Hij zette de boot aan de grond achter een rij eucalyptusbomen. 'Nu gaat 't beginnen.'
Uit Hambone Kelly's dreunde harde muziek over straat. 'Weer een rolschaatsbaan?' vroeg Komeitk Lelianr.
Barch voelde zich duf en uitgeput. 'Nee. Hier komen de mensen om te dansen en te drinken en naar muziek te luisteren.'
'Interessant! Vertolkende dansen zeker, met seksuele symboliek?'
'Nou, dat weet ik niet hoor. Energiek is het in ieder geval wel.'
'En wat bedoel je met drinken?'
'De mensen nemen stimulerende dranken om hun bewustzijn te verbreden zodat ze zich intensiever vermaken.'
'O... en de muziek?'
Barch liep warm voor het onderwerp. 'Ik heb je hier speciaal voor de muziek gebracht. Het is een apart soort dat wel nieuw voor je zal zijn.'
Ze luisterde. 'Een polyfonie van acht instrumenten, nietwaar?'
Barch was verbaasd. 'Het zijn er maar zeven.'
'Maar een ervan - een rinkelend soort harp die twee soorten geluid maakt.'
'O, de piano.' Nu voelde hij zich helemaal rot. 'Laten we naar binnen gaan.'
Hij loodste haar naar een tafeltje in een halfdonkere hoek. Op een podium speelde een orkest van zeven man op trompet, trombone, klarinet, piano, drums, banjo en bas. Ze speelden scherp en nadrukkelijk en de muziek klaterde helder en dwingend door de zaal.
Barch zei met zijn mond vlak bij het oor van het meisje: 'Dit is de Yerba Buena Jazz Band. Wat ze nu spelen heet Weary Blues.'
'Het klinkt helemaal niet vermoeid.'
'Nee, integendeel.' Hij keek naar de band.
Toen het afgelopen was draaide Barch zich naar Komeitk Lelianr. 'Wat vond je ervan?'
'Het was hard en emotioneel.'
'Het is de muziek van onze tijd,' zei Barch geestdriftig. 'Het weerspiegelt de levensdrang van onze soort; het toppunt van moderne creativiteit.'
Het meisje boog zich naar voren. 'Je lijkt te denken in symbolische beelden,' zei ze. 'Klopt dat?'
'Ik weet het niet,' antwoordde hij ongeduldig. 'Het doet er niet toe. Kun je die primitieve antropologie van je niet even vergeten?'
Hij zag haar wenkbrauwen trillen. 'Je doet het automatisch,' zei hij beschuldigend.
'Wat?'
'Verwisselen van rol. Je bepaalt welke rol je op een gegeven moment het best uitkomt en dan spring je erin.'
Ze fronste haar voorhoofd. 'Zo heb ik het nog nooit gezien.'
Hij gebaarde ongeduldig. 'Laat maar... Vertel me eens naar wat voor muziek de Lekthwanezen luisteren?'
'Onze muziek is heel anders dan dit. Het is moeilijk uit te leggen. In de eerste plaats heb je de liddrsk-toonatd - een onderliggende bas of legato, waar de klanken op vallen als regen; dan is er de cmodor, waarin een tros van noten in de verte begint, en nadert, waarna bepaalde noten naar voren komen, weer terugwijken, en ten slotte ontmoeten ze elkaar allemaal in de kern. Dan kennen we verder de lyzg- toonaard - die is nog gecompliceerder.'
Ze keek naar de dansers. 'Op Jeol vorig jaar waren we bij de Fuolghan - dat is een godsdienstige ceremonie met dansen die hier nogal op leken. Het vond natuurlijk plaats op het hemelniveau. En de muziek was anders - het geluid van metalen wielen en gongs van bevroren waterstof.'
'Ja, ja,' zei Barch ongeduldig. 'Muziek. Daarom heb ik je hier gebracht. Luister.'
Komeitk Lelianr luisterde. 'Heel interessant. Maar het stoort me. Het is te openhartig, te onverzoenlijk.'
'Nee, nee,' riep Barch, zonder goed te weten wat hij precies ontkende. Hij redeneerde heel intens door, vast van plan in haar een sympathiek gevoel voor de muziek op te wekken en ook voor hem. 'Volgens jullie tijdschaal zijn wij een jong ras. Jullie eigen wereld is stil, en jullie zijn rustig en bezadigd. De Aarde is anders! Voor de Aarde zijn dit opwindende tijden - vooral sinds jullie komst. Iedere dag is nieuw en fris en iedere dag begint er iets nieuws, worden er vorderingen geboekt op weg naar een doel... Wij leven met deze drang, deze stuwing naar de toekomst - een dynamisch gebeuren dat doorklinkt in de muziek.'
Hij gaf haar de tijd om te reageren, maar ze zei niets. Hij kon niet uitmaken wat ze dacht.
Nu bracht hij een nuance aan. 'Ik moet eigenlijk zeggen: in ons deel van de wereld. In andere landen leven de mensen anders en hun muziek is ook anders. De Chinezen vinden al onze muziek marsmuziek - ook jazz, kamermuziek, hymnen, klaagzangen, alles.'
Een dienster vroeg: 'Wilt u bestellen?'
'Twee Tom Collins,' zei Barch. Tegen Komeitk Lelianr vervolgde hij: 'Maar wij zijn de dominante macht, de leiders.' Met strakke lippen besloot hij: 'Totdat de Lekthwanezen kwamen.'
Ze lachte. 'Dat vergat je even.'
'Ja. Inderdaad, ja.'
'Waarom vertel je me dit allemaal?'
Hij aarzelde. Toen waagde hij de duik. 'Omdat ik mezelf geen barbaar vind. Ik ben jouw gelijke, of je dat prettig vindt of niet. En-'
De dienster zette twee hoge glazen voor hen neer. 'Eén twintig, alstublieft.'
Barch legde geld op haar blad.
'En wat?'
Hij zocht naar betekenisvolle woorden. 'Er zijn heel wat prijzen in het heelal. Je moet ervoor vechten. Jij bent een van die prijzen.'