‘Je voelt zo heerlijk aan, dolcezza.’
Kronkelend drukte ze haar bekken tegen zijn opwinding aan en gromde. ‘Jij ook.’
‘We zijn voor elkaar voorbestemd.’
Daar was geen twijfel over mogelijk. Ze was weliswaar maagd geweest toen ze voor het eerst de liefde hadden bedreven, maar ze wist genoeg om zeker te zijn dat haar hartstocht voor Salvatore uniek was.
Ze kuste en likte de onderkant van zijn kin, genietend van de zilte smaak van zijn huid en de aanraking van zijn baardstoppels.
Hij sidderde. Hij streek met zijn lippen over haar nek, haar oor, haar oogleden en gaandeweg veranderde zijn kus in zachte aanrakingen. Zij opende de ogen, die gesloten waren geweest vanaf de eerste aanraking van zijn lippen, en keek hem aan.
Zijn gezicht stond strak door de intense concentratie waarmee hij naar haar keek.
‘Salvatore?’
Hij kuste het uiterst gevoelige plekje onder haar rechteroor. ‘Hmm?’
‘Jij…’ Ze liet haar stem wegsterven omdat ze niet wist hoe ze moest verwoorden wat ze voelde. Het ene moment leek hij haar letterlijk te willen verslinden van begeerte, nog geen seconde later was hij zo teder dat haar keel werd dichtgesnoerd door de gevoelens.
‘Sstt… dolcezza. We doen het ditmaal heel erg langzaam. Ik wil van elke millimeter van je genieten.’
En hij voegde de daad bij het woord. Hij overdekte haar hele lichaam met kusjes, proefde haar op de meest erogene plekjes zodat ze kronkelde van verlangen, maar hij maakte geen aanstalten om haar te bezitten.
‘Toe, Salvatore, ik verlang naar je.’
Hij glimlachte, maar kwam niet overeind om boven op haar te gaan liggen. Met zijn mond gleed hij naar haar onderbuik. Ze kreunde het uit toen hij haar met zijn vingers liefkoosde, en daarna met zijn mond.
Haar gekreun ging over in geschreeuw toen hij haar van het ene niveau van opwinding naar het volgende tilde, maar de ultieme ontlading tegenhield totdat ze dacht dat ze gek werd. Toen sloot hij zijn lippen om haar gevoeligste plekje.
Sterren spatten achter haar gesloten oogleden uit elkaar en ze slaakte een kreet. Het gevoel werd te intens en ze probeerde hem van zich af te duwen, maar hij liet haar niet gaan, zodat ze van de ene verrukking in de andere viel in de meest intense ervaring van haar leven.
Het genot hield aan tot elke spier in haar lichaam was verstrakt van extase. Daarna viel ze slap terug op bed.
Toen kwam hij op haar liggen en verschafte zich met zachte aandrang toegang. Hij tilde haar knieën met trillende spieren op omdat ze geen enkele medewerking verleende. Toen stootte hij toe, en ze kreunde het uit. Hij nam alle tijd en koos voor een tempo dat sensaties bij haar teweegbracht waarvan ze niet had verwacht dat die ooit nogmaals opgerakeld konden worden.
Hij beminde haar gedurende lange tijd en bracht haar opwinding andermaal tot koortsachtige ontlading, zodat ze zich gezamenlijk verloren in extase.
Even later beroerde zijn mond haar linkeroor. ‘Vertel me nu dan maar dat je me kunt laten gaan. Vertel me dat je niet met me wilt trouwen en nooit meer de gevoelens wilt ervaren die niemand anders bij je kan wekken.’
De woorden drongen langzaam door, terwijl haar verstand zich weer van het sensuele vlak losmaakte. En daarmee drong een ander besef door. ‘We hebben het weer gedaan.’
‘Sì. Het is voor ons onvermijdelijk elkaar te beminnen.’
‘Zonder voorbehoedsmiddel, bedoel ik. Alweer.’
‘Sì.’
‘En naar ik aanneem, weer opzettelijk.’
Hij draaide zich op zijn rug, maar trok haar mee in zijn armen zodat ze tegen hem aan kwam te liggen. ‘Kun je daar nog aan twijfelen?’
‘Je bent genadeloos als je iets wilt bereiken.’
‘Dat is waar.’ Geen ontkenning, geen enkele poging zich te rechtvaardigen, maar doodeenvoudige acceptatie dat dit nu eenmaal zijn natuur was.
‘En je wilt met me trouwen.’
‘Dat is wat ik heb gezegd.’
‘Salvatore, geloof je dat de baby van jou was?’
Hij was zo lang stil dat ze dacht dat hij zou ontkennen, maar toen stokte zijn adem zo abrupt dat ze overeind kwam om hem aan te kijken.
Zijn ogen glinsterden achterdochtig en zijn kaak leek uit graniet gehouwen. ‘Sì. Ik geloof dat de baby die ik heb vermoord van mij was.’
Ze hapte naar lucht, niet bij machte te accepteren dat hij een dergelijke gedachte koesterde. ‘Salvatore, amore. Dat mag je niet zeggen. Jij hebt onze baby niet vermoord! De kansen op een miskraam zijn de eerste drie maanden veel groter dan veel mensen denken. Dat vertelde de dokter me in het ziekenhuis. Dat ik de baby verloor heeft niets te maken met wat een van ons ook heeft gedaan.’
‘Mijn arts vertelde me dat stress een miskraam kan veroorzaken. En mijn afwijzing bezorgde jou enorme stress.’ Een enkele traan ontsnapte hem en gleed over zijn wang. Hij wendde het hoofd af alsof hij dat wilde verbergen, maar ze nam zijn hoofd in haar handen en streek de traan met haar duim weg. ‘Toe, geloof me, het is niet jouw schuld dat ik de baby verloor.’