In een andere kist vond hij abiloid. 'Dit gebruikte Kerbol. Abiloid. En dit draadje is de lont, of de ontsteking.'
'Ja, ja,' zei Big. 'Heel gewoon.'
'Kun je voor afstandsbediening zorgen?'
Big blikte naar de koepel van boot 2. 'Daar zitten instrumenten in die we makkelijk kunnen ombouwen.'
'Mooi zo,' zei Barch. 'Begin maar meteen.'
'Goed.'
Barch keek de kordaat weglopende Big na. Hij voelde zich begluurd - door Tick. Toen Barch zijn hoofd draaide, sloeg Tick zijn ogen neer. Barch bewonderde een ogenblik het werk van Pedratz de lasser.
Ieder stuk buis leverde een enkele spijl op en dan bleef er anderhalve meter over die onbruikbaar was. De stapel pijpen van anderhalve meter lang bracht Barch op een idee. Hij liep erheen en tikte Pedratz op zijn bruingele schouder.
'Pedratz, neem vier van die dingen en maak een eind ervan dicht,' zei hij al wijzend.
Pedratz knikte. Hij stootte Tick aan met zijn teen. 'Takel vier van die buizen op het wagentje.'
Barch's stomp begon op te spelen. Hij ging weg naar de zaal.
Uit een van de donkere nissen naast de tunnel kwam het rumoer van een worsteling, gehijg, grauwende keelklanken. Barch ging er snel binnen met zijn pistool in zijn hand. Komeitk Lelianr zat verfomfaaid tegen de muur met een gezicht vol vegen en verwarde haren.
Moranko hees zich slordig overeind. Uit zijn neus druppelde bloed en hij had witte ringen van hartstocht en woede om zijn ogen.
'Wat gebeurt hier?' vroeg Barch.
'Ik wil deze vrouw hebben,' legde Moranko stuurs uit. 'Ze is van niemand. Clet heeft haar van jou afgenomen; Clet is dood en jij hebt haar niet teruggenomen. Maar zij verzet zich tegen mij. Kijk, ze heeft me in m'n gezicht geschopt.'
Barch inspecteerde het meisje, dat haar haren uit haar gezicht streek. Zijn geest kroop traag rond tussen honderd emoties. 'Deze vrouw is mijn zorg niet.'
Haar gezicht veranderde niet. Ze keek hem peinzend aan.
Barch keerde zich fel naar Moranko. 'Maar wij zijn geen stam van wilden meer, maar beschaafde mensen. Als deze vrouw met jou wil paren, prima de luxe. Als ze niet wil, mag je haar niet dwingen.'
Moranko liep rood aan. 'Ze is van niemand.'
'Ze is van zichzelf.'
'Toen Clet er nog was, ging het anders.'
'Clet is dood.' Barch vroeg aan Komeitk Lelianr, die opgestaan was: 'Wil je met deze man paren?'
Ze glimlachte flets. 'Ik heb nooit met iemand willen paren.'
Moranko draaide zich op zijn hakken om en marcheerde weg.
Komeitk Lelianr deed haar mond open alsof ze iets tegen Barch wilde zeggen, maar aarzelde nog. Hij wachtte. Toen zei ze: 'Ik draag jouw kind.'
Barch's oren begonnen te suizen. Verwonderd keek hij naar de tengere gouden gestalte. Toen vond hij zijn stem terug. 'Mijn kind? Hoe weet je dat zo zeker?'
'Clet was een Podruod, een ondersoort van de Klau en dat is een ander mensenras. Zijn type en het mijne zijn niet verenigbaar.'
'O.' Barch ging aan de tafel zitten. 'Dat verandert de zaak.' Hij staarde een lang ogenblik naar haar. 'En wat verwacht je dat ik doe?'
'Niets,' antwoordde zij lusteloos. 'Je deed al wat ik wilde toen je Moranko wegstuurde.'
'En als dit kind komt - zul je het haten?'
'Nee... Ik wilde het niet hebben. Maar het is een deel van mij.'
Barch's gedachten snelden over tijd en ruimte. 'En wanneer we terugkomen in de beschaving?'
'Dat staat nog te bezien.'
'Ja,' zei Barch zwaar. 'En er moet nog een heleboel gedaan worden.'
Hij liep de gang in die naar het Grote Gat voerde. In het donker werd hij woest besprongen en tegen de grond gesmeten. Barch viel op zijn armstomp. Hij voelde een vlammende pijn en het bloed spoot eruit. Versuft bleef hij liggen. Grijpgrage handjes rommelden in zijn zak en de aanvaller siste. Toen kreeg Barch een schop in zijn nek en hij hoorde zich verwijderende voetstappen.
Barch bleef stil liggen zonder ergens aan te kunnen denken. Wat later hees hij zich duizelig op zijn knieën. Zijn gedachten kwamen weer op gang... Moranko? Een tweede inval joeg hem overeind. Was het Tick geweest? Hij controleerde zijn zak. Weg amulet.
Barch rende met slappe benen de zaal in. Komeitk Lelianr keek geschrokken op. 'Wie is hierdoor binnengekomen?' vroeg Barch met schorre stem.
'Tick...'
Barch rende naar de ingang van de grot. Tick zou instinctief naar het vlot gaan. Als hij ontsnapte en zijn relaas toevoegde aan wat het Brein van Magarak al wist... Barch trok zijn pistool. Tick stond bij het vlot aan het meertouw te rukken. Hij ontdekte Barch en glipte het woud in. Als een aap verdween hij in de bomen. Barch hoorde zijn schelle, spottende lach. 'Te laat, te laat, mij zie je nooit meer.' De takken ritselden, de zwarte bladeren klapperden.
Barch strompelde naar het vlot en ging er slap tegenaan hangen. Hij keek even naar de stomp van zijn linkerarm.
De grijze doek was kleverig en donker. Het bot deed ondraaglijk pijn.
Hij hees zich op het vlot, maakte het meertouw los. Boven de boomkruinen stijgend koerste hij naar de rivier omdat hij vermoedde dat Tick daarheen zou gaan. Beneden hem rammelden en schuurden de bladeren die glinsterden als de schubben van een grote zwarte vis. Tick was net zomin te zien als een insect.