Elk moment kan hij hun lichte stemmen en snelle voeten op de vloer horen – zijn herinnering trekt als een zomerbriesje door zijn ziel en laat hem koud en verlaten achter.
Gefeliciteerd met je verjaardag, Mikael, denkt hij.
Zijn handen trillen zo hevig dat het hem niet lukt de lus te maken. Hij staat stil, probeert rustiger te ademen en begint opnieuw. Precies op dat moment klinkt er geklop op een van de deuren.
Hij wacht een paar seconden, laat het touw dan los, stapt van de stoel af en pakt zijn jasje.
‘Reidar?’ roept een vrouw zacht.
Het is Veronica, ze moet door haar vingers gegluurd hebben terwijl ze telde en hem de bediendengang in hebben zien verdwijnen. Ze doet de deuren van allerhande zalen open en haar stem klinkt steeds duidelijker naarmate ze dichterbij komt.
Reidar knipt de lampen uit en verlaat de kinderkamer, opent de deur van de volgende zaal en blijft daar staan.
Veronica komt naar hem toe met een champagneglas in haar hand. Een warme glans trekt over haar donkere, benevelde ogen.
Ze is lang en slank en heeft haar zwarte haar in een flatteus jongenskapsel laten knippen.
‘Zei ik dat ik met je naar bed wilde?’ vraagt hij.
Ze draait wankel rond.
‘Leuk, hoor,’ zegt ze met een verdrietige blik.
Veronica Klimt is Reidars literair agent. Hij heeft de afgelopen dertien jaar weliswaar geen regel geschreven, maar de drie boeken die hij daarvoor schreef, blijven inkomsten genereren.
Er begint muziek op te klinken vanuit de eetzaal beneden, het snelle bastempo doet het geraamte van het landhuis zoemen. Reidar blijft bij de bank staan en haalt zijn hand door zijn zilverkleurige haar.
‘Jullie hebben toch wel wat champagne voor mij bewaard?’ vraagt hij en hij gaat op de bank zitten.
‘Nee,’ antwoordt Veronica en ze geeft hem haar halfvolle glas.
‘Je man heeft me gebeld,’ zegt Reidar. ‘Hij vindt dat het tijd is dat je naar huis komt.’
‘Ik wil niet, ik wil scheiden en...’
‘Dat mag niet,’ onderbreekt hij haar.
‘Waarom zeg je dat?’
‘Omdat je niet mag geloven dat je me iets kan schelen,’ antwoordt hij.
‘Dat geloof ik ook niet.’
Hij drinkt het laatste beetje op uit het glas, legt het achteloos op de bank, sluit zijn ogen en voelt de duizeling van de dronkenschap.
‘Je zag er verdrietig uit en ik werd een beetje ongerust.’
‘Ik voel me kiplekker,’ kapt hij haar af.
Er klinkt gelach en de clubmuziek wordt zo hard gezet dat de vibraties door de vloer te voelen zijn in hun voeten.
‘De gasten beginnen je vast te missen.’
‘Dan gaan we erheen en zetten we de boel op stelten,’ glimlacht hij.
Al zeven jaar zorgt Reidar ervoor om bijna vierentwintig uur per dag mensen om zich heen te hebben. Hij heeft een enorme kennissenkring. Soms houdt hij grote feesten in zijn landhuis, soms intiemere etentjes. Op sommige dagen, als een van de kinderen jarig is, is het ontzettend moeilijk om door te gaan met leven. Hij weet dat hij het zonder mensen om zich heen heel snel af zou leggen tegen de eenzaamheid en de stilte.
9
Reidar en Veronica slaan de deuren naar de eetzaal open en de bonkende muziek stoot tegen hun borstkassen. Mensen verdringen zich en dansen in het donker rondom de grote tafel. Sommigen eten nog steeds reebiefstuk en geroosterde wortelgroenten.
De acteur Wille Strandberg heeft zijn overhemd opengeknoopt en het is onmogelijk te verstaan wat hij roept als hij dansend naar Reidar en Veronica toe dringt.
‘Take it off,’ roept Veronica.
Wille lacht, rukt zijn overhemd uit, gooit het naar haar toe en danst voor haar met zijn handen in zijn nek. Zijn ronde middelbare buik hupt met de snelle bewegingen op en neer.
Reidar leegt nog een wijnglas en danst daarna met draaiende heupen naar Wille toe.
De muziek gaat een zachtere, suizende fase in en de oude uitgever David Sylwan pakt Reidars arm beet en hijgt iets met een bezweet, gelukkig gezicht.
‘Wat?’
‘We hebben vandaag geen wedstrijdje gedaan,’ herhaalt David.
‘Stud poker?’ vraagt Reidar. ‘Schieten, worstelen...’
‘Schieten!’ roept een aantal mensen.
‘Haal de blaffer en een paar flessen champagne,’ zegt Reidar glimlachend.
Het dreunende ritme komt terug en elk verder gesprek verdrinkt in het lawaai. Reidar haalt een olieverfschilderij van de muur en draagt het de deur door. Het is een portret van hemzelf, geschilderd door Peter Dahl.
‘Ik vind dat een mooi schilderij,’ zegt Veronica en ze probeert hem tegen te houden.
Reidar schudt haar hand van zijn arm en loopt door naar de hal. Bijna alle gasten volgen hem naar het ijskoude park. De verse sneeuw vlijt zich zacht en glad op de grond. Vlokken wervelen rond onder de zwarte hemel.
Reidar ploegt verder en hangt het portret aan een appelboom met besneeuwde takken. Wille Strandberg loopt achter hem aan met een noodfakkel die hij uit de doos in de bezemkast heeft gehaald. Hij pelt het plastic eraf en trekt aan het touwtje. Er klinkt een knal en dan vonkt de fakkel als hij fel begint te branden. Lachend wankelt hij verder en zet de fakkel in de sneeuw onder de boom. Het witte schijnsel doet de stam en de kale takken oplichten.