‘Walter is heel gevaarlijk, de andere gevangene die tegelijk met Saga arriveert is ook gevaarlijk, en als ze daar eenmaal zit kunnen we de behandeling niet beïnvloeden,’ antwoordt Nathan eerlijk.
‘Dus we kunnen de veiligheid van mijn agent überhaupt niet garanderen?’ zegt Verner.
‘Nee,’ antwoordt Carlos.
‘Ben je je daarvan bewust, Saga?’ vraagt Verner.
‘Ja.’
‘Slechts een kleine, selecte groep is van de opdracht op de hoogte en we hebben geen enkel zicht op de beveiligde eenheid,’ zegt Nathan. ‘Dus als we je om de een of andere reden niet via de microfoon horen, dan breken we de opdracht na zevenentwintig uur af – alleen moet je je in die periode zelf zien te redden.’
Joona legt een detailplattegrond van de beveiligde eenheid voor Saga neer en wijst met een pen op het dagverblijf.
‘Zoals je ziet zijn hier sluizen... en drie automatische deuren,’ zegt Joona. ‘Het is niet makkelijk, maar bij een absolute noodsituatie moet je proberen je hier te verschansen, en misschien ook hier en hier... En als je buiten deze sluis bent, zijn de operatorruimte en deze voorraadkamer de beste opties.’
‘Is het mogelijk voorbij deze doorgang te komen?’ wijst ze.
‘Ja, maar niet langs deze,’ zegt hij en hij zet kruisen boven de deuren die zonder toegangspasje en cijfercode onmogelijk te forceren zijn.
‘Je sluit jezelf in en wacht op hulp...’
Carlos begint in zijn papieren op tafel te bladeren.
‘Maar als er iets misgaat in een later stadium, dan wil ik je erop wijzen...’
‘Wacht even,’ valt Joona hem in de rede. ‘Heb je de plattegrond in je hoofd?’
‘Ja,’ antwoordt Saga.
Carlos haalt de grote kaart van het terrein rondom het ziekenhuis tevoorschijn.
‘In eerste instantie komen we hier met een reddingswagen,’ zegt hij, en hij wijst naar de weg achter het ziekenhuis. ‘We parkeren naast de grote luchtplaats... Maar als je die niet kunt bereiken, dan loop je het bos in tot dit punt.’
‘Oké,’ zegt ze.
‘Het arrestatieteam gaat waarschijnlijk hier naar binnen... en door deze tunnel, een beetje afhankelijk van hoe het alarm werkt.’
‘Zolang je de opdracht geheim weet te houden, kunnen we je eruit krijgen en de werkelijkheid herstellen,’ zegt Verner. ‘Het is allemaal nooit gebeurd, we wijzigen het justitieel register weer, je hebt geen vonnis en je bent nooit ergens opgenomen geweest.’
Er valt een stilte in de kamer. Plotseling lijkt het onwaarschijnlijke van deze opdracht gruwelijk duidelijk te worden.
‘Wie van jullie gelooft er eigenlijk in mijn opdracht?’ vraagt Saga zacht.
Carlos knikt onzeker en mompelt iets.
Joona schudt alleen zijn hoofd.
‘Misschien,’ zegt Nathan. ‘Maar het is een moeilijke en gevaarlijke opdracht.’
‘Doe je best,’ zegt Verner en hij legt zijn grote hand even op haar schouder.
66
Saga neemt Nathans uitvoerige profiel mee naar een roze slaapkamer met foto’s van Bella Thorne en Zendaya aan de muren. Een kwartier later keert ze terug naar de keuken. Ze loopt langzaam en blijft midden in de ruimte staan. De schaduwen van haar lange wimpers trillen op haar wangen. De mannen vallen stil en richten hun blik op de tengere gestalte met het kaalgeschoren hoofd.
‘Ik heet Natalie Andersson en heb een schizoïde persoonlijkheidsstoornis, waardoor ik nogal introvert ben,’ zegt ze en ze gaat op een stoel zitten. ‘Maar ik heb ook terugkerende psychoses, met een enorm gewelddadige inslag. Daarom krijg ik Trilafon. Op dit moment volstaat acht milligram, drie keer per dag. De tabletten zijn klein en wit... en ze bezorgen me zulke pijnlijke borsten dat ik niet op mijn buik kan slapen. Ik krijg ook Cipramil, dertig milligram... of Seroxat, twintig milligram.’
Terwijl ze praat heeft ze ongemerkt de minuscule microfoon tevoorschijn gehaald die ze in de tailleband van haar broek had verstopt.
‘Toen ik op mijn slechtst was kreeg ik ook injecties Risperdal... en Oxascand tegen de bijwerkingen...’
Onder dekking van het tafelblad haalt ze het beschermplastic van de plakstrip en ze drukt de microfoon snel onder de tafel vast.
‘Voor het Karsuddens-ziekenhuis en het vonnis van de rechtbank in Uppsala ben ik weggelopen uit de open psychiatrische inrichting in Bålsta en heb ik in Knivsta een man gedood bij de speelplaats achter de Gredelby-school, en tien minuten later een andere man op de oprit van zijn huis aan de Daggvägen...’
Het microfoontje laat los van de tafel en valt op de grond.
‘Na mijn arrestatie ben ik opgenomen op de afdeling Acute Psychiatrie van het academisch ziekenhuis, ik kreeg twintig milligram Stesolid en honderd milligram Cisordinol in mijn bil en werd elf uur vastgebonden in bed, en daarna kreeg ik ijskoude Chlomethiazole te drinken... en ik werd snotterig en kreeg ontzettende koppijn.’