‘En dat is nu het geval... De Dienst Gevangeniswezen zal een extra vergadering beleggen en besluiten om een patiënt van het gesloten paviljoen in het Säters-ziekenhuis over te plaatsen naar het Löwenströmska-ziekenhuis én een patiënt uit het Karsuddens-ziekenhuis.’
‘Jij bent in dat geval de patiënt uit het Karsuddens-ziekenhuis,’ zegt Carlos.
‘Als ik hiermee instem, dan word ik dus opgenomen als een gevaarlijke patiënt?’ vraagt ze.
‘Ja.’
‘Gaan jullie mijn strafblad aanpassen?’
‘Het justitieel register is waarschijnlijk voldoende,’ antwoordt Verner. ‘Maar we creëren een complete identiteit met veroordelingen van de rechtbank en een forensisch psychiatrisch rapport.’
59
Saga staat samen met de twee chefs in het lege appartement. Haar hart bonst zwaar en elke vezel in haar lichaam schreeuwt dat ze moet weigeren.
‘Is het onwettig?’ vraagt ze, en ze merkt dat ze een droge mond heeft.
‘Ja, zonder twijfel... en het is ook uiterst geheim,’ antwoordt Carlos ernstig.
‘Uiterst?’ herhaalt ze en ze vertrekt haar mond.
‘Bij de rijksrecherche zetten we er een vet stempel geheim op, zodat de veiligheidsdienst de documenten niet kan inzien.’
‘En ik zal ervoor zorgen dat ook de veiligheidsdienst alles geheim verklaart, zodat de rijksrecherche niets kan inzien,’ vult Verner aan.
‘Zonder rechtstreeks regeringsbesluit komt niemand iets te weten,’ zegt Carlos.
De zon schijnt door het vuile raam naar binnen en Saga kijkt naar het opgelapte plaatijzeren dak van het naastgelegen pand. Een schoorsteenkap blikkert haar tegemoet en ze keert zich weer om naar de mannen.
‘Waarom doen jullie dit?’ vraagt ze.
‘Om het meisje te redden,’ zegt Carlos met een glimlach die zijn ogen niet bereikt.
‘Moet ik geloven dat de chef rijksrecherche en de chef veiligheidsdienst de handen ineenslaan om...’
‘Ik heb Roseanna Kohler gekend,’ valt Carlos haar in de rede.
‘De moeder?’
‘We hebben op de lagere school bij elkaar in de klas gezeten en we waren heel goed bevriend... we hebben... het was verschrikkelijk moeilijk, het was een...’
‘Dus dit is persoonlijk?’ vraagt Saga en ze doet een stap achteruit.
‘Nee, het is... dit is het enige juiste om te doen, dat begrijp je zelf ook,’ antwoordt hij met een vaag gebaar naar het dossier.
Als Saga geen spier vertrekt, gaat hij verder: ‘Maar als je wilt dat ik eerlijk ben... Het is natuurlijk hypothetisch, maar ik weet niet zeker of we deze bijeenkomst ook gehad zouden hebben als het niet persoonlijk was geweest.’
Hij frunnikt aan de mengkraan boven de gootsteen. Saga neemt hem op en ze heeft sterk het gevoel dat hij haar niet de hele waarheid vertelt.
‘Op welke manier is het persoonlijk?’ vraagt ze.
‘Dat doet er niet toe,’ antwoordt hij snel.
‘Weet je het zeker?’
‘Het belangrijkste is... dat we dit gewoon doen, dit is het juiste, het enige juiste... omdat we denken dat we het meisje kunnen redden.’
‘We sturen dus zo snel mogelijk een agent naar binnen – dat is alles, geen grote operatie,’ zegt Verner.
‘We weten uiteraard niet of Jurek Walter iets zal vertellen, maar de kans bestaat... en alles wijst erop dat het onze enige mogelijkheid is.’
Saga staat een hele poos doodstil met haar ogen gesloten.
‘Wat gebeurt er als ik de opdracht afwijs?’ vraagt ze. ‘Laten jullie het meisje dan creperen in die vreselijke capsule?’
‘Dan zoeken we een andere agent,’ zegt Verner eenvoudig.
‘Doe dat dan nu meteen maar,’ antwoordt Saga en ze loopt richting hal.
‘Wil je er niet een nachtje over slapen?’ roept Carlos haar na.
Ze stopt met haar rug naar beide mannen toe en schudt haar hoofd. Het licht glijdt door het dikke haar met de ingevlochten zijden linten.
‘Nee,’ antwoordt ze, en ze verlaat het appartement.
60
Saga neemt de metro naar station Slussen en loopt het kleine stukje naar Stefans studio in de Sankt Paulsgatan. Op het Södermalmstorg koopt ze een boeket rode rozen en bedenkt dat Stefan misschien ook rozen voor haar heeft gekocht.
Ze is opgelucht dat ze de moeilijke opdracht om te infiltreren bij Jurek Walter op de forensisch psychiatrische afdeling heeft afgewezen.
Met grote passen stormt ze de trap op, doet de deur van het slot, hoort pianomuziek en glimlacht bij zichzelf. Ze loopt naar binnen, ziet Stefan achter de piano zitten en blijft staan. Het blauwe overhemd hangt open. Er staat een flesje bier naast hem en de kamer ruikt naar sigarettenrook.
‘Schat,’ zegt ze na een poosje. ‘Het spijt me... ik wil dat je weet dat het me spijt wat er gisteren gebeurd is...’