Barch liep naar de rand van de boot en keek naar het duister. De eerste stap. Met succes bekroond. Hij streek over de verschansing - koud, hard metaal, hetzelfde metaal dat hem op een dag van Magarak zou verheffen naar de wijde ruimte.
15
De schuit gleed over de hellingen van de Kebali. De geluiden van de steengroeve verstomden en de lampen krompen ineen tot een tros. De zee van trillend licht, de fabrieken, hoogovens, werkplaatsen en werven van district Quodaras lagen ver weg achter de boot.
Barch maakte een wandeling over de boot met een air alsof hij de eigenaar was. De schuit was rechthoekig, vijfentwintig meter lang en vijftien breed en de lading was drie meter hoog opgetast - het konden toch niet allemaal explosieven zijn. Zelfs als het spul niet krachtiger was dan wat ze op Aarde kenden, dan lag hier genoeg om de halve berg aan flarden te knallen.
Hij voltooide de ronde over het looppad en keek in de koepel. 'Sneller,' zei hij. De boot schoot vooruit met het gevolg dat Barch achterover tegen de lading tuimelde. De krachtbron van de boot was sterk genoeg - des te beter, als ze ooit in de ruimte belandden.
Plotseling werd zijn gezicht besproeid met vocht. Ze vlogen door een fijne motregen. Barch haastte zich in de regenschaduw van de koepel.
De regen hield op en de boot ruilde de mist voor een bijtende wind. Barch zag dat de piloot plotseling zijn hoofd verdraaide. Links ontdekte hij toen de lampen van een andere boot. Met zijn wapen klaar liep hij naar de reling... De andere boot zweefde voorlangs en verdween in de wolken.
Beneden lag Palkwarkz Ztvo als een donkere wildernis. Barch spande zijn ogen in of hij het zwakke baken bij de grot kon vinden. Maar hij zag niets. Zijn hoofd in de koepel stekend vroeg hij aan Kerbol: 'Zie jij ons licht?'
Kerbol wees. 'Daar.' Hij stootte de piloot aan. 'Land naast dat licht.'
'Onmogelijk,' wierp de piloot tegen. 'We zitten boven Palkwarkz Ztvo - hier wonen barbaren. Ze stoppen ons in hun kookpot.'
'Nee hoor,' zei Barch. 'Land daar gewoon maar.'
De boot zonk. Duisternis die zwarter was dan de hemel kwam omhoog; met krakende geluiden bezweek de begroeiing. De boot stond aan de grond.
Barch keek behoedzaam in het rond. Alles was rustig. Hij keerde zich naar de piloot. 'Eruit.'
De man aarzelde. Hij wilde de bescherming van zijn koepel niet verlaten. 'Wat gaan jullie met me doen?'
'Niets.'
De piloot sprong op en holde naar het struikgewas. Barch tackelde hem om zijn knieën en samen vielen ze op de sponzige bodem. Barch stond op, greep de man bij zijn kraag en dwong hem tegen de helling op te lopen. Kerbol vormde de achterhoede als een steelse grijze beer.
Samen met de piloot stapte Barch de grot binnen. De hele stam zat verhit te praten om de grote tafel. Het dansende licht van het vuur speelde over hun onaardse trekken.
Iemand siste en de gesprekken stokten. De gezichten draaiden zich naar Barch toe alsof ze op een mechaniek waren gemonteerd.
Barch gaf de piloot over aan Kerbol. 'Laat hem aan een touw in een van de schoorsteengaten zakken.' Hij sprak tegen de groep om de tafel. 'We hebben twee of drie uur werk buiten. Laten we opschieten. Breng je mes of bijl mee.'
Sommige stamleden bewogen zich ongemakkelijk, kwamen met tegenzin overeind. Barch zag het onverstoorbaar aan.
Platbek zei nors: 'Werken doen we overdag. Nu is het nacht. Laat het werk maar wachten.' De anderen sloegen het tafereel bezorgd gade, gespannen en onzeker als konijnen.
Dit was de eerste test en de belangrijkste. Barch hoedde zich voor plotselinge bewegingen. Hij wachtte om de spanning te laten groeien. Platbek keek nerveus naar Barch's wapen. Barch zei zacht: 'Waar is je bijl, Platbek?'
Platbek gebaarde naar de muur. 'Daar ligt-ie.'
'Pak hem!'
Platbek stond heel langzaam van tafel op. Barch sprong snel twee stappen naar voren. Geschrokken deinsde men terug. 'Iedereen! Naar buiten!' Hij pakte de twee lampen en ging naar de ingang, waar hij wachtte terwijl de stamleden een voor een de zaal verlieten.
In het licht van de lamp was de boot een grote donkere vorm en veel en veel indrukwekkender dan alles wat Barch had kunnen zeggen. 'Daar zie je ons ruimteschip.'
De mensen roezemoesden van ontzag en opwinding.
'Morgen lossen we de lading, maar vannacht moeten we hem afdekken met takken zodat hij uit de lucht niet te zien is.'
Bij het eerste licht verrees Barch van zijn bed. Hij trok de Modokse werkjas aan, die na de herhaalde wasbeurten met houtas nog erger versleten was dan toen hij hem kreeg en daarna ging hij de schuit inspecteren. Het vaartuig leek de halve open plek te vullen, als een walvis in een achtertuintje.
Om de camouflage te controleren nam hij het vlot de lucht in. Het woud was een zwarte warboel en de schuit sloot er keurig op aan. Tevreden landde hij weer.
Het was niet onwaarschijnlijk dat de Klau lucht kregen van zijn plannen en gewelddadig zouden reageren. Wat voor wapens zouden ze in het spel brengen? Met een bom bereikten ze weinig meer dan dat ze wat scherven van de berg sloegen. Torpedo's tegen de zijkant zouden meer effect hebben. En dan was er nog het hele scala van conventionele Aardse wapens zoals gifgas, vlammenwerpers en ziekten, en verder waren er de wapens van de Klau waar hij niets van wist. Een knagend gevoel dat hij met iets onmogelijks bezig was, liet zich niet wegredeneren. Iedere serieuze aanval van de Klau zou alles vernietigen.