My zit op de plaats van de operator. Ze kijkt op de klok, wacht een halve minuut, kijkt naar Walter, markeert de zone op de computer en doet de deur naar het dagverblijf op slot.
‘Vandaag krijgt hij tartaar bij het avondeten... daar houdt hij van,’ zegt ze.
‘O ja?’
Anders Rönn vindt de dagelijkse routines rondom de enige patiënt zo repetitief en statisch dat het moeilijk zou zijn om de dagen uit elkaar te houden als ze dat patiëntenoverleg op afdeling 30 niet gehad hadden. De andere artsen vertellen over hun patiënten en behandelplannen. Niemand verwacht ook maar dat hij zal herhalen dat de situatie op de beveiligde eenheid onveranderd is.
‘Heb je weleens geprobeerd met de patiënt te praten?’ vraagt Anders.
‘Met Walter? Dat moet je niet doen,’ antwoordt ze en ze krabt aan haar getatoeëerde onderarm. ‘Het is namelijk zo dat... hij allerlei dingen zegt die je niet kunt vergeten.’
Sinds de eerste dag heeft Anders Jurek Walter niet meer gesproken. Hij zorgt er alleen voor dat de patiënt zijn gebruikelijke injectie met antipsychotica krijgt.
‘Weet je hoe de computer werkt?’ vraagt Anders. ‘Het lukte me niet om uit te loggen uit de dossiers.’
‘Dan mag je niet naar huis,’ zegt ze.
‘Maar ik...’
‘Grapje,’ lacht ze. ‘De computers hierbeneden lopen continu vast.’
Ze staat op, pakt de fles Fanta van tafel en loopt de gang op. Anders ziet dat Walter nog steeds doodstil zit met open ogen.
Het is misschien niet zo leuk om je specialisatie diep onder de grond, achter veiligheidsdeuren en sluizen te vervullen, maar voor hem is het geweldig om zo dicht bij huis te kunnen werken, om ’s avonds bij Agnes te kunnen zijn, houdt hij zichzelf voor en hij loopt achter My aan. Ze loopt ontspannen door de verduisterde gang. Als ze het lichte kantoor binnenkomt, ziet hij dat haar rode slipje door de witte stof van haar verpleegstersbroek heen schijnt.
‘Eens kijken,’ mompelt ze. Ze gaat op een stoel zitten en wekt de computer uit de slaapstand. Met een tevreden gezicht forceert ze de afsluiting van het programma en logt ze opnieuw in.
Anders bedankt haar, vraagt wie er nachtdienst heeft en verzoekt haar het medicijnwagentje aan te vullen als ze eraan toekomt.
‘Vergeet niet de medicijnlijst na afloop te ondertekenen,’ zegt hij, en hij vertrekt.
Hij slaat de hoek naar de tweede gang om en loopt naar de kleedkamer. Het is muisstil op de afdeling. Hij weet niet wat hem bezielt als hij My’s kastje opendoet en met trillende handen haar sporttas doorzoekt. Voorzichtig schuift hij een vochtig T-shirt en de lichtgrijze joggingbroek aan de kant en vindt een zweterig slipje. Hij pakt het op, brengt het naar zijn gezicht en snuift haar geur op. Plotseling beseft hij dat als My naar de operatorplaats is teruggegaan ze hem op dit moment op de monitor kan zien.
41
Als Anders thuiskomt is het stil in het huis en de lamp in Agnes’ kamer is uit. Hij doet de deur achter zich op slot en loopt de keuken in. Petra staat bij het aanrecht en droogt de maatbeker van een blender af.
Ze heeft zakkige kleren aan: een te groot T-shirt met de tekst chicago white sox en een gele legging die in haar knieholtes omhoog is gekropen. Anders gaat achter haar staan en slaat zijn armen om haar heen, ruikt de geur van haar haar en de nieuwe deodorant. Ze staat op het punt weg te draaien, maar hij laat zijn handen toch omhoog glijden en omklemt haar zware borsten.
‘Hoe is het met Agnes?’ vraagt hij en hij laat haar los.
‘Ze heeft een vriendje in het kinderdagverblijf,’ zegt Petra met een brede glimlach. ‘Een jongen die vorige week voor het eerst is gekomen en dol op haar lijkt... ik weet niet of het wederzijds is, maar hij mocht haar in elk geval legosteentjes geven.’
‘Klinkt als liefde,’ zegt hij en hij gaat zitten.
‘Ben je moe?’
‘Ik heb zin in een glas wijn. Wil je ook?’ vraagt hij.
‘Wil?’
Ze kijkt hem in de ogen en glimlacht breder dan in tijden.
‘Wat is er?’ vraagt hij.
‘Telt mijn wil dan mee?’ fluistert ze.
Hij schudt zijn hoofd en ze kijkt hem met glinsterende ogen aan. Ze verlaten de keuken en lopen geruisloos de slaapkamer in. Anders doet de deur naar de gang op slot en ziet Petra de spiegeldeuren van de kleerkast openschuiven en een lade uittrekken. Ze tilt een stapel ondergoed op en haalt er een plastic zak onder vandaan.
‘Dus daar heb je de spullen verstopt.’
‘Nu mag je me niet verlegen maken,’ zegt ze.
Hij trekt de sprei van het bed en Petra schudt de plastic zak leeg, de inhoud ervan hebben ze gekocht nadat ze Vijftig tinten grijs had gelezen. Hij pakt het zachte touw en bindt haar handen aan elkaar, laat het door de spijlen van het hoofdeinde lopen en trekt het dan zo aan dat ze met haar armen boven haar hoofd achterovervalt. Hij bevestigt het touw met twee lussen om de stijlen van het voeteneinde. Ze houdt haar benen tegen elkaar en kronkelt als hij haar legging en slipje omlaag trekt.