'Ik?' Ze schoot in de lach.
'Ja, jij,' zei hij koppig. 'Ik moet je overtuigen dat ik het weet en dat ik meeding.'
Het meisje raakte het glas aan en rook behoedzaam aan de inhoud. 'Wat is dit?'
'Vruchtensap, koolzuurhoudend water, ethylalcohol, suiker.'
'Levende materie?'
'En wat dan nog?' snauwde hij. 'Het is niets anders dan koolstof, zuurstof en waterstof en wat maakt het uit waar het vandaan is gekomen? Trouwens, dat fruit is nu wel dood.'
Ze proefde met een vies gezicht. 'Niet onprettig... Zijn deze glazen steriel?'
'Ik denk het niet. Daarom stoppen ze de alcohol erin - om de glazen te steriliseren.'
'O.' Na een ogenblik zei ze: 'Wat je zei is heel interessant. Natuurlijk ben ik verrast door jouw ambitie.'
'Natuurlijk?' herhaalde hij met nadruk.
'Waarom niet? Je zag me gister voor het eerst.'
Barch dacht een vlugge glimlach op haar gezicht te zien en plotseling realiseerde hij zich dat kleur, ras, beschaving er niet toe deden: de psychologie van de vrouw bleef altijd gelijk. Hij zag haar hand op de tafel. Haar slanke vingers lagen achteloos tegen het beslagen glas. Barch's hart bonsde zwaar. Hij nam haar hand in de zijne.
Met een lichte frons trok ze haar hand terug. En onder de tafel zag Barch een beweging toen ze haar hand afveegde aan haar zwart en witte pak.
Ze zwegen. De band kwam terug. Komeitk Lelianr volgde hun verrichtingen een ogenblik. Toen zei ze rustig: 'Je hebt geen tedere gevoelens voor mij, geen sympathie; wij hebben geen verwachtingen gemeen; wij hebben samen geen ontberingen of teleurstellingen doorgemaakt. Je voelt misschien hartstocht, maar geen liefde.'
Barch boog zich naar haar toe, maar hij kon geen woorden vinden.
'Jij stelt geen belang in mij als individu,' vervolgde ze kalm. 'Ik ben voor jou niet meer dan een symbool. Ik ben de "grootste prijs" waarvan jouw ijdelheid je ingeeft dat je hem verdient.'
Plotseling voelde Barch dat zijn wangen gloeiden. Hij keek gauw naar de band.
Opnieuw: muziek. Barch kneep in zijn glas tot zijn knokkels wit werden. Hij voelde dat Komeitk Lelianr hem onbevangen observeerde en toen even onbevangen de dansende mensen bestudeerde. Barch, zei hij bij zichzelf, je bent een ongelooflijke idioot. Uit zijn ooghoek zag hij haar profiel: zuiver gesneden, fijn, fier. Barch, zei hij in gedachten, dit meisje is te goed voor je. Niet omdat zij een Lekthwanese is, maar omdat jij een lompe boerenkinkel bent...
Hij rechtte zijn schouders en wist zijn stem terug te krijgen toen hij zei: 'Het spijt me dat ik je onder valse voorwendselen hier heb gebracht.' Hij vond dat zijn stem ruw en onnatuurlijk klonk.
Ze zei een beetje teleurgesteld: 'Dus die ceremonieën die je beschreef bestaan niet echt?'
'Misschien in het holst van Afrika.'
'Dat is een van de meer afgelegen districten?'
'ja, nogal afgelegen,' zei Barch ironisch. 'Daar woont een heel ander ras, dat net zoveel verschilt van ons als-' Hij had willen zeggen: '-als wij van jullie' maar deed het niet. Hij nam een paar slokken.
Hij wees naar een neger die aan een tafeltje in de buurt zat. 'Die man is van Afrikaanse afkomst.'
'Ja? Hij lijkt helemaal niet anders dan jij, afgezien van zijn huidskleur. Beoefent hij die ceremonies waar jij over sprak?'
'O nee, natuurlijk niet. Hij is in onze samenleving geboren. Maar soms heeft hij wel last van discriminatie.' En gemeen voegde hij eraan toe: 'Net als Aardlingen op Lekthwa, denk ik.'
Komeitk Lelianr tuitte haar lippen, verdraaide het hoge glas. Het kleurlaagje waarmee ze zich gecamoufleerd had liet los en de gouden huid glansde erdoor. Barch zag dat ze nauwelijks iets had gedronken. 'Vind je het niet lekker?'
Ze keek onverschillig naar het glas en sabbelde wat op de rietjes. 'Moet ik me nu uitgelaten voelen?'
'Pas als je er nog twee of drie drinkt.'
Ze schudde het hoofd. 'Dat zit er niet in.' Ze stond op. 'Nu gaan we.'
Nors volgde Barch haar naar buiten en terug naar de luchtboot. Met moeite zijn stem in bedwang houdend zei hij: 'Als je geïnteresseerd bent in liederlijke taferelen, kan ik je naar een bokswedstrijd of een worstelwedstrijd meenemen - maar liever niet.'
Ze keek hem peinzend aan. 'Dat zou jou in verlegenheid brengen?'
'Ja. Dat zou het.'
Ze haalde haar schouders op. 'Dat is volkomen overbodig. De Aardse gebruiken boezemen mij alleen vanuit wetenschappelijk standpunt belang in. Misschien heb je mijn beweegredenen voor het arrangeren van dit tochtje verkeerd begrepen.'
Barch vertrok zijn gezicht tot een gapende grijns zonder pret. 'Ik dacht van niet. Maar ik heb zelf toevallig geen belangstelling voor primitieve rituelen en zover gaat mijn hoffelijkheid - of mijn onderdanigheid - gewoon niet.'
'Dan gaan we terug naar de koepel.' Ze stapte in de boot.
De boot steeg op in de nacht en richtte zich automatisch op Markels koepel, ver in het zuiden. De San Pablo Avenue werd een brede verkeersader met een stroom van flonkerende, lichtgevende deeltjes. De hemel lichtte stoffig op onder het schijnsel van een miljoen lampen.