‘Ik wil alleen slapen.’
Hij knikte. ‘Als je dat graag wilt.’
Hij vertrok.
En zij vroeg zich af of het werkelijk was gebeurd. Haar gevoelens wervelden rond in haar hoofd.
Ze draaide zich op een zij, weg van het mentale beeld van Salvatore naast haar op bed, en probeerde te slapen. In haar slaap zou de pijn wel verdwijnen.
Salvatore ging beneden naar de bibliotheek. Hij haalde een fles klassieke scotch tevoorschijn uit het kastje onder in de mahoniehouten boekenkast en schonk zich in. Hij nipte, maar proefde niets. Hij wilde niets liever dan terug naar boven om Elisa ervan te overtuigen dat ze zijn gevoelens en motieven helemaal verkeerd begreep.
Hij zou het niet doen. Hij kon het niet doen. Hij was allereerst weggegaan omdat ze er zo kwetsbaar uit had gezien, op het punt om opnieuw over de rand van haar emotionele zelfbeheersing te tuimelen. Net zoals Elisa had hij haar zwangerschap inmiddels geaccepteerd zonder test. Hij kon geen confrontatie afdwingen die de baby op het spel zou zetten. Niet opnieuw. Zijn stommiteit mocht niet nogmaals de dood van een kind tot gevolg hebben.
Hij zakte in de stoel bij Elisa’s kantoortje met het gevoel alsof zijn hart uit zijn borstkas was gerukt.
De pijn om Sofia’s verraad was een speldenprikje in vergelijking met de enorme jaap in zijn ziel van de botte bijl van Elisa’s afwijzing.
Pas nu hij zo zat en noodgedwongen de emotionele pijn onderging die als een moker op zijn hart hamerde, begreep hij zijn werkelijke gevoelens voor haar. Hij hield van haar.
Waarom kwam dat nu als zo’n grote schok?
Geen ander gevoel kon verklaren dat ze zo noodzakelijk voor hem was. Hij had slechts bestaan, maar niet geleefd in het afgelopen jaar waarin zij hem had gemeden.
En als een idioot had hij dit gevoel ontkend en liever geloofd dat hij iets verkeerds had willen rechtzetten. Erkennen dat het door liefde was ingegeven had haar te veel macht over hem gegeven. Dus had hij zijn kwetsbaarheid verborgen en zo de enige kans op geluk met de enige vrouw die ertoe deed om zeep geholpen.
Ze geloofde dat hij niet zoveel om haar gaf als om Annemarie. Porca miseria! Voor zover hij kon overzien, dacht ze dat misschien nog steeds.
Het gesprek met Francesco was te kort geweest, en had zo weinig indruk achtergelaten, dat hij het had vergeten. Het was twee dagen na Elisa’s aankomst op Sicilië geweest. Hij was op familiebezoek en had een avond en middag in haar gezelschap doorgebracht.
Zijn reactie op haar was zo heftig geweest, dat hij meteen naar Francesco was gegaan om als terloops te beginnen over een mogelijk huwelijk, maar dan met Annemarie. Alles beter dan ten prooi vallen aan de heftige gevoelens die Elisa in hem had gewekt. Francesco had de schouders opgehaald. Hij had geen bezwaar dat de families de banden zouden aanhalen. Meer was het niet geweest.
Salvatore was er zelfs niet aan begonnen om Annemaries interesse te wekken, al betwijfelde hij of dat voor Elisa veel verschil maakte. Zeker niet in haar huidige toestand. Ze had gereageerd als een verraden vrouw, en dat kon hij haar moeilijk kwalijk nemen.
Zijn eigen stupiditeit had daarvoor gezorgd.
Ze haatte hem, terwijl hij eindelijk besefte dat hij van haar hield en haar harder nodig had dan wat dan ook.
Hij leegde het glas en schonk zich nog een scotch in.
Elisa lag te woelen in bed, de lakens om haar benen gestrengeld, en vocht tegen het beeld van Salvatores gezichtsuitdrukking toen ze hem wegstuurde. Hij had verpletterd gekeken.
Waarom?
Goed, het kon bijna niet anders, of ze was in verwachting van hem, dat voelde ze intuïtief. Natuurlijk wilde hij niet dat ze weer naar onbekende oorden zou vertrekken, maar daarmee had ze ook niet gedreigd. Ze had niet eens gezegd dat ze het huwelijk wilde afblazen. Hoe gekwetst ze ook was, die woorden kreeg ze niet over haar lippen.
Ze waren te definitief.
Het idee van een leven lang zonder hem riep meer pijn en angst tevoorschijn dan de wetenschap dat ze de afgelopen zomer zo weinig voor hem had betekend.
Afgelopen zomer. Twee woordjes die als een stoplicht knipperden op een levensgevaarlijk kruispunt. Ze had gereageerd alsof het ging om een onthulling van iets dat recent speelde, iets actueels. Maar dat was niet zo.
Salvatore had haar verteld waarom hij zulke domme dingen over haar had gedacht. Hij had iets wat haar vader had gezegd verkeerd begrepen. En wat had Salvatore daarover te melden, naast een ongebruikelijk excuus? O ja… dat hij haar zo graag wilde hebben dat hij wel moest geloven dat ze onmogelijk nog maagd kon zijn.
Omdat hij niet aan een huwelijk dacht.
Daar dacht hij nu wel aan. Naar eigen zeggen was hij in gedachten al met haar getrouwd sinds ze hem verteld had over de baby. Na Sofia was hij bang voor echte hartstocht, net zoals zij als de dood was om van iemand afhankelijk te worden na een jeugd als de ongewenste en onwettige dochter van een beroemde actrice.