Misschien moest ze nu boos worden, maar ze kende deze man te goed om hierom werkelijk geschokt te zijn. Hij was altijd al van plan geweest met haar te trouwen en hij wist dat het dilemma van haar baas zwaar op haar drukte. Hij nam gewoon alle obstakels weg op het pad dat hij altijd al voornemens was te bewandelen.
‘Signor Di Adamo heeft me daar niets over gezegd.’
‘Dat heb ik hem ook gevraagd,’ zei Salvatore, eruitziend als een man die alles gaat opbiechten.
‘Juist ja.’
Ze keek weer naar haar paperassen en krabbelde een vraag neer die ze wilde stellen aan de cateraar. Toen haalde ze het notitieblok tevoorschijn dat ze gebruikte om alle details van de bruiloft te regelen en noteerde nog een vraag voor die cateraar.
‘Je kunt niet bij Adamo Jewelers werken en wonen in Milaan.’
‘Klopt.’ Ze startte het e-mailprogramma op de computer op en haalde nieuwe post binnen.
Ze noteerde drie reacties voordat ze een bericht scande van Therese over de bloemenzee op de bruiloft.
‘Dat zou onmogelijk zijn. Dat zie je toch wel in?’
‘Onmogelijk. Ja.’ Ze lette niet echt goed op omdat ze opeens besefte dat ze een totaal overdreven traditionele bruidsjurk wilde, maar ze betwijfelde of dat nog in deze korte tijd geregeld kon worden. ‘Wedden dat Shawna nog wel iemand weet,’ mompelde ze, en ze viste het adreskaartje van iemand uit haar moeders gevolg tevoorschijn.
Ze zou Shawna’s secretaresse bellen. Die vrouw kende zowat elke modeontwerper in New York bij de voornaam.
‘Er is geen enkele reden om boos op me te zijn.’
‘Boos?’ Ze nam de hoorn van de haak en wilde de secretaresse bellen, maar realiseerde zich dat het daar niet de goede tijd voor was en hing weer op.
Ze maakte een aantekening om later te bellen en ging weer aan de slag.
‘Een zwangere vrouw zou niet in zo’n gevaarlijke omgeving moeten werken. Er is op je geschoten.’
De dwingende klank in Salvatores stem drong eindelijk door de werveling van gedachten die om haar aandacht streden en haar blik gleed naar hem toe. ‘Wat?’
Chocoladebruine ogen fonkelden vastbesloten.
‘Het is voor je bestwil.’
‘Wat is voor mijn bestwil?’ Had ze iets gemist?
‘Dat Signor Di Adamo een nieuwe assistent neemt.’
‘Zei ik dan van niet?’
‘Je kan er tóch niet mee doorgaan na het huwelijk. Dat zou niet handig zijn.’
‘Precies wat je zegt.’
In plaats van gerustgesteld te zijn leek haar instemming hem aan te sporen om nog meer argumenten aan te dragen. ‘Het is heel aannemelijk dat je al in verwachting van mijn kind bent. Stel dat ze opnieuw op je schieten. De stress zou te veel zijn.’
‘Je bent echt bezorgd om dat stress-gedoe en mijn zwangerschap, hè?’
‘Dat is een gerechtvaardigde bezorgdheid, sì.’
‘Salvatore, heb ik ook maar iets gezegd dat jou op het idee kan brengen dat ik ongelukkig ben omdat jij je best hebt gedaan om mijn baas van mijn opvolger te voorzien?’
‘Nee, maar jij bent zo zelfstandig, dat je vast en zeker vindt dat ik ongeoorloofd grenzen heb overschreden.’
‘Dat heb ik toch niet gezegd?’
‘Nee.’
‘Je hebt dat gedaan omdat je wist dat je hoe dan ook met me zou trouwen, nietwaar?’
‘Sì.’
‘Het is nooit bij je opgekomen dat ik misschien zou blijven weigeren?’
Zijn onwankelbare vertrouwen verbaasde haar, maar ze vond het ook wel een geruststelling.
‘Nee, en dat zal je wel arrogant van me vinden.’
‘Best wel, maar het geeft niet.’
‘O nee?’
‘Nee.’
‘Je bent niet van slag vanwege die assistent.’
Het was een mededeling, maar ze gaf toch maar antwoord.
‘Nee. Je wilde dat ik Signor Di Adamo met een gerust hart kon verlaten, en dat waardeer ik.’
‘Echt waar?’ Hij klonk geschokt, en zo keek hij ook.
Ze lachte. ‘Zo zelfstandig ben ik nu ook weer niet.’
‘Neem me niet kwalijk, maar dat ben je wel.’
Ze lachte opnieuw en schudde het hoofd. ‘Misschien ben ik al aan het veranderen.’
Ze verlangde naar familiebanden, en daarom moest ze een zekere wederzijdse afhankelijkheid dulden. Niet dat ze de illusie had dat ze onafhankelijk van Salvatore kon blijven. Ze had hem nodig op zo’n fundamenteel niveau dat ze er kwetsbaarder door was dan ze ooit was geweest, zelfs bij haar ouders. Het was beangstigend, maar ze begon de gevoelens te leren accepteren die hij wekte.
‘En door die verandering kun je op mij vertrouwen?’
‘Mmm.’
Hij boog zich voorover en kuste haar hard en langzaam en intens. Toen hij weer overeind kwam, was ze een kolkende poel van gevoelens. ‘Die verandering bevalt me.’