‘Dat gaat prima,’ zegt Leif glimlachend.
Anders kijkt op een monitor en ziet de trap in groothoek. Twee bewaarders voeren een patiënt met zich mee die niet in staat is zelf te lopen. Een forse man met een lichte snor en een bril die is afgezakt op zijn smalle neus. Hij heeft zijn ogen gesloten en transpireert zo erg dat het zweet over zijn wangen gutst. Zijn benen hebben het begeven, maar de bewaarders houden hem overeind.
Anders kijkt Leif kort aan. Ze horen de blonde patiënt verward praten. Iets over dode slaven en dat hij in zijn broek gezeken heeft.
‘Ik sta tot mijn knieën in de zeik en moet...’
‘Hou je koest,’ commanderen ze en ze leggen hem op de grond.
‘Au, dat doet pijn,’ kermt hij.
De bewaarder achter het pantserglas is opgestaan om de papieren van de transportleider in ontvangst te nemen.
De patiënt ligt met gesloten ogen hijgend op de grond. Anders zegt geruststellend tegen Leif dat ze niet meer Stesolid nodig zullen hebben en haalt dan zijn toegangspasje door de lezer.
76
Jurek Walter loopt met monotone passen op de loopband. Zijn gezicht is afgewend, maar zijn rug beweegt met strakke doelbewustheid.
Anders Rönn en het hoofd bewaking Sven Hoffman staan samen in de bewakingscentrale en kijken op de monitor met het dagverblijf.
‘Je weet hoe je alarm slaat en op alarm moet reageren,’ zegt Hoffman. ‘Je weet dat iemand met een toegangspasje het verplegend personeel moet vergezellen als ze contact met de patiënten hebben.’
‘Ja,’ antwoordt Anders met een spoortje ongeduld in zijn stem. ‘En de veiligheidsdeur achter je moet dicht zijn voor je de volgende opent.’
Sven Hoffman knikt.
‘In geval van alarm is de bewaking in vijf minuten hier.’
‘Er komt geen alarm,’ zegt Anders, en hij ziet op de monitor dat de nieuwe patiënt het dagverblijf betreedt.
Ze slaan de patiënt gade, die op de bruine bank gaat zitten en een hand voor zijn mond houdt alsof hij probeert niet over te geven. Anders denkt aan het handgeschreven verslag van het Säters-ziekenhuis over agressiviteit, terugkerende psychoses, narcistische en antisociale persoonlijkheidsstoornis.
‘We moeten onze eigen inschatting maken,’ antwoordt Anders. ‘En ik verhoog zijn medicatie als daar ook maar de geringste aanleiding voor is...’
Het grote computerscherm voor hem is verdeeld in negen vensters voor de negen camera’s van de afdeling. Sluizen, veiligheidsdeuren, gangen, dagverblijf en patiëntenkamers worden gefilmd. Er is niet voldoende personeel om het scherm onafgebroken in de gaten te kunnen houden, maar er moet altijd iemand op de afdeling aanwezig zijn die verantwoordelijk is voor het monitoren.
‘Je zult wel veel op kantoor zitten, maar het is goed als iedereen weet hoe die dingen functioneren,’ zegt Sven Hoffman met een gebaar naar de monitoren.
‘We moeten onze krachten bundelen nu we hier meer patiënten krijgen.’
‘Het uitgangspunt is dat het personeel altijd weet waar iedere patiënt zich ophoudt.’
Sven klikt op een van de vensters, het beeld vult onmiddellijk het scherm van de monitor ernaast en plotseling ziet Anders dat psychiatrisch verpleegkundige My een nat, gewatteerd jack ophangt.
Onverwacht scherp wordt de kleedkamer in beeld gebracht met de lage bank, vijf gele lockers van plaatstaal, een douchecabine, de deur naar het toilet en de gang.
De contouren van My’s grote borsten zijn zichtbaar onder een zwart T-shirt met een afbeelding van een doodsengel. Ze heeft zich gehaast en haar wangen zien rood. In haar haar glinstert gesmolten sneeuw. Ze haalt haar werkkleren tevoorschijn, legt ze op de bank en zet een paar witte Birkenstock-slippers op de grond.
Sven klikt het beeld weg en vergroot het beeld van het dagverblijf weer. Anders dwingt zichzelf weg te kijken van het kleine venster op het moment dat My haar zwarte spijkerbroek openknoopt.
Hij gaat zitten en probeert zo ongedwongen mogelijk te klinken als hij vraagt of de opnames bewaard worden.
‘Daar hebben we geen toestemming voor... zelfs niet in uitzonderingsgevallen,’ zegt Hoffman glimlachend en hij knipoogt.
‘Jammer,’ antwoordt Anders en hij strijkt met zijn hand door zijn korte, bruine haar.
Sven Hoffman zapt langs alle camera’s in de patiëntenkamers. Anders klikt zich op de monitor door gangen en sluizen.
‘We dekken elk hoekje dat...’
Verderop gaat een deur open, het koffieapparaat zoemt en dan komt My de bewakingscentrale binnen.
‘Waarom zitten jullie hier op elkaars lip?’ vraagt ze met lachkuiltjes in haar wangen.
‘Sven legt me het bewakingssysteem uit,’ antwoordt Anders.
‘En ik dacht nog wel dat jullie naar mijn striptease zaten te kijken,’ verzucht ze plagend.