Elisa begreep niet goed waarom Salvatore niet wat omzichtiger met haar vader omging, maar ze was niet van plan om hem en haar vader nog langer beslissingen te laten nemen over haar leven. ‘Ik wil je orchideeën dolgraag zien…’ Ze wendde zich tot haar vader. ‘Ik ben het met Salvatore eens. Ik wil jou en Therese niet in gevaar brengen. Laat mij maar eerst gaan.’
Haar vader opende zijn mond om iets te zeggen, maar Salvatore stak er een stokje voor. ‘Dat zal niet gebeuren.’
Ze wilde niet gaan ruziën, trok alleen een wenkbrauw vragend op en verliet de kamer met Therese.
Een paar minuten later kwamen Salvatore en haar vader bij hen in de tuin. Francesco keek alsof zijn favoriete ploeg een belangrijk toernooi had gewonnen. ‘Wat een prachtige avond, vinden jullie niet? De geur van de bloemen, de warme lucht, gezelschap van mooie mensen.’
Weer helemaal de joviale Italiaanse gastheer, keek hij de anderen stralend aan.
Therese glimlachte. ‘Jullie tweetjes hebben het kleine misverstand de wereld uit geholpen, is het niet?’
‘Sì.’ Met een voor Elisa’s gevoel totaal gebrek aan fijngevoeligheid boog hij zich naar Therese en fluisterde haar iets in het oor.
En zij glimlachte, terwijl hij sprak.
‘Het is tijd om te gaan, cara.’ Salvatore sloeg schaamteloos bezitterig een arm om haar heen.
Ze schrok en verstijfde, maar hij trok haar stevig tegen zich aan en hield haar zo vast, terwijl ze afscheid namen.
Haar vader keek er niet vreemd van op, en Therese had de air van een Italiaanse die in haar hoofd al druk bezig is met de voorbereidingen van een huwelijk. Elisa had het gevoel dat ze werd opgemeten voor de bruidsjurk en dat de juiste lengte voor de bruidssluier al was vastgesteld voordat Salvatore haar in de passagiersstoel van zijn auto had geplant voor het ritje naar zijn huis.
Salvatore wachtte tot het kruisverhoor zou beginnen. Elisa was veelzeggend stil gebleven vanaf het moment dat hij en haar vader de vrouwen weer gezelschap waren komen houden in de tuin.
Ze was te slim om niet te begrijpen dat hij en Francesco bepaalde zaken met elkaar hadden besproken. Naar volle tevredenheid, zelfs. Alleen al de tevreden acceptatie van de situatie door de oudere man zei genoeg. Niet dat hij er zo makkelijk van kon worden overtuigd dat het beter was dat Elisa bij Salvatore zou overnachten. Ook na zijn belofte aan de vader dat hij van plan was haar te trouwen, was Francesco blijven tegensputteren.
Salvatore weigerde echter te zwichten en had Francesco erop gewezen hoe zelfstandig zijn dochter was. Haar dreigement in haar eentje ervandoor te gaan was niet loos geweest. En geen van beide mannen wilde dat ze dat zou doen. Mopperend dat de wereld toch anders was geweest toen hij Therese het hof had gemaakt, had Francesco er uiteindelijk mee ingestemd dat Salvatore Elisa mee zou nemen naar zijn huis.
Elisa draaide een tijdlang in haar stoel totdat hij voelde dat haar prachtige groene ogen op hem rustten. ‘Wat heb je mijn vader verteld dat hij tot totale ommekeer is gekomen?’
‘Ik heb hem de waarheid verteld.’
‘Welk gedeelte precies?’ drong ze aan.
‘Dat ik met je wil trouwen.’
Er volgde geen woede-uitbarsting. ‘Is dat alles?’
Uit de vlakke toon van haar stem kon hij onmogelijk iets opmaken.
‘Niet precies, maar meer hoef je niet te weten.’
Francesco had erop aangedrongen dat Salvatore zou beloven geen misbruik te maken van zijn dochter, en dat had Salvatore met een zuiver geweten gedaan. Haar beminnen was immers niet hetzelfde als misbruik van haar maken. En dat was absoluut noodzakelijk, zowel voor zijn campagne om haar zover te krijgen met hem te trouwen als voor hun beider welzijn. Ze wilde het misschien niet toegeven, maar ze had hem net zo hard nodig als hij haar.
‘Juist ja.’
Verder geen reactie. Hij verdroeg de stilte vijf volle minuten van eentonig rijden alvorens die weer te verbreken. ‘Ik ben vast van plan om met je te trouwen.’
‘Dat zei je, ja.’
Hij vloekte binnensmonds. ‘Sì. Dat zei ik.’
In deze kwestie waren het toch allereerst haar eigen intenties die betwijfeld werden. Hij verwachtte dat hij volledig zijn zin zou krijgen, maar dan wel graag met haar instemming. Hij wilde dat zij erkende dat een leven zonder hem geen optie was, ongeacht het feit dat ze het afgelopen jaar nu juist op die manier had geleefd.
‘En dat was voldoende om papa ervan te overtuigen dat mijn deugdzaamheid geen gevaar liep als ik alleen zou zijn bij een vrijgezel?’
Zodra ze gewag maakte van haar deugdzaamheid, verstrakte zijn greep om het stuurwiel en het voorgenomen gesprek over een gezamenlijke toekomst was van de baan. ‘Mi dispiace.’
‘Wat spijt je?’ Ze klonk slechts matig geïnteresseerd, maar hij liet zich niet voor de gek houden.