Zijn maag kromp samen bij de gedachte aan de foto’s van haar huwelijk met Cole die in alle bladen hadden gestaan. Nooit eerder had hij zo’n betoverende bruid gezien, wat alles alleen nog maar erger maakte. Onder tafel balde hij zijn vuisten. Hij durfde zijn wijnglas niet vast te pakken uit angst dat hij het per ongeluk zou breken. Er was geen dag voorbijgegaan waarop deze beelden hem niet hadden achtervolgd. Wat een dwaas was hij geweest! Hij had haar nooit moeten vertrouwen.
Toen ze hem had verlaten, had hij gedacht dat ze een spelletje met hem speelde. Geduldig had hij gewacht tot ze op haar knieën terug zou komen, maar in plaats daarvan had ze hem tot op het bot vernederd.
Maar dat was vijf jaar geleden. Ondertussen was hij ouder en wijzer geworden. En machtiger… Deze keer zou hij Ava McGuire krijgen waar hij haar hebben wilde: in zijn bed!
Hoofdstuk 3
Het eten werd gebracht.
Ava prikte lusteloos met haar vork in haar salade. Haar maag kromp samen, en ze wist dat ze geen hap door haar keel zou kunnen krijgen. Ze was zich er pijnlijk van bewust dat Marc haar dreigend aan zat te staren. De wreedheid die ze in zijn gezicht bespeurde, bracht haar veel meer van haar stuk dan de seksuele spanning die tussen hen voelbaar was.
Toen ze aan de koffie zaten, merkte Ava dat achter haar wat commotie was ontstaan. Ze draaide zich om in haar stoel en zag een fotograaf met een grote lens gericht op haar en Marc.
‘Doe alsof er niks aan de hand is,’ fluisterde Marc, terwijl hij over de tafel heen naar haar hand reikte en die vastpakte.
Haar vingers begonnen te tintelen door zijn aanraking, maar Ava dwong zichzelf een ontspannen houding aan te nemen. Het was allemaal voor Serena’s bestwil, hield ze zich voor.
Er werden verschillende foto’s genomen. Een jonge journaliste die de fotograaf vergezelde, ondervroeg Marc: ‘Signor Castellano, eerder deze avond heeft u voor de pers verklaard dat u weer een relatie aan wilt gaan met Ava McGuire, de vrouw die u vijf jaar geleden verliet voor wijlen vastgoedmagnaat Douglas Cole. Heeft u hier nog iets aan toe te voegen?’
Marc lachte zijn witte tanden bloot. ‘Zoals u ziet, zijn we weer bij elkaar en gelukkiger dan ooit,’ zei hij. ‘Daar wil ik het graag bij laten.’
De journaliste schreef alles vliegensvlug op. Vervolgens vroeg ze met een provocerende lach: ‘Bent u van plan om over niet al te lange tijd in het huwelijksbootje te stappen?’
Marcs beleefde glimlach bleef intact, maar Ava zag een korte vonk in zijn ogen toen zijn blik even de hare kruiste voordat hij zich weer tot de journaliste richtte. ‘Mijn mening daarover is niet veranderd. Ik ben niet van plan ooit te trouwen.’
De jonge vrouw wendde zich nu tot Ava. ‘Mrs. Cole, u heeft binnen Europa de naam gekregen een pronkvrouw te zijn. Uw vorige echtgenoot was per slot van rekening achtendertig jaar ouder dan u. Heeft u daar iets op te zeggen?’
Ava voelde hoe Marc haar hand steviger beetpakte. ‘Eh… Ik ben niet bereid iets te vertellen over mijn privéleven,’ zei ze. Haar wangen kleurden door de neerbuigende blik die de journaliste haar toewierp. ‘Dat is en blijft verboden terrein.’
De vrouw liet zich niet uit het veld slaan. ‘Bent u van plan te gaan werken? Of bent u uitsluitend Signor Castellano’s minnares?’
Ava rechtte haar rug. ‘Ik ben zijn…’ Ze aarzelde even. ‘…zijn, eh… partner. Niet zijn minnares.’
De journaliste haalde een goed verzorgde wenkbrauw op. ‘Zijn vriendin bedoelt u zeker?’
Opnieuw kneep Marc waarschuwend in haar hand.
‘Zoals ik al zei, ik geef geen commentaar over mijn privéleven,’ zei ze.
Nog steeds met haar hand in de zijne stond Marc op, ten teken dat het interview wat hem betreft klaar was. ‘Als u ons zou willen verontschuldigen.’ Hij lachte naar de journaliste. ‘Miss McGuire en ik hebben een hoop in te halen samen.’
‘Nog één vraag, Signor Castellano,’ zei de jonge vrouw, terwijl ze hen de weg versperde. ‘Betekent dit dat u Mrs…. ik bedoel Miss McGuire, vergeeft dat ze met de man is getrouwd die destijds de bieding voor het hotel in Dubai van u heeft gewonnen? De geruchten gaan dat u de deal zo goed als binnen had, totdat zij naar de andere kant overstapte, zeg maar.’
Er viel een gespannen stilte die alleen werd verbroken door het geluid van kletterende borden die werden opgehaald aan de naburige tafeltjes.
Ava’s hart bonkte in haar keel. Haar hand voelde klam aan in de zijne.
Marcs mond verstrakte nauwelijks zichtbaar. ‘Natuurlijk,’ zei hij. ‘Dat is verleden tijd. Het is tijd om vooruit te kijken.’
De journaliste restte niets anders dan een stap opzij te zetten om Marc en Ava door te laten.