Op de zwetende, trekkende huid zat een vlakke bruine plek. Barch trok hem los met zijn nagels. Twee dingen vielen op de stenen vloer: een metalen medaillon en de teek die sloom naar het vuur hompelde. Tick stortte zich op het medaillon met zijn ogen bijna op steeltjes. Hij trok zijn armen naar voren; Platbek en Kerbol schoven hijgend over de tafel. Barch pakte het medaillon, knipte het open en trok er een stukje vlies uit.
'Tick,' zei hij toen. 'Zit stil.'
Ticks ogen trokken zich terug. Kerbol en Platbek kwamen overeind.
'Tick,' zei Barch, 'zul je je gedragen?'
Tick zuchtte. 'Mijn leven behoort niet meer aan mij.'
'Dat geldt voor elk van ons hier. We zitten in hetzelfde schuitje; we vertrekken samen van Magarak of we gaan samen dood. Begrijp je dat?'
Tick antwoordde niet. Zijn ogen zochten Chevrr, alsof hij om medeleven vroeg.
Barch zei: 'Waar ik ga, daar gaat je amulet mee. Als we van Magarak vertrekken, krijg je hem terug.'
Tick zei niets.
Barch haalde de lokator weer naar de tafel en keek naar het pulserende landschap in pasteltinten. 'Wat zijn die doorzichtige witte vierkanten?'
'Ik weet het niet,' zei Tick.
'En die zwarte lijnen?'
'Dat zijn de ondergrondse banden.'
'Ik zie een feloranje vlek en aan de bovenkant ervan wapperen een paar visgraten. Hoe kom ik erachter welke plek dat is?'
Tick keek. 'Dat is op het Ptrsfur-schiereiland, in het district Zcham.'
'Hoe weet je dat?'
'Dat zie ik aan die tekens in de strook bovenin.'
'En dat oranje blok?'
Tick draaide aan een knop. Een zwarte stip bewoog zich over het panorama en stopte boven het oranje blokje. Tick wees naar een serie oplichtende oranje symbolen op de cilinder aan de zijkant. 'Daar kun je lezen welke functie dat blok heeft.'
Barch bestudeerde de tekens. 'Kun jij die lezen?'
'Nee.'
Barch keek om zich heen. Komeitk Lelianr zat in het vuur te staren naar taferelen die ver in de ruimte lagen. 'Ellen, kun jij dit lezen?'
Ze kwam onverschillig kijken. 'Het gaat om de productie van padisks verktt.'
'En wat zijn dat?'
' "Padisks" is nummer negen in de tiende - of elfde reeks kunstmatige elementen. "Verktt" zijn een soort stralingskleppen.'
Barch bromde: 'O.' Op proef draaide hij aan de knop. 'Dit apparaat moet ons goed van pas komen.' Hij keek de omstanders aan. Niemand leek opgewonden. 'We boffen enorm.'
Platbek drukte zijn agaatogen tegen de gleuf en verdraaide de knop. 'Ah - daar heb je de Purpurat, waar ik vier jaar lang spoelen wikkelde.'
Barch keerde zich naar Komeitk Lelianr, die hem vertrouwd, begrijpelijk voorkwam - maar dat was een illusie, besefte hij; eigenlijk was zij geestelijk net zo vreemd voor hem als SI, de bleke dubbeldoener. 'Tick heeft me verteld over een coördinator van Magarak - een soort rekenmachine.'
'Ja,' zei zij. 'Fabriekswerelden worden gecoördineerd door wat ze een "brein" noemen - een programmeermachine die zorgt dat de elementen van zo'n wereld efficiënt draaien.'
Ze draaide aan de knop en las de tekens. Barch keek even zwijgend toe. 'Ellen, zo te zien heb jij al een baantje veroverd,' zei hij toen.
Ze knikte zonder interesse. Barch kwam op een idee. 'Wat betekent dat wij samen zullen werken,' zei hij somber.
Ze inspecteerde hem met een vleug van nieuwsgierigheid. 'En waarom ook niet?'
Barch bloosde. Voor hem had het belangrijk geleken. 'Precies.' Hij blikte onderzoekend om de tafel of iemand merkte dat hij verlegen was. Zwarte, blauwe, witte, rode en groene ogen keken hem aan. Op barse toon zei hij tegen de groep: 'We moeten eens over het plan praten.'
Hij wachtte, maar niemand reageerde. Misschien waren ze niet gewend aan inspraak.
'We hebben de boot,' zei Barch. 'Ik wou er een soort luchtdichte ballon op monteren en die verankeren met kabels.'
Het bleef stil. Barch keek de gezichten langs. Mozes, de dwerg, gooide hout op het vuur. Geërgerd ging Barch verder: 'Ik zie niet in waarom het niet zou werken, maar ik ben ook geen ingenieur. Misschien heeft een van jullie een beter idee.'
Zodra hij uitgesproken was, voelde hij zich nog ongelukkiger dan daarvoor. Zijn stem had klaaglijk geklonken. Een leider moest altijd vol vertrouwen lijken... Maar hoe, vroeg hij zich af, moest hij dat klaarspelen, omringd door een dozijn vreemde soorten waarmee hij geen ervaring had? Het was wel een uitdaging om je voortdurend te meten met andere intelligente rassen... Met een zucht zette hij zulke gedachten van zich af. Daar kwamen maar maagzweren van.
Komeitk Lelianr zei terloops: 'Het is veel eenvoudiger om nog een boot te halen en ze op elkaar te lassen.'
Barch verstijfde. 'Dat lijkt me een heel goed idee,' zei hij na een ogenblik. 'Er is een punt waar we rekening mee moeten houden. In de ruimte gebruiken we de hefmotoren voor de voortstuwing, zodat we op de been kunnen blijven. Ik hoop dat we een voortdurende versnelling van minstens één g kunnen bereiken, want dan komen we in ongeveer een jaar op de lichtsnelheid, of zo dicht mogelijk ertegenaan. Wat er daarna gebeurt, weet ik niet. De theoretische geleerden op mijn planeet zeggen dat de lichtsnelheid niet overschreden kan worden.'