Hij pakt het flesje aan, sprayt onder zijn tong en laat het op de grond vallen als de druk op zijn borst wegebt. Vanuit de verte hoort hij hen vragen of ze een ambulance moeten bellen. Reidar schudt zijn hoofd en merkt dat de nitroglycerine een toenemende hoofdpijn heeft veroorzaakt.
‘Ga maar eten,’ zegt hij. ‘Er is niks ernstigs met me, maar ik... ik wil even alleen zijn.’
96
Reidar gaat op de grond zitten, met zijn rug tegen de muur, haalt trillend zijn hand langs zijn lippen en dwingt zichzelf terug naar de herinnering. Het was acht uur toen hij naar Felicia’s kamer ging. Ze zat op de grond te lezen. Haar haar zat in de war en ze had chocolademelk om haar mond en op haar wang. Om lekkerder te zitten had ze haar pas gestreken bloes en rok als een kussentje onder zich gerold. Ze had één been in de maillot gestoken en zoog nog steeds op haar kleverige vingers.
‘Over negen minuten moeten jullie op de fiets zitten,’ zei hij ernstig. ‘Je meester heeft gezegd dat je niet meer te laat mag komen.’
‘Weet ik,’ zei ze monotoon zonder op te kijken uit haar boek.
‘Was je gezicht, je hele gezicht zit onder de smurrie.’
‘Zeur niet zo,’ mompelde ze.
‘Ik zeur niet,’ probeerde hij te zeggen. ‘Ik wil niet dat je te laat komt. Begrijp je dat?’
‘Je zeurt zo dat ik er bijna van moet kotsen,’ zei ze zonder op te kijken van haar boek.
Hij moet gestrest zijn geweest door het schrijven en de journalisten die hem niet met rust lieten, want plotseling explodeerde hij. Hij was het zat. Hij greep haar stevig bij haar arm en sleurde haar mee naar de badkamer, zette de kraan aan en schrobde hardhandig haar gezicht.
‘Wat is er met je aan de hand, Felicia? Waarom kun je niks netjes doen?’ foeterde hij. ‘Je broer is klaar, hij wacht op je, door jou komt hij te laat. Maar jij begrijpt het niet, jij bent net een vieze aap, jou kun je er niet bij hebben in een schoon en opgeruimd huis...’
Ze begon te huilen en dat maakte hem alleen maar kwader.
‘Wat is er mis met je?’ ging hij door en hij kreeg een borstel te pakken. ‘Je bent volstrekt waardeloos.’
‘Hou op,’ huilde ze. ‘Je bent stom, papa!’
‘Ben ík stom? Jíj gedraagt je als een idioot! Ben je soms idioot?’
Hij begon haar haar te ontwarren, hardhandig van woede. Ze gilde en schold en hij stokte.
‘Wat zei je?’ vroeg hij.
‘Niks,’ mompelde ze.
‘Het klonk wel zo.’
‘Misschien zijn je oren niet goed,’ fluisterde ze.
Hij sleurde haar de badkamer uit, trok de buitendeur open en duwde haar zo hard naar buiten dat ze op de tegels viel.
Mikael stond met de fietsen te wachten bij de garage. Reidar begreep dat hij zonder zijn zus weigerde te vertrekken.
Reidar zit met zijn handen voor zijn gezicht op de vloer van de hal. Felicia was immers maar een kind en zo gedroeg ze zich ook. Op tijd komen en verward haar betekenden niet echt iets voor haar. Hij herinnert zich hoe Felicia in haar ondergoed op de oprit stond. Haar rechterknie bloedde, haar ogen waren rood en nat van het huilen en ze had nog steeds wat cacaopoeder in haar hals zitten. Reidar trilde van woede. Hij ging naar binnen, haalde haar bloes, rok en jas en gooide de kleren voor haar op de grond.
‘Wat heb ik gedaan?’ huilde ze.
‘Je verpest het voor ons allemaal,’ zei hij.
‘Maar ik...’
‘Bied je excuses aan, bied nu je excuses aan.’
‘Het spijt me,’ huilde ze. ‘Ben je niet meer boos nu?’
Ze keek hem aan terwijl de tranen over haar wangen rolden en van haar kin drupten.
‘Alleen als je zorgt dat je verandert,’ antwoordde hij.
Hij zag haar zich aankleden terwijl haar schouders schokten van het huilen, hij zag hoe ze haar tranen van haar wangen veegde en met haar bloes half in haar rok en haar gewatteerde jack open op de fiets stapte. Hij stond daar terwijl zijn woede bekoelde en hoorde zijn dochtertje huilend naar school fietsen.
Hij schreef de hele dag en was erg tevreden. Hij had zich niet aangekleed maar was in zijn ochtendjas achter de computer gaan zitten, hij had zijn tanden niet gepoetst en zich niet geschoren, had de bedden niet opgemaakt en evenmin het eten teruggezet in de koelkast. Hij bedacht dat hij het aan Felicia zou vertellen, zou toegeven dat hij net zo was als zij, maar hij had nooit meer de gelegenheid gekregen dat te doen.
Tot laat op de avond had hij een diner met zijn Duitse uitgever en toen hij thuiskwam waren zijn kinderen al naar bed. De ochtend erop ontdekten ze hun lege bedden pas. Er is niets in zijn leven waar hij zo veel spijt van heeft als van zijn onrechtvaardige behandeling van Felicia.
Het is onverdraaglijk dat ze alleen in die vreselijke kamer zit en denkt dat zij hem niets kan schelen, dat hij alleen naar Mikael zou zoeken.