‘Om hem te kunnen verrassen, mag ik niet op zijn bewegingen reageren,’ legt Joona uit. ‘Daarom liet ik hem naar me toe komen, blijven staan en precies twee keer ademen. Ik wacht dus tot het einde van de tweede uitademing voordat ik...’
‘Waarom?’ vraagt de man met het pistool.
‘Ik win een paar honderdsten van een seconde omdat het bijna onmogelijk voor je is om te reageren zonder eerst in te ademen.’
‘Maar waarom nou net de tweede uitademing?’
‘Omdat het onverwacht vroeg is en precies midden in het gebruikelijkste aftellen ter wereld: “één twee drie”...’
‘Ik snap het,’ glimlacht de man en hij ontbloot een bruine voortand.
‘Het eerste dat überhaupt zal bewegen is mijn linkerhand,’ legt Joona uit aan de bewakingscamera onder het plafond. ‘Die gaat in één beweging naar de loop van het pistool en weg van mijn gezicht. Ik moet hem vastpakken, omhoog draaien en op mijn voeten komen met zijn lichaam als schild. In één beweging. Mijn handen moeten prioriteit geven aan het wapen, maar tegelijkertijd moet ik de man met het aanvalsgeweer in de gaten houden. Zodra ik de macht over het pistool heb, is hij degene die de voornaamste dreiging vormt. Ik sla snel en zo vaak als nodig is met mijn elleboog tegen kin en hals om controle over het pistool te krijgen, vuur drie schoten af, draai dan rond en vuur nog drie schoten af.’
De mannen in de kamer beginnen opnieuw. De situatie herhaalt zich. De man met het pistool krijgt zijn bevel per telefoon, aarzelt en loopt dan snel naar Joona en drukt de loop tegen zijn voorhoofd. De man ademt een tweede keer uit en staat op het punt in te ademen om iets te zeggen als Joona de loop van het pistool met zijn linkerhand vangt.
Het geheel is wonderlijk verrassend en snel, hoewel het verwacht is.
Joona slaat het wapen opzij, draait het in één beweging naar het plafond en komt op zijn voeten. Hij maakt vier snelle pseudoslagen met zijn elleboog tegen de hals van de man, krijgt het pistool los en schiet de andere man in zijn romp.
De drie knallen van de losse flodders ratelen tussen de wanden.
De eerste tegenstander wankelt nog achteruit als Joona zich omdraait en hem in de romp schiet.
Hij valt tegen de muur.
Joona loopt verder naar de deur, rukt het aanvalsgeweer naar zich toe, pakt het extra magazijn mee en verlaat de kamer.
16
De deur slaat hard tegen de betonnen wand en stuit dan terug. Joona loopt verder naar binnen terwijl hij het magazijn verwisselt. De acht personen in de belendende kamer verplaatsen hun blik allemaal van het breedbeeldscherm naar hem.
‘Zesenhalve seconde tot het eerste schot,’ zegt een van hen.
‘Dat is veel te langzaam,’ antwoordt Joona.
‘Maar Markus zou het pistool sneller losgelaten hebben als je elleboog hem echt geraakt had,’ zegt een lange man met kaalgeschoren hoofd.
‘Ja, daar had je wat tijd mee gewonnen,’ glimlacht een vrouwelijke bevelvoerder.
De scène is al in herhaling zichtbaar op het scherm. Joona’s gespannen schouderspier, de soepele voorwaartse bewegingen, de lijn van het oog en de korrel terwijl de trekker ingedrukt wordt.
‘Echt ongelofelijk indrukwekkend,’ zegt de groepsbevelhebber en hij plaatst zijn beide handpalmen in een breed gebaar op tafel.
‘Voor een smeris,’ maakt Joona zijn zin af.
Ze lachen, leunen achterover en de groepsbevelhebber krabt met rood kleurende wangen aan zijn neuspuntje.
Joona Linna pakt een glas mineraalwater aan. Hij weet nog niet dat alles wat hij vreest binnenkort als een vuurstorm zal oplaaien. Hij heeft nog geen vermoeden van het kleine vonkje dat naar een zee van benzine dwarrelt.
Joona Linna bevindt zich in de vesting Karlsborg om de Bijzondere Operatiegroep te onderwijzen in man-tegen-mangevechten. Dat doet hij niet omdat hij een daartoe opgeleid instructeur is, maar omdat hij in Zweden waarschijnlijk de persoon is met de meeste ervaring met de technieken die zij moeten leren. Toen Joona achttien was, vervulde hij zijn dienstplicht hier in Karlsborg als paratroeper en hij werd onmiddellijk na de basisopleiding gerekruteerd voor een nieuwe speciale eenheid voor operatieve taken die niet opgelost konden worden door conventionele eenheden of wapensystemen.
Hoewel hij het leger lang geleden heeft verlaten om aan de politieacademie te gaan studeren, gebeurt het nog steeds dat hij ’s nachts droomt over zijn tijd als paratroeper. Dan is hij terug in het transportvliegtuig, hoort hij het oorverdovende bulderen en staart hij door het hydraulische luik naar buiten. De schaduw van het vliegtuig loopt als een grijs kruis over het bleke water diep onder hem. In zijn droom rent hij de laadklep af en springt hij de koude lucht in, hij hoort hoe het giert in de hanglijnen, voelt de ruk aan het harnas en bungelt voorover als de parachute opengaat. Het water komt met enorme snelheid dichterbij. De zwarte rubberboot slaat schuimend tegen de golven ver onder hem.