voorbijglijdende lichtjes van de haven. Zijn koude woorden waren als giftige pijlen, en geen ervan miste zijn doel.
‘Waarom hebben jij en Cole geen kinderen gekregen?’ vroeg Marc na een lange stilte.
‘Dat was niet wat ik van hem wilde,’ zei ze. Meteen had ze spijt van haar woorden, toen ze zich realiseerde hoe hij die zou opvatten. Walging sprak uit zijn ogen, en zijn mond werd een dun streepje. ‘Ik bedoel… dat stond niet in de planning,’ verbeterde ze zich vlug. ‘Dat wilden we allebei niet. Het had niet gepast bij onze… ons soort relatie.’
‘Over wat voor soort relatie heb je het dan?’ vroeg Marc.
Ze voelde zich in een hoekje gedrukt. Zenuwachtig schuifelde ze heen en weer op de leren achterbank, haar benen om beurten gekruist of over elkaar geslagen. Zijn keiharde blik was ondraaglijk. Het zou het beste zijn om hem de waarheid te vertellen.
Serena had destijds voor Douglas gewerkt, op de boekhoudafdeling. Een aantal fouten die zij had gemaakt, had hem duizenden dollars gekost. Een paar dagen nadat Ava Marc had verlaten, had Douglas gedreigd stappen te ondernemen tegen Serena. Het woord ‘gevangenis’ was gevallen. Douglas had een gerenommeerd advocatenkantoor willen inschakelen om ervoor te zorgen dat Serena haar verdiende loon zou krijgen.
Ava had hem gesmeekt om haar zus te ontzien. Douglas had haar een voorstel gedaan… En hoe smakeloos de voorwaarden van hun overeenkomst ook waren, Ava was ermee akkoord gegaan. Ondanks het feit dat de pers haar genadeloos afschilderde als een gewetenloze geldwolf, had ze het gedragen omdat ze wist dat ze het beste deed voor Serena. Een gearrangeerd huwelijk in ruil voor de vrijheid van haar zusje.
Douglas was stervende geweest. Hij wilde een nephuwelijk om zijn zakenpartners te laten zien dat hij nog steeds een viriele man was.
De eerste vier jaar had ze hem hartgrondig gehaat. De dagen waren voorbij gekropen. Ongeduldig had ze de dag afgewacht waarop alle schulden zouden zijn terugbetaald. Maar toen zijn ziekte de overhand had gekregen, was ze anders naar hem gaan kijken. De gewetenloze zakenman was bovenal een eenzame ziel gebleken. Toen zijn leven naar zijn einde was gelopen, was hij zijn fouten beginnen in te zien. En dan vooral met betrekking tot zijn kinderen en zijn eerste echtgenote, die niets meer met hem te maken wilden hebben.
Ava dwong zichzelf om Marc aan te kijken. ‘We waren vrienden.’
Marc gooide lachend zijn hoofd in zijn nek.
‘Iemand die zo geobsedeerd is door seks als jij, begrijpt dat toch niet!’ zei ze boos.
Hij legde zijn arm achter haar op de leuning van de bank. Zijn vingers waren zo dicht bij haar nek dat Ava haar huid voelde tintelen. ‘Kom op, Ava,’ zei hij. ‘Ik ben niet gek. Je hebt vijf jaar met hem samengewoond. Wil je me wijsmaken dat je in al die tijd niet één avond het bed met hem hebt gedeeld? Zo niet alle avonden…’
Ze stak haar kin de lucht in. Haar ogen glansden van ingehouden woede. ‘Ik heb geen invloed op wat jij denkt. Net zo min als ik invloed heb op wat de pers allemaal over me schrijft. Ja, we woonden samen, en na een tijdje ontwikkelden we een vriendschap die voor ons allebei heel belangrijk was.’
‘Was je verliefd op hem?’
Ze staarde hem aan. ‘Nee. Ik was niet verliefd op hem, maar dat is natuurlijk precies het antwoord dat je verwachtte. Je denkt dat ik een geldwolf ben. En geldwolven zijn maar verliefd op één ding: geld.’
‘Jouw woorden, schatje,’ zei hij, terwijl hij zijn vingers door haar haren liet gaan.
Een siddering ging door haar lichaam toen hij haar langzaam dichter naar zich toe trok, tot ze bijna op zijn schoot zat. Ze duwde tegen zijn gespierde borst in een poging weg te komen, maar haar haren kluisterden haar effectiever aan hem vast dan een stalen ketting had kunnen doen. ‘L-Laat me los.’ Ze probeerde niet al te wanhopig te klinken.