Kerbol bromde: 'Dat is het vervelende van Lenape. Je kunt ze nooit tevredenstellen.'
Barch staarde hem ongelovig aan. 'Dat zijn Lenape?'
Kerbol maakte wat donkere geluiden.
Barch liep langzaam terug. Zijn geestesoog had de Lenape een lichaam toegedicht dat paste bij hun veelgeroemde geestelijke vermogens.
In het ruim stonden de Lenape verhit tegen elkaar te redekavelen en niemand bemoeide zich met Barch. Waar Barch in de opalen ogen eerst de slaperigheid van de herkauwer had gezien, meende hij nu subtiele wijsdom te bespeuren. De mannetjes merkten hem op en allen zwegen. 'Zijn jullie Lenape?' vroeg Barch.
'Dat zijn wij.'
'Dan begrijpen jullie iets van de werking van deze apparaten?' Hij wees naar de machines.
De Lenape leken verrast. 'Ja natuurlijk.'
'En als deze schuit kapot ging, dan zouden jullie hem kunnen maken?'
Er ging een geruis van pret door het groepje. 'Dat hangt grotendeels af van de omvang van de schade en van de aanwezigheid van reserveonderdelen en gereedschap.'
Barch knikte. 'Mooi. Prima.'
Ze vlogen over de zee en de wadden en vooruit rezen de toppen van de Palamkum op, schemerige zwarte massa's achter de zwachtels van mist.
Barch wees. 'Voorlopig komen jullie daar te wonen, totdat we twee schuiten omgebouwd hebben tot een ruimteschip en van Magarak kunnen vertrekken.'
De Lenape luisterden beduusd. De voorste zei: 'Dacht je met een schuit door de ruimte te kunnen reizen?'
'Met twee schuiten, die we omgekeerd op elkaar lassen.'
'Uitgesloten.'
Barch kreeg loden voeten. 'Waarom?'
'De Klau vinden dat nooit goed.'
'De Klau vonden het ook niet goed dat ik deze boot stal.'
'De noodzakelijke onderdelen en hulpstukken zijn talrijk en moeilijk te krijgen.'
'Zoals de milieumachines bij voorbeeld? Zoals de twee schuiten? Zoals het technische personeel? Zoals een veilige werkplaats?'
'Precies.'
'Nou, dat hebben we allemaal.'
Het bleef even stil. Barch stond in het brandpunt van twaalf nieuwsgierige blikken. Toen zei de eerste Lenape: 'Een ruimtereis zou ondraaglijk lang duren. De schuiten leveren niet voldoende energie voor een versnelling van de tweede orde en je zou onbeholpen door de ruimte van de eerste orde drijven terwijl het dek tegen je voeten drukt.'
'Vijf jaar in de ruimte zijn niet erger dan vijf jaar op
Magarak. Na die vijf jaar zijn we thuis. En misschien kunnen jullie iets bedenken om de snelheid op te voeren.'
De Lenape mompelden nerveus tegen elkaar. 'Een groots denkbeeld. Maar is het uitvoerbaar?'
'Het lijkt net of jullie helemaal niet naar huis willen!' zei Barch boos.
'Wél, wél - Lenau is ons leven!'
'Een paar maanden geleden zijn een stuk of tien Lenape van Magarak ontsnapt.'
'Dat was heel eenvoudig voor ze; ze hoefden alleen maar een geheime blaar in de schil van het ruimteschip te kweken, meer niet... Daar kwam geen vermoeiend passen en meten en prutsen aan te pas.'
'Iedere gek kan konijnen in een hok doodschieten,' zei Barch gemelijk. 'Doen jullie mee of niet?'De mannetjes hielden een gemompelde samenspraak, allemaal door elkaar. Barch snapte niet hoe ze op die manier konden communiceren. De voorste Lenape keek hem aan. 'Wij zullen met jullie samenwerken, want er is geen andere mogelijkheid.'
Barch knikte met grimmig plezier. 'Ik dacht wel dat jullie bij zouden draaien... Geef me nu die lijken even aan, dan gooi ik ze over de reling.'
20
De volgende dag droeg Barch de lokator naar de tafel in de zaal en controleerde het gebied van Palkwarkz Ztvo om zichzelf gerust te stellen dat de twee boten in het Grote Gat zich niet stonden te verklikken.
Vier vrouwen kwamen binnen met manden vol grijze truffels. Een van hen was Komeitk Lelianr. Barch bestudeerde haar heimelijk. Verrast merkte hij dat ze veranderd was. Dit was niet meer de Komeitk Lelianr die hij had zien uitstappen op Markels blauwgroene terras. Haar jeugd, haar montere, meisjesachtige zelfverzekerdheid waren verdwenen. Hij wist niet meer wanneer ze voor het laatst gelachen had. Ze was mager geworden, haar wangen waren een beetje ingevallen, de glans van haar huid was dof geworden als oud goud.
Ze keek hem aan. Een paar seconden hield zij zijn blik gevangen en Barch voelde dat ze hem woog; voor het eerst leek zij hem te zien als een individu.
'Ellen,' zei Barch. 'Ik wil met je praten.'
Ze kwam naar zijn bank toe. 'Ja?'
'Kom hier zitten - hier, naast me.'
Ze gehoorzaamde.
'Gister,' zei Barch, 'heb ik een paar mensen van de Aarde - Chinezen - tussen de slaven gezien.'
Ze keek hem peinzend aan. 'Weet je het zeker?'
'Ze zagen eruit als Chinezen, ze spraken als Chinezen en ze gedroegen zich als Chinezen.'
Komeitk Lelianr kauwde op haar lip. 'Het is heel goed mogelijk dat de Klau Aardse slaven aanvoeren.'
Barch staarde dof in het vuur. 'Dat zou betekenen dat de Klau de Aarde bezet hebben - dat ze mensen gedood hebben en steden verwoest.'
Ze haalde de schouders op. 'Dat is de gebruikelijke gang van zaken als ze op weerstand stuiten.'