'O nee?' zei Barch weifelend.
'De verrader zou naar de arsenicummijnen worden gestuurd, zoals andere ontsnapte slaven. Ja,' vervolgde hij, 'er zijn er wel die er niet om zitten te springen om Palkwarkz Ztvo te verlaten, omdat het leven op hun eigen planeet niet beter is. Maar we hebben ook vertegenwoordigers van enkele hoogontwikkelde planeten in de stam - ik, en de mensen van Perdu, Calbys, Koethena en Lekthwa.' Hij zweeg. Barch zei niets.
'Ik zou mijn eigen dorp graag terugzien. Het ligt op de vlakte van Sponis, die blauw van het gras en het rennermos is, en waar de rivier Aard loopt.'
'Aard?' zei Barch. 'Mijn planeet heet Aarde.'
'Aarde?' Kerbol liet de naam over zijn tong rollen. 'Nooit van gehoord.' Hij dacht na. 'Op Aarde moeten jullie wilde dromers zijn. Ik heb twaalf jaar gezwoegd op Magarak, en sinds twee jaar woon ik als vrij man in Palkwarkz Ztvo, maar nooit heb ik zoiets driests gehoord.'
'Het lijkt mij het eerste waar iedereen aan zou denken.'
De lichten van de groeve weken langzaam uiteen alsof er een nachtbloem openging. De aanblik deed Barch ergens aan denken. Waar had hij eerder zoiets gezien?
Hij zuchtte. De nacht van Magarak leek opeens hardvochtig en bitter. Lang geleden had hij Markels luchtboot neergezet bij een dorpje om lippenstift voor Komeitk Lelianr te kopen. Hij keek naar de steengroeve in de diepte. 'Ze werken blijkbaar de hele nacht.'
'De quota zijn zwaar; er is veel steen nodig voor de landaanwinning. Kijk,' wees Kerbol. 'De noordwand is aan de beurt. Ze boren nu gaten. En daar-' Hij wees naar een gebouw. 'Dat is het magazijn voor de explosieven. De schuit schuift met zijn lading naar binnen, hij wordt gelost en dan glijdt hij weer naar buiten en een nieuwe boot lost hem af.'
'Welke voorzorgen nemen ze?'
Kerbol schokschouderde. 'Eerst is er een hek dat onder stroom staat en daar vliegen we overheen. Als er alarmdraden zijn, dan vermijden we die ook. In het magazijn zitten een paar Podruods te kaarten, of ze slapen, en er zijn Bornghalese expediteurs die de bestellingen op een lopende band zetten.'
'We pakken ze wel zoals het uitkomt.'
Het vlot zakte omlaag en de lampen kwamen dichtbij. Het knallen van hamers en het knarsen van machines verstoorde de nacht. Felblauwe punten van vuur gaven aan waar de boorlieden gaten in de rotswand maakten. Op het dak van het magazijn tekenden zich vier doffe lichtvierkanten af - ventilatiekoepels.
Barch liet het vlot op het dak landen, stapte eraf en liep zacht naar een van de koepels. Hij keek behoedzaam naar binnen. Hij voelde dat er iemand naar hem toe liep: het was Kerbol. Barch zei: 'Er is hier helemaal niets! Het hele pakhuis is leeg!'
Kerbol keek ook. 'Ja,' mompelde hij. 'Nog geen zakje knalpoeder meer.' Hij keek naar de rotswand, een kilometer verderop, en boog zich weer over de ventilator. 'Zelfs de schuit is weg.'
Barch inspecteerde de lucht. 'Hoe lang duurt 't voor er nieuwe voorraad komt?'
Kerbol wist het ook niet. 'Vanavond, of vannacht...'
'Kijk,' zei Barch. 'Die rode lichten daar.'
'Dat is de schuit met de nieuwe voorraad.'
'Kom mee,' zei Barch. Hij holde naar het vlot.
'Wat nu?' vroeg Kerbol toen Barch het vlot de lucht in joeg.
'Misschien bakken we vanavond meer klaar dan we gehoopt hadden.' Hij drukte het snelheidspedaal diep in, legde het vlot in een grote bocht en naderde de schuit vanachter. 'Waar zit de piloot?'
Kerbol wees het aan. 'In de koepel op de boeg.'
'Hou je pistool klaar.' Hij scheerde over de schuit en landde abrupt op het dek. 'Ik zorg voor de piloot, neem jij de rest van het schip.' Hij holde heimelijk naar voren. De piloot was een scherp afgetekend silhouet dat strak naar de verlichte rechthoek van het pakhuis keek. Barch rukte de deur van de koepel open.
'Stuur de schuit naar boven... Omhoog, snel!' Hij dreigde met zijn wapen. De piloot keek geschrokken over zijn schouder. Het was een kleine donkere man met een spits gezicht en kraalogen. Barch herhaalde: 'Omhoog... snel!'
De piloot stak zijn handen onwillig uit naar de besturing. 'Ik moet me aan mijn rooster houden, anders zal de expediteur-'
'Je verandert in een lijk als we nu niet opstijgen!' Hij stootte de man gemeen aan met de loop van het pistool. 'Schiet op!'
'We gaan omhoog,' kondigde de man nors aan.
'Sneller!' Barch keek over de reling. 'En nu terug zoals je gekomen bent.'
De schuit boog weg van de groeve. 'Doe nu die navigatielampen uit,' beval Barch.
'Dat mag niet,' protesteerde de piloot. 'Dat is een strafbare overtreding.'
Barch tikte grijnzend met de loop op zijn hoofd. 'Uit die lampen!' Hij keek vlug achterom. 'Zijn er nog andere mensen aan boord?'
'Nee. Ik laad in het chemisch complex in district Phrax en ik los in het magazijn.'
'Wat voor lading heb je?'
'Explosieven en algemene materialen.'
Barch hoorde iemand aankomen. Kerbol keek in de koepel.
'Alles in orde?'
'Niemand aan boord.'
'Mooi zo.' Barch stapte achteruit naar buiten en gebaarde dat Kerbol naar binnen moest gaan. 'Zeg jij waar hij naar toe moet. Je kent de weg.'