Deze medeplichtige had de opdracht gekregen om Samuels gezin te pakken en hij had dat gedaan zonder een spoor achter te laten.
Joona begreep natuurlijk dat zijn eigen gezin nu aan de beurt was. Waarschijnlijk hadden alleen toevalligheden hem tot nu toe ontzien.
Jurek Walter kende geen genade.
Joona sprak hier meerdere malen met Summa over, maar ze nam de dreiging niet zo serieus als hij. Ze accepteerde zijn bezorgdheid en de veiligheidsmaatregelen omdat ze aannam dat zijn angst na verloop van tijd zou verdwijnen.
Eerst had Joona gehoopt dat de grote politieacties die op de verdwijning van het gezin van Samuel Mendel volgden, ook tot de arrestatie van de medeplichtige zouden leiden. Wekenlang voelde hij zich de jager, maar nu was de verhouding zonder enige twijfel omgedraaid.
Hij wist dat hij en zijn gezin het wild waren en de rust die hij tegenover Summa en Lumi uitstraalde, was alleen maar buitenkant.
Het was half elf ’s avonds en Summa en hij lagen naast elkaar in bed te lezen toen Joona’s hart steeds sneller begon te kloppen vanwege een geluid op de benedenverdieping. Hij wist dat het programma van de wasmachine nog niet was afgelopen. Het had geklonken alsof er een rits langs de trommel had geschuurd, maar hij kon het toch niet laten om op te staan en te controleren of alle ramen beneden dicht waren en of de buitendeur op slot zat.
Toen hij terugkwam had Summa haar lamp uitgeknipt en keek hem aan.
‘Wat deed je?’ vroeg ze zacht.
Hij dwong zichzelf te glimlachen en wilde net iets zeggen toen hij kleine voetstapjes hoorde. Joona draaide zich om en zag zijn dochtertje binnenkomen. Haar haar zat in de war en de lichtblauwe pyjamabroek was een kwartslag gedraaid om haar lichaam.
‘Lumi, je moet slapen,’ zuchtte hij.
‘We zijn vergeten de kat welterusten te zeggen,’ zei ze.
’s Avonds las Joona Lumi altijd een verhaaltje voor en voor hij haar instopte moesten ze steevast door het raam naar buiten kijken en naar een grijze kat zwaaien die in het keukenraam van de buren sliep.
‘Ga weer naar bed,’ zei Summa.
‘Ik kom nog even bij je kijken,’ beloofde Joona.
Lumi mompelde iets en schudde haar hoofd.
‘Zal ik je dragen?’ vroeg hij en hij tilde haar op.
Ze klampte zich aan hem vast en toen voelde hij hoe snel haar hart sloeg.
‘Wat is er? Heb je iets gedroomd?’
‘Ik wilde alleen naar de kat zwaaien,’ fluisterde ze. ‘Maar er was een geraamte buiten.’
‘Achter het raam?’
‘Nee, hij stond op de grond,’ antwoordde ze. ‘Op de plek waar we de dode egel hebben gevonden... hij keek naar me...’
Joona zette haar vlug bij Summa op het bed neer.
‘Blijf hier,’ zei hij.
Hij rende geruisloos de trap af, deed geen moeite om het pistool uit de wapenkast te halen of om zijn schoenen aan te schieten. Hij opende de keukendeur en stormde zo de koude avondlucht in.
Daar was niemand.
Hij liep verder achter de huizen, stapte over het hek van de buren en ging verder naar de volgende tuin. De hele villawijk lag er rustig en stil bij. Hij keerde terug naar de boom aan de achterkant van het huis waar Lumi en hij afgelopen zomer een dode egel hadden gevonden.
Er had daar zonder twijfel iemand in het hoge gras gestaan, vlak buiten hun hek. Vanaf die plek kon je heel makkelijk door Lumi’s raam naar binnen kijken.
Joona ging terug naar binnen, deed de deur achter zich op slot, haalde zijn pistool, liep het hele huis door en ging toen in bed liggen. Lumi viel bijna meteen in slaap tussen Summa en hem in en even later sliep ook zijn vrouw.
30
Joona had al geprobeerd het met Summa over vluchten te hebben, een nieuw leven te beginnen, maar ze had Jurek Walter nooit ontmoet, ze kende de reikwijdte van zijn daden niet en ze geloofde simpelweg niet dat hij achter de verdwijning van Rebecka, Joshua en Ruben zat.
Met een koortsachtige concentratie begon Joona naar het onvermijdelijke te staren. Een ijzige scherpte beving hem toen hij elk detail begon te bestuderen, elk aspect, om een plan uit te werken.
Een plan dat hen alle drie zou redden.
De rijksrecherche wist bijna niets over Jurek Walter. De doorslaggevende reden dat men geloofde dat hij een medeplichtige had, was dat na zijn arrestatie het gezin van Samuel Mendel was verdwenen.
Maar deze handlanger had geen enkel spoor achtergelaten.
Hij was een schaduw van een schaduw.
Zijn collega’s zeiden dat het hopeloos was, maar Joona gaf het niet op. Hij begreep natuurlijk dat het niet makkelijk zou zijn om de onzichtbare handlanger te vinden en op te pakken. Het kon jaren gaan duren, en Joona was ook maar een mens. Hij zou niet kunnen zoeken én Summa en Lumi bewaken, niet tegelijkertijd, niet elke seconde.
Als hij twee lijfwachten inhuurde die hen dag en nacht zouden volgen, zou al hun spaargeld binnen een halfjaar op zijn.