Ze sloot haar hand om zijn gezicht. ‘Nee, dat is niet gebeurd. Ik wilde niet dat het zou gebeuren.’
Hij knikte. ‘Zie je nou? Diep onder al die woede en teleurstelling in je voelde jij ook maar al te goed dat we voor elkaar bestemd waren.’
Hij hield niet van haar, had daar geen excuses voor gemaakt, maar met deze duiding van de relatie viel niet te spotten.
‘Goed, dan neem ik aan dat je behoorlijk teleurgesteld bent over het soort echtgenote dat ik het afgelopen jaar voor jou ben geweest.’ Iets in haar wilde nog steeds de draak steken met zijn onthutsende bekentenis.
Hij lachte niet. Hij moest niet eens glimlachen. ‘Je was gekwetst. Dat wist ik. Ik wilde het verzachten, maar ik wist niet hoe ik dat kon doen.’
‘Het helpt al dat je me gelooft wat de baby betreft en dat je net zoveel verdriet hebt om zijn dood als ik.’ De woorden klonken meer als een vraag dan een feitelijke constatering.
Hij kuste haar voorhoofd met lippen zo teder dat ze ondanks het herinnerde verdriet moest glimlachen. ‘Ik geloof dat jij en ik dat samen doen. Dat verdriet is iets anders dat ons verbindt en dat niemand met ons deelt.’
Ze overdacht dit en zijn eerdere mededeling dat de dokter hem had verteld dat een nieuw kindje heel goed kon zijn voor haar geestelijke gezondheid. ‘Je hebt weer zonder voorbehoedsmiddel de liefde met me bedreven.’
‘Ik dacht het toch niet.’
‘Ik heb hier anders het nodige fysieke bewijs.’
‘Deze keer heb jíj toch de liefde met mij bedreven.’
Ze herinnerde het zich en bloosde. ‘Dus ditmaal is het helemaal mijn eigen schuld?’
‘Geheel wederzijds. Het was steeds geheel wederzijds.’ Toch klonk het of hij ditmaal de bevestiging nodig had.
Hij had beloofd dat hij niet tegen haar zou liegen. Ze kon hem niets anders geven dan de volle waarheid. ‘Ja.’
‘Zeg dat je met me trouwt.’
‘Omdat je je schuldig voelt over het verlies van ons kindje?’ Ondanks alles had ze nog steeds het gevoel dat dit zijn belangrijkste motief was om te trouwen.
‘Ik kan geen toekomst onder ogen zien zonder jou.’
Opnieuw verbood zijn toon elke tegenspraak. Die wilde ze ook niet geven. Ze wilde hem geloven. Hij hield dan misschien niet van haar, maar hij had haar nodig en wie weet… zij hem ook. Ze had dit jaar maar half bestaan.
‘Ja.’
De hartslag onder haar aanraking versnelde, en Salvatore rekte zich om het nachtlampje aan te doen.
Ze knipperde tegen het plots overvloedige licht.
Een triomfator torende boven haar uit en verslond haar met zijn ogen. ‘Zeg dat nog eens.’
‘Ja. Ik wil met je trouwen.’
Niet meer dan een fractie van een seconde was de grijns te zien waaruit bleek dat hij gelukkig was. Daarna drukte hij zijn lippen op haar mond en voerde hij haar mee op een sensuele reis die alles overtrof wat ze tot dan in haar leven had ervaren.
De volgende dagen vlogen voorbij in een werveling van activiteiten. Elisa moest niet alleen alle puntjes op de i zetten voor de veiling, maar bovendien zo ongeveer elk kwartier met haar stiefmoeder praten over haar suggesties voor het naderende huwelijk.
Therese was erg teleurgesteld dat het feest al over twee weken zou plaatsvinden. Volgens haar kon een fatsoenlijk huwelijk onmogelijk in minder dan zes maanden georganiseerd worden. Francesco had er bij hoog en laag voor gepleit zijn dochter een traditionele Siciliaanse bruiloft te geven, maar Elisa en Salvatore waren in dat opzicht onvermurwbaar gebleven.
Ze wist niet zeker waarom Salvatore de plechtigheid zo snel mogelijk achter de rug wilde hebben, maar over haar eigen motieven had ze natuurlijk geen enkele twijfel.
Ze kon niets doen aan het gevoel dat ze die eerste nacht weer een baby hadden verwekt. Salvatore mocht hen dan al zien als man en vrouw, zij wilde dat ook graag juridisch vastgelegd hebben als ze weer zijn kind droeg.
Deze keer zou alles tot in de puntjes kloppen.
Dus ook al moest ze nu tegelijk een huwelijk en een veiling organiseren, haar hoorde je niet klagen.
‘En hoe reageerde Shawna op het nieuws van ons aanstaande huwelijk?’
Elisa keek op van de gastenlijst voor de veiling. Salvatore had haar de bibliotheek aangeboden om te werken en had alle apparatuur ernaartoe gebracht die ze nodig had om de veiling verder te regelen. Een fax, een pc met snelle internetverbinding, een telefoon met twee lijnen – wat ze maar nodig had, had ze gekregen.
Ze glimlachte naar de man die deed alsof niets goed genoeg voor haar was. ‘Mijn moeder heeft het instituut huwelijk niet zo hoog zitten, zoals je weet.’
Hij knikte. Zijn zichtbare voldoening sinds haar jawoord zou hier voor geen spat door veranderen. Shawna’s gebrek aan instemming deed hem erg weinig.
‘Ze wenste me veel geluk en zei dat een huwelijk misschien de beste manier was om mijn twintiger jaren door te brengen.’ Ze had ook gezegd dat een vrouw pas echt in haar element komt na haar veertigste, dus vanaf dat moment zou Elisa haar leven en ondoorgrondelijke verplichtingen ongetwijfeld beter kunnen overzien.