Elisa stapte uit de douche en droogde zich af in de badkamer van haar kleine, in lichte tinten ingerichte appartement.
Toen ze de juwelier eenmaal hadden verlaten, had ze de medewerkers van Vitale Security laten weten dat ze naar huis wilde. Ze hadden tegengesputterd, maar ze had erop gestaan en geweigerd de auto te verlaten totdat de chauffeur bij haar flatgebouw had geparkeerd. Salvatore zou haar ongetwijfeld hebben opgetild en gedragen, maar zo’n streek moest een medewerker hem natuurlijk niet leveren. Zijn mensen begrepen dat, dus waren ze gezwicht.
Bij aankomst had ze hen willen wegsturen, maar deze keer was het hun beurt om hun poot stijf te houden. Dus had ze hen achtergelaten in de hal. Daarover voelde ze zich wel schuldig, maar niet genoeg om ze binnen te vragen. Ze had een drankje gebracht en stoelen aangeboden, waarvoor ze echter hadden bedankt. Daarna was ze gaan douchen. Ze moest alles van zich afspoelen en wilde geen vreemden in haar appartement, terwijl ze dat deed.
Ze kleedde zich aan en borstelde haar natte haren achterover in een paardenstaart. Maar ook nadat ze wat koffie voor zichzelf had gemaakt, bleef het maar malen in haar hoofd.
Ze had Salvatore toegestaan seks met haar te hebben. Onveilige seks. De woorden lichtten als neon in haar hoofd op, niet te negeren.
Ze was een stommeling geweest om hem toe te staan om seks met haar te hebben. Hij, een man die had laten zien dat het hem slechts om genot te doen was. Ze had niet eens gedacht aan het risico van zwangerschap. Niet gevraagd of hij een voorbehoedsmiddel gebruikte. Grove nalatigheid van haar, zo niet complete waanzin.
Ze nam kleine slokjes koffie, maar zette de kop snel weer neer toen haar iets te binnen schoot wat ze tijdens haar vorige zwangerschap had gelezen. Ze stond op van de keukentafel en gooide de kop leeg in de gootsteen.
Volgens sommige artsen had cafeïne een negatief effect op de groei van baby’s.
Als ze echt in verwachting was, zou ze het kind ditmaal zeker niet verliezen.
Ze legde haar hand op haar buik. Droeg ze Salvatores kind in haar schoot? Voedde ze nieuw leven?
Ze was nog steeds verward en uit het veld geslagen door de pure mogelijkheid dat ze zwanger was. Maar de mist van verdriet die over haar had gelegen sinds het ongewilde einde van de vorige zwangerschap leek toch op te trekken. Diep in haar hart gloeide een sprankje warmte op.
De angst was er nog. En de woede. De pijn was ook niet op wonderbaarlijke wijze verdwenen, maar eronder ontvouwde zich toch een fragiel gevoel waarvan ze had gedacht het voor altijd te hebben verloren.
‘Je lijkt in gedachten verzonken, cara mia.’
Met een ruk draaide ze zich van het aanrecht om en zag Salvatore op nog geen tien passen afstand staan. Haar blik schoot naar de deur.
‘Ik heb ze weggestuurd.’
‘Maar hoe kwam jij binnen?’
‘Ik heb aangeklopt, maar je reageerde niet.’
Ze had hem ook niet horen binnenkomen. Ze was volledig verloren geweest in haar gedachten. ‘Nou?’
‘Het slot was geen probleem. Dat heb ik je al eerder gezegd, en daar ben ik helemaal niet blij mee. Je kan in je slaap overrompeld worden zonder in de gaten te hebben gehad dat iemand zich toegang tot je woning had verschaft.’
Ze schudde het hoofd.
‘Geloof me nu maar.’
‘Ik ontkende het ook niet.’ Waarom merkte ze nu pas dat hij gewoon dol was op discussies? Waarschijnlijk omdat meningsverschillen, hoe klein ook, altijd moesten worden bijgelegd in bed. Waarin ze graag met hem terecht was gekomen. Ooit. ‘Ik probeerde helder te denken.’
Hij grijnsde. ‘En, is dat gelukt?’
‘Nee.’ Het was alsof ze haar leven niet helemaal scherp in beeld had, maar voor het eerst in maanden vroeg ze zich af of dat ooit nog zou lukken. ‘Waarom klopte je dan niet opnieuw? En dan harder?’
‘Ik maakte me zorgen.’
Dat kon ze zien aan het donkere waas over zijn gladgeschoren kaken en in de kraaienpootjes bij zijn ogen. ‘Dacht je dat ik iets doms ging doen?’
‘Ik dacht niet dat je jezelf iets zou aandoen, maar ik was wel bang dat je weer zou verdwijnen.’
‘De vorige keer ging je me ook zoeken.’
‘Sì. Zonder dat je je liet vinden.’
Het was duidelijk wat hij daarvan had gedacht. De woede en frustratie kon ze nu nog in zijn stem horen.
‘Dus forceerde je mijn slot om je ervan te vergewissen dat de vogel niet gevlogen was. Wat had ik moeten doen – uit het raam klimmen of zo?’
‘Je bent niet voor één gat te vangen.’
‘Op die manier.’ Ze wendde zich af zodat hij niet zou zien dat ze verrassend gestreeld was door zijn hoge dunk van haar intelligentie en vaardigheden. ‘Wil je koffie?’
‘Ik heb koffie gehad in het hotel. Ik wil praten.’
Ja, ze kon zien dat hij in het hotel was geweest. Hij droeg zelfs een stropdas. Ze wist niet waarom dit haar uitgerekend nu opviel. Misschien omdat het eenvoudiger was zich met alledaagse dingen bezig te houden dan met een mogelijke, nee, waarschijnlijke nieuwe zwangerschap.