‘Ga nu op je bed zitten,’ zegt de bewaarder met harde stem.
De prik schrijnt alsof ze zich aan de naald heeft gebrand. Een vermoeidheid vult haar lichaam. Ze heeft de puf niet om haar bloes op te rapen, wankelt en doet een stap in de richting van het bed.
‘Je hebt Stesolid gekregen om te ontspannen,’ vertelt de arts.
De kamer schommelt, ze zoekt naar steun, maar komt niet met haar hand bij de muur.
‘Verdomme,’ hijgt Sara.
De vermoeidheid golft door haar heen en op het moment dat ze bedenkt dat ze snel op het bed moet gaan liggen, zakken haar benen onder haar weg. Ze valt ongecontroleerd en klapt tegen de grond, de stoot gaat door haar lichaam heen en ze verrekt haar nek.
‘Zo dadelijk kom ik binnen,’ gaat de arts verder. ‘Het lijkt me een goed idee als we een antipsychoticum proberen dat soms heel goed werkt. Het heet Haldol Depot.’
‘Ik wil niet,’ zegt ze zacht en ze probeert op haar zij te rollen.
Ze opent haar ogen en vecht om de duizeligheid de baas te worden. Haar heup doet pijn van de val. Vanaf haar voeten stijgt er een prikkende golf omhoog die haar steeds verder verdooft. Ze probeert op te staan, maar het lukt niet. Haar gedachten worden trager. Ze probeert het weer, maar heeft geen enkele kracht.
92
Haar oogleden zijn zwaar, maar ze dwingt zichzelf te kijken. Het licht van de plafondlamp is wonderlijk mistig. De stalen deur gaat open en er komt een man in witte jas binnen. Het is de jonge arts. Hij houdt iets in zijn slanke handen. De deur gaat ratelend achter hem dicht. Ze knippert met haar droge ogen en ziet dat de arts twee ampullen met gele olie op tafel zet. Voorzichtig maakt hij de plastic verpakking van een injectienaald open. Saga probeert onder het bed te kruipen, maar het gaat te langzaam. De arts krijgt haar enkel te pakken en trekt haar eronder vandaan. Ze probeert zich vast te houden en rolt op haar rug. Haar beha schuift omhoog en ontbloot haar borsten als hij haar de kamer in trekt.
‘Je ziet eruit als een prinses,’ hoort ze hem fluisteren.
‘Wat?’
Ze kijkt op en ziet zijn kleffe blik, probeert haar borsten te bedekken, maar haar handen zijn te zwak.
Ze sluit haar ogen weer, ligt stil en wacht.
Plotseling rolt de arts haar op haar buik. Hij trekt haar broek en slipje omlaag. Ze zakt weg en wordt wakker van een prik boven in haar rechterbil, gevolgd door een prik wat verder omlaag.
Saga wordt in het donker wakker op de koude vloer en merkt dat er een deken over haar heen ligt. Haar hoofd doet pijn en ze heeft nauwelijks gevoel in haar handen. Ze gaat rechtop zitten, trekt haar beha goed en herinnert zich dan de microfoon in haar maag.
Er is haast bij.
Misschien heeft ze al uren geslapen.
Ze kruipt naar het afvoerputje, duwt twee vingers in haar keel en braakt zure maagsappen op. Ze slikt hard en probeert het weer, haar maag trekt samen, maar er komt niets omhoog.
‘God...’
Ze moet de microfoon morgen hebben om hem in het dagverblijf te plaatsen. Hij mag niet in haar twaalfvingerige darm verdwijnen. Ze komt op trillende benen overeind en drinkt water uit het kraantje boven de wastafel, gaat dan weer op haar knieën zitten, leunt voorover en stopt twee vingers in haar keel. Het water golft omhoog, maar ze houdt haar vingers in haar keel. De dunne maaginhoud loopt langs haar onderarm. Ze ademt hijgend, drukt haar vingers dieper naar binnen, en wekt de braakreflex weer op. Er komt gal omhoog en haar mond raakt vervuld van de bittere smaak. Ze hoest en drukt haar vingers naar binnen en dan voelt ze eindelijk de microfoon omhoog gestoten worden haar keel in en haar mond uit. Ze vangt hem op in haar hand en verbergt hem, hoewel het donker is in de kamer, staat op, spoelt hem af onder de kraan en verstopt hem opnieuw in haar broekband. Ze spuugt gal en slijm uit, spoelt haar mond en haar gezicht, spuugt weer, drinkt wat water en gaat terug naar het bed.
Haar voeten en vingertoppen zijn ijskoud en verdoofd. Haar tenen tintelen. Als Saga in het bed gaat liggen en haar broek goed trekt, merkt ze dat haar slipje binnenstebuiten zit. Ze weet niet of ze het zelf verkeerdom heeft aangetrokken, of dat er iets anders is gebeurd. Ze kruipt onder de deken, laat haar hand voorzichtig omlaaggaan en voelt tussen haar benen. Haar geslacht is niet pijnlijk of verwond, maar voelt wonderlijk verdoofd.
93
Mikael Kohler-Frost zit aan een tafeltje in de eetzaal op de afdeling. Hij houdt een hand om de warme theekop en praat met Magdalena Ronander van de rijksrecherche. Reidar heeft de rust niet om te gaan zitten, maar hij blijft even bij de deur naar zijn zoon staan kijken voordat hij naar de centrale hal beneden gaat om Veronica Klimt op te halen.
Magdalena glimlacht naar Mikael en legt dan het uitvoerige verslag van de verhoren op tafel. Het bestaat uit vier ingebonden stapels papier. Ze bladert naar het gemarkeerde gedeelte en vraagt of hij klaar is om verder te gaan.