Kreunend en piepend boog Tick zich over het toestel, brak teder de ketting, schoof een plaatje weg en drukte op een groenglanzende bel. 'Gstad degradeert me naar de mestkruierij.'
Barch keek in de gleuf. De vonk was uitgedoofd.
Vervolgens keerde hij zich naar Tick, die zijn nek zat te betasten. Tick zei vlug: 'De lokator heeft nog andere nuttige eigenschappen. Kijk. Als ik terug wilde naar de hangar van Quodaras Dertien, dan zoek ik de naam in deze index op...' Hij gaf een draai aan een spoel en er verschenen gloeiende lichtgevende tekens die elkaar opvolgden.
'Dan raak ik deze cel hier aan.' Hij keek klaaglijk op toen Barch zijn pols beet greep.
Barch gromde: 'Je schijnt je niet veel zorgen te maken over je levensduur.'
Tick klapperde met zijn tanden. 'Een kustbewoner van Splang tart de dood. Het precieze uur van zijn dood wordt bij zijn geboorte te boek gesteld in het zand van het strand. Geen daad van god, Klau of mens kan de kaart van zijn leven bezoedelen.'
'Wat een geruststellend idee,' zei Barch ongeïnteresseerd. Hij keek weer in de lokator. 'Ik neem aan dat alle Klau op Magarak nu wel weten waar de schuit is?'
'Misschien, misschien niet,' zei Tick. Hij kneep zijn lippen nadenkend op elkaar. 'Het hangt er vooral vanaf hoe gauw het ontbreken van springstoffen in de steengroeve gemeld wordt aan de coördinator.'
'En wat is dat, die coördinator?'
'Ik weet het niet,' zei Tick heel openhartig.
'Wat denk je dat het is?' vroeg Barch geduldig.
'Ik veronderstel dat het een mechanisch brein is, dat schijnbaar niet met elkaar verband houdende voorvallen opmerkt en integreert en de meest waarschijnlijke oorzaken van gevolgen en de gevolgen van oorzaken berekent.'
'O,' zei Barch met een knikje. 'Een soort mechanische superdetective.' Hij keek weer naar de lokator. 'Kan dit ding losgemaakt worden? Ik wil hem graag meenemen naar beneden.'
'Jazeker, natuurlijk.' Tick sprong erheen, trok twee klemmen los.
'Ik neem het wel,' zei Barch. Hij wees naar de vloer van de grot. 'Na jou.'
Tick liet zich soepel vallen en liep in de richting van de tunnel.
Barch vroeg als terloops: 'Waarom zo'n haast?'
Tick bleef meteen staan en glimlachte Barch vlug toe. 'Nergens om.'
Barch klauterde naar beneden met de lokator onder zijn arm en hij verschikte opvallend het wapen in zijn gordel. 'Nu gaan we naar beneden.'
In de zaal zette hij de lokator op de tafel en toen ging hij buiten kijken. Arn en Ardl, die dicht bij elkaar zaten, sprongen schuldig op. 'Verdomme,' riep Barch, 'als jullie niet op kunnen houden met vrijen of hoe jullie het ook noemen en geen wacht kunnen lopen, dan kleed ik jullie spiernaakt uit en dan is het gauw afgelopen met deze flauwekul!'
Ardl begon braaf aan zijn ronden. Barch zei tegen Arn: 'Pas op dat je die Splang-piloot niet doorlaat.' 'Ja, Roy.'
Barch keek naar de lucht. Stel dat de positie van de schuit opgetekend was. Dan kon er elk ogenblik een bootlading Podruods uit de hemel komen vallen. Hij haalde zijn schouders op. Niets aan te doen. 'Hou de boel goed in de gaten, vooral de lucht.'
In de zaal zat Tick met één hand op de lokator aan de tafel. 'Veel piloten vliegen automatisch. Ze stellen de cel in en gaan slapen. Ik niet. Ik kijk naar mijn lokator-' Hij klopte op het toestel, '-en ik vlieg met mijn handen.' Hij liet zijn handen zien. De vingers eindigden in bobbels als bij een boomkikker.
Barch zag dat Chevrr, die in een hoek zat, minachtend naar Tick keek. Hij ging erheen en hurkte naast hem. 'Zijn ze allemaal zo?'
Chevrr knikte zuur. 'Wij blijven in de bergen om ze te ontlopen. Eenmaal per jaar werpen ze een tweeling, ze krioelen door de bomen en ze zijn waardeloos, behalve als acrobaten en hoeren.'
'Maar hoe hou ik hem in bedwang?'
'Dood hem.'
Barch keek lelijk. 'Ik kan niet zo goed wennen aan het doden van mensen. Bovendien is hij de enige die die boot kan vliegen.'
De plooien van Chevrrs sombere gezicht ondergingen een verbluffend proces: ze weken uiteen, ze werden glad. Chevrr lachte. 'Hij draagt een geluksamulet. Dat doen alle kustbewoners. Het is zijn geboortezak en daar zit het diagram van zijn strandzand in. Je vindt het binnenin een teek die aan zijn buik zuigt. Pak zijn amulet weg en je bent zijn meester.'
'Aha,' zei Barch.
'Pas wel op. Als hij weet wat je van plan bent, dan verandert hij in een demon, een reus. Niemand hier zou hem tegen kunnen houden.'
Barch liep naar Kerbol, zei een paar woorden tegen hem, ging toen naar Platbek en ten slotte naar Moranko.
Hij verplaatste de lokator naar de zijkant van de zaal. Tick woog niet meer dan vijftig kilo. Hij leek pezig gebouwd en lenig.
Kerbol en Platbek naderden hem van achter en grepen elk een van zijn armen. Moranko pakte de spinnenpoten beet.
Tick keek verwonderd op. Barch ging voor hem staan en trok zijn gele bloes omhoog.
Ticks ogen puilden zover uit dat ze meer buiten dan binnen zijn hoofd zaten. Hij rukte met zijn schouders. Kerbol en Platbek werden half over de tafel gesleurd. Hij spande zijn benen; Moranko vloog ongelooflijk genoeg een halve meter van de vloer.