Binnen regelde hij nog vier groepen wachters. Samen met Kerbol nam hij de middelste wacht voor zijn rekening.
Eén probleem kon hij voorlopig naar de achtergrond duwen.
Tick, de piloot, was in gesprek met Chevrr, zijn landsman. Barch ging erbij zitten. 'Hoe kreeg je je instructies? Werkte je vanuit een centraal transportdepot?'
'Ja. Mijn depot is - was - Quodaras Dertien en iedere dag kreeg ik andere opdrachten. Deze tocht maakte ik om de twee weken, soms vaker.'
'Maar je bracht ook vracht naar andere plekken?'
'O, ja.'
'Dan moet je Magarak aardig kennen.'
Tick glom. 'Beter kan het niet.'
'Wat doe je als je naar een onbekende bestemming moet?'
'Dan is er altijd nog de lokator in de koepel.'
'Een lokator?' Barch spitste de oren. 'Een kaart?'
Luchtig superieur, alsof hij het apparaat zelf uitgevonden had, zei Tick: 'Nee nee. Veel ingewikkelder en veel beter. Het is een driedimensionale kijkdoos die afgestemd is op alle delen van Magarak.'
'Laten we daar even naar gaan kijken.'
Terwijl ze door de slingerende tunnel naar het Grote Gat klommen, liet Tick zich kennen als een gretig prater. '-Een goeie schuit, een fraaie slanke schuit, pas van brandstof voorzien en waarom? Omdat ik, Tick, gunsten bewezen heb aan Goleimpas Gstad, de expediteur van Quodaras Dertien. Dat is een heel invloedrijke Bornghalees. "Tick," zei Gstad, "je mag uit de hele hangar kiezen; selecteer maar een schuit die jouw eigen uitmuntendheid weerspiegelt." En dus kijk ik iedere dag op de routestrook en nog pas twee dagen geleden komt er een schuit vers uit de kweekvaten.'
'Uit de kweekvaten? Die schuiten worden ook geteeld?'
'Jazeker.' Tick keek hem verrast aan. 'Kweken jullie geen schepen en boten op jouw planeet?'
'Nee,' zei Barch, 'wij hebben andere methoden.'
'Als je weer thuiskomt, en daar twijfel ik niet aan, dan zul je een groot vernieuwer worden. Het is allemaal eenvoudig een kwestie van het uitkiezen van de juiste secretoren, ze met verantwoordelijke vloeistoffen scherpstellen en de groei zorgvuldig leiden. En het resultaat-' Ze passeerden het hoekige blok marmeragaat bovenaan de tunnel en kwamen uit in het Grote Gat. Tick wuifde naar de slanke zwarte romp die afgetekend stond tegen de door de vuren verlichte kalksteenwand.
Barch bleef staan, onder de indruk van zijn buit. 'Hoe voorzie je hem van nieuwe brandstof?'
Tick maakte een geringschattend gebaar. 'Ik ben de piloot. Ik vermoei mij nooit met zulke zaken... Maar de accr wordt in het luik onder de koepel gedaan.'
'Hoeveel? Hoe vaak?'
Tick tekende in de lucht een rechthoek van vijftien bij acht centimeter. 'Misschien een keer per maand, of zo, wordt er een nieuwe lading ingedaan.'
Brandstofgebrek zou dan geen probleem vormen, dacht Barch. Accr was kennelijk een atoombrandstof, samengebalde elektriciteit, gestolde straling. Het maakte weinig verschil zolang hij er genoeg van kon krijgen.
Tick sprong lenig in de koepel. Grimmig geamuseerd bedacht Barch zich dat als Tick ooit de bomen wist te bereiken, hij bijzonder moeilijk te vangen zou zijn. Hij volgde de kleine man rustig. Tick zat geboeid in een gloeiende gleuf te kijken die iets links van zijn stoel zat. 'Ha, hm.'
Barch wachtte ongeduldig. 'Nou?'
'Quodaras Dertien is heel bedrijvig. Ik keek naar het verkeer.'
'Laat eens kijken.' Barch duwde hem uit de weg en keek in de gleuf.
Zijn eerste indruk was van een gloeiend, vlezig, abstract schilderij. Er waren roze blokken, oranje vierkanten, op veren lijkende lichtblauwe torens. Zwarte lijnen maakten het patroon tot een web en erboven zweefden bijna onzichtbare witte vierkantjes. Langzame vonken in alle denkbare kleuren dreven over het panorama. 'Die vonken,' zei Barch. 'Wat zijn dat? Boten?'
'Inderdaad,' antwoordde Tick monter. 'Elk district heeft zijn eigen kleur; die van Quodaras Dertien is lichtgroen.'
Barch zei met dichtgeknepen keel: 'En deze boot is te zien als een groene vonk?'
Tick aarzelde, alsof een vluchtige gedachte hem onrustig maakte. 'Ja, dat is waar.'
'Laat het mij op de kaart zien.'
Tick draaide langzaam aan een knop en keek even in de gleuf. 'Daar heb je Palkwarkz Ztvo. En daar-'
Barch zag een lichtgrijs silhouet van de bergen. Op de berg was een lichtgroene vonk te zien.
Hij keek snel op. Tick sloop naar de deur. 'Kom hier terug.'
Tick kwam met een opgewekt gezicht naar hem toe.
'Hoe schakel je het ding uit dat onze positie uitzendt?'
Ticks ogen dwaalden naar een knopje dat met een kettinkje aan het toestel vastzat. 'Daar kunnen we beter niet aan denken.'
Barch sprong op hem af als een luipaard. Ticks ogen puilden uit zijn hoofd van schrik. 'Schakel uit, anders maak ik je nu dood!'
Tick kakelde panisch: 'Dat mag niet! Goleimpas Gstad zou alle vertrouwen in mij verliezen!'
Barch klemde zijn handen harder om Ticks dunne nekje. Ticks ogen puilden ongelooflijk ver naar buiten. Barch kneep wat minder hard. 'Uitschakelen!'