Eerst gaat ze naar het huis van bewaring in Stockholm, daar blijft ze enkele uren en dan zal ze door de penitentiaire transportdienst naar Katrineholm worden overgebracht. Vervolgens blijft ze een dag of wat in het Karsuddens-ziekenhuis, in afwachting van het besluit tot overplaatsing naar de beveiligde eenheid van het Löwenströmska-ziekenhuis.
Ze loopt langzaam door haar appartement, doet lampen uit en trekt wat snoeren uit het stopcontact, gaat dan naar de hal en wurmt zich in haar groene parka.
Het is in feite geen moeilijke opdracht, denkt ze weer.
Jurek Walter is een oude man, waarschijnlijk zwaar onder de medicijnen en afgestompt.
Ze weet dat hij zich schuldig heeft gemaakt aan afgrijselijke dingen, maar het enige wat ze moet doen is zich gedeisd houden, wachten tot hij toenadering zoekt, wachten tot hij iets zegt dat eventueel bruikbaar is.
Het werkt of het werkt niet.
Nu is het tijd om te gaan.
Saga doet het licht in de hal uit en loopt het trappenhuis in.
Ze heeft al het verse voedsel dat in de koelkast lag weggegooid, maar niet aan iemand gevraagd om een oogje in het zeil te houden, de planten water te geven en voor de post te zorgen.
72
Saga draait allebei de sloten op slot en loopt de trap af naar de buitendeur. Een onrust zingt in haar als ze de auto van de penitentiaire transportdienst in de donkere straat ziet staan wachten.
Ze opent het portier en gaat naast Nathan Pollock zitten.
‘Het is gevaarlijk om lifters op te pikken,’ zegt ze en ze probeert te glimlachen.
‘Heb je nog kunnen slapen?’
‘Een beetje,’ antwoordt ze en ze doet haar gordel vast.
‘Ik hoef je niks te vertellen,’ zegt Nathan en hij werpt haar een zijdelingse blik toe. ‘Maar ik wil je toch op het hart drukken dat je niet probeert om informatie los te peuteren.’
Hij schakelt en de auto komt in de stille straat in beweging.
‘Dat is bijna nog het moeilijkste,’ zegt Saga. ‘Stel dat hij alleen maar over voetbal praat, stel dat hij helemaal niet praat.’
‘Dan is dat zo, daar is niets aan te doen.’
‘Maar Felicia heeft misschien nog maar een paar dagen...’
‘Dat is niet jouw verantwoordelijkheid,’ antwoordt Nathan. ‘Deze infiltratie is een gok, dat weet iedereen, daar zijn we het over eens... speculeren over het eindresultaat heeft geen zin. Wat je doet staat helemaal los van het lopende vooronderzoek. De gesprekken met Mikael Kohler-Frost gaan door en we trekken alle oude sporen na en we...’
‘Maar niemand gelooft... niemand gelooft dat we Felicia kunnen redden als Walter niet tegen mij begint te praten.’
‘Zo moet je er niet tegenaan kijken,’ zegt Nathan.
‘Dan stop ik nu meteen,’ zegt ze glimlachend.
‘Goed.’
Ze begint met haar voeten te roffelen en niest opeens in haar arm. Haar lichtblauwe ogen staan glazig, alsof een deel van haar een stap achteruit heeft gedaan om de situatie van een afstandje te bekijken.
Donkere gebouwen schieten voorbij onder het rijden.
Saga legt haar sleutels, portemonnee en andere losse voorwerpen in de bewaarzak voor persoonlijke eigendommen van de Dienst Gevangeniswezen.
Voordat ze bij het huis van bewaring zijn, overhandigt Nathan haar de fiberoptische microfoon en een capsule van silicone, samen met een kleine verpakking boter.
‘Lediging van de maag wordt vertraagd door vet voedsel,’ zegt hij. ‘Maar ik vind dat je hoe dan ook niet langer dan vier uur moet wachten.’
Ze opent het pakje boter, slikt het vet door en kijkt naar het microfoontje in de zachte capsule. Het ligt daar als een insect in barnsteen. Ze recht haar rug, stopt de capsule in haar mond, legt haar hoofd in haar nek en slikt. Het doet pijn in haar slokdarm en ze begint over haar hele lichaam te zweten als de capsule langzaam naar beneden glijdt.
73
De ochtend is nog steeds nachtzwart en alle lichten op de vrouwenafdeling van het huis van bewaring zijn aan.
Saga doet twee passen naar voren en blijft staan als er tegen haar gezegd wordt dat ze moet blijven staan. Ze probeert zich af te sluiten voor de buitenwereld en niemand aan te kijken.
De hitte tikt in de verwarmingselementen.
Nathan Pollock legt het bewaarzakje op de balie en overhandigt de papieren met betrekking tot Saga, krijgt een schriftelijk ontvangstbewijs en verdwijnt dan.
Vanaf nu moet ze zichzelf zien te redden, ongeacht wat er gebeurt.
De automatische hekken zoemen langdurig en vallen dan abrupt stil.
Niemand kijkt naar haar, maar ze merkt dat de sfeer ernstig wordt als ook de gevangenbewaarders begrijpen dat ze de hoogst mogelijke veiligheidscode heeft.
Ze moet strikt geïsoleerd worden opgesloten in afwachting van het transport.
Saga staat roerloos met haar blik op het gele zeil gericht en antwoordt sowieso niet op vragen die haar gesteld worden.