Ze wordt gefouilleerd, waarna ze door een gang naar een ruimte voor volledige visitatie wordt gebracht.
Twee potige vrouwen praten met elkaar over een nieuwe tv-serie terwijl ze haar meenemen door een deur zonder glas. De kamer ziet eruit als een kleine onderzoekskamer, met een smalle brits waar rafelig afgescheurd papier overheen ligt en gesloten kasten tegen een muur.
‘Trek al je kleren uit,’ zegt de ene vrouw neutraal en ze doet een paar latex handschoenen aan.
Saga doet wat haar wordt opgedragen en gooit haar kleren op een hoop op de grond. Als ze naakt is, staat ze met hangende armen in het koude tl-licht.
Haar lichte lichaam is meisjesachtig tenger, volmaakt en atletisch.
De gevangenbewaarder met de handschoenen zwijgt midden in een zin en staart naar Saga.
‘Oké,’ zucht een van hen na een poosje.
‘Wat?’
‘We proberen te doen wat we moeten doen.’
Voorzichtig onderzoeken ze Saga’s mond, neus en oren met een zaklantaarn. Elk onderdeel vinken ze af in een protocol en ze verzoeken haar op de onderzoekstafel te gaan liggen.
‘Ga op je zij liggen en trek je bovenste knie zo ver mogelijk op,’ zegt de vrouw met de handschoenen.
Saga gehoorzaamt zonder haast en de vrouw gaat achter haar rug, tussen de muur en de onderzoekstafel, staan. Ze huivert en voelt over haar hele lichaam kippenvel ontstaan.
Het droge papier op de onderzoekstafel knispert onder haar wang als ze haar gezicht wegdraait. Ze knijpt haar ogen stijf dicht als er glijmiddel uit een flesje wordt geknepen.
‘Het voelt een beetje koud aan,’ zegt de vrouw en ze brengt twee vingers zo diep mogelijk in Saga’s vagina in.
Het doet geen pijn, maar het is heel onaangenaam. Saga probeert langzaam te ademen, maar ze kan een zucht niet onderdrukken als de vrouw een vinger in haar endeldarm duwt.
Het onderzoek is in een paar seconden voorbij en de vrouw trekt snel haar handschoenen uit en gooit ze weg.
Ze geeft Saga wat papier om zich schoon te maken en legt uit dat ze haar andere kleren geven voor in de gevangenis.
Gekleed in vormeloze groene kleren en met een paar witte sportschoenen aan haar voeten wordt ze naar haar cel op afdeling 8:4 gebracht.
Voordat ze deur achter haar sluiten en op slot draaien vragen ze vriendelijk of ze een broodje kaas en een kop koffie wil.
Saga schudt haar hoofd.
Als de vrouwen verdwenen zijn, blijft Saga even roerloos in haar cel staan.
Het is lastig om te bepalen hoe laat het is, maar voor het te laat is vult ze haar handen met water, drinkt en steekt dan haar vingers in haar keel. Ze hoest en haar maag trekt zich samen. Na een paar harde, pijnlijke krampen komt de capsule met de microfoon omhoog.
Tranen van het overgeven stromen tegen wil en dank uit haar ogen als ze de capsule schoonwast en vervolgens haar gezicht afspoelt.
Ze gaat op bed liggen en wacht met de microfoon verstopt in haar handen.
Het is stil in de gang.
Ze blijft roerloos liggen, ruikt de lucht van de wc en het afvoerputje, kijkt naar het plafond en leest de woorden en namen die in de loop der jaren in de muren gekrast zijn.
Rechthoeken van zonlicht hebben zich naar links verplaatst en zijn de vloer genaderd als er voetstappen klinken. Saga stopt snel de capsule in haar mond, gaat staan en slikt terwijl het slot ratelt en de deur opengaat.
Het is tijd om naar het Karsuddens-ziekenhuis gebracht te worden.
De geüniformeerde transportleider tekent voor ontvangst van Saga, haar persoonlijke bezittingen en de documenten die mee moeten met het gedetineerdentransport. Saga staat stil terwijl de man haar hand- en voetboeien omdoet en het transport optekent in het ritprotocol.
74
De onderzoeksgroep van de politie bestaat uit in totaal tweeëndertig personen, zowel civiele medewerkers als agenten van de rijksrecherche, de recherche en de landelijke afdeling Moordzaken.
In een van de grote werkruimtes op de vijfde verdieping zijn de wanden bedekt met kaarten waarop de vindplaatsen en verdwijningen in de zaak-Jurek Walter gemarkeerd zijn. Op kleurenprints met foto’s zijn constellaties weergegeven van familieverhoudingen, collega’s en vrienden van de vermisten.
Oude verhoren met verwanten van degenen die gevonden zijn, worden opnieuw bestudeerd en nieuwe verhoren worden afgenomen. Forensisch psychiatrische rapporten en uitslagen van het gerechtelijk laboratorium worden doorgenomen en er wordt opnieuw gesproken met iedereen in de omgeving van het slachtoffer, van naaste verwant tot vage kennis.
Joona Linna en zijn groep staan in het winterlicht voor het raam de uitdraai van het laatste gesprek met Mikael Kohler-Frost te lezen. Na lezing verspreidt zich een sombere stemming over de groep. Er is niets in Mikaels verhaal dat het vooronderzoek verder kan brengen.
Als de analisten de rechtstreekse uitdrukkingen van angst en vertwijfeling uit zijn verklaring hebben verwijderd, blijft er nagenoeg niets over.