‘Bellisima. Jij bent de mooiste vrouw die ik ooit heb gezien. Volmaakt goddelijk.’
Vroeger had zijn uitbundige lof haar geschokt, maar toen deze Siciliaanse magnaat eenmaal haar minnaar was geworden, had ze zich eraan gelaafd. En nu, van top tot teen gloeiend door zijn bewondering, genoot ze net zo van zijn naakte lichaam als hij van het hare.
Het getemperde licht maakte zijn gebronsde huid nog donkerder, maar verhulde op geen enkele wijze zijn prachtig gebeeldhouwde gelaatstrekken en torso. Hij was inderdaad alles wat je met viriel kon bedoelen, als man en als minnaar.
Ze keek hem met samengeknepen ogen en licht getuite lippen aan. ‘Kom je er nog bij?’
Tot haar verbazing bleef het lachje uit dat meestal op haar plagerijtjes volgde. Zijn gezicht vertrok tot een grimas alsof hij plotseling pijn had, en hij stortte zich met een grommend geluid op haar.
Elke gedachte aan een spelletje vervaagde toen hij in een soepele beweging bezit van haar nam, hen beiden de adem benemend.
Hij bleef zo lang roerloos boven op haar liggen dat ze uiteindelijk vroeg: ‘Is er iets mis?’
‘Nee.’ Hij kuste haar, hard en gulzig. ‘Er is niets mis. Maar dan ook helemaal niets.’
Dat gevoel had zij ook, dus sloeg ze haar armen en benen om hem heen en liet hem het tempo bepalen dat hun zou brengen waarnaar ze alle twee zo snakten.
Hij ging niet hard en snel te werk, zoals ze had verwacht. Hij gebruikte een tergend schommelend ritme dat haar deed schreeuwen om meer, waaraan hij echter weigerde te voldoen.
‘Nee, dolcezza, dit moet heel lang duren. Deze eerste minuut moet eeuwig voortduren.’
Maar ze wist dat ze zelfs vijf minuten langer niet zou overleven, laat staan een eeuwigheid. Ze boorde haar hielen in het matras, stootte haar bekken omhoog en draaide wild met haar heupen om de sterren van genot tot ontploffing te brengen. En toen de explosie kwam, leek ze in een zwart gat geslingerd te worden. Ze schreeuwde zich schor, alleen overstemd door zijn kreten. Haar oren suisden, haar lichaam sidderde en haar spieren deden pijn van de heftige samentrekkingen, en de verlichte kluis verzonk opnieuw in duisternis. Ze viel achterover, en hij bedekte haar met het laken.
Hij fluisterde iets wat ze niet verstond.
Ze was zo moe. ‘Slapen…’ Zei hij nog iets?
Elisa werd wakker, maar dacht dat ze droomde, want hoe kon ze anders volkomen naakt verstrengeld liggen met het al even naakte lichaam van haar vroegere minnaar? Zelfs in het duister herkende ze zijn geur, zijn lichaam, zijn aanraking. Nooit kon ze dat nog vergeten.
‘Buon mattina, cara,’ klonk een schorre stem bij haar rechterslaap.
Ze verstijfde volledig toen ze de gebeurtenissen van de voorbije nacht nog eens in gedachten de revue liet passeren. Hij had haar bemind. Ze had hem laten begaan. Nee, ze had hem erom gesméékt.
‘Hoe weet je dat het ochtend is?’ Hij moest het licht uitgedaan hebben nadat ze in slaap was gevallen, want het was weer aardedonker in de kluis.
‘Mijn horloge geeft licht in het donker.’
‘O.’ Wat een stompzinnig gesprek voor de ochtend erna, maar iets zinnigs wist ze ook niet zo snel te bedenken. ‘En hoe laat is het dan?’
‘Kwart over acht. We hebben uitgeslapen.’
Wat ze hadden gedaan, had weinig met slapen te maken. Toen realiseerde ze zich opeens dat Signor Di Adamo zou komen om de kluis te openen… over nog geen uur. Als de deur nu zou openzwaaien, konden ze onmogelijk verhullen wat zich hier had afgespeeld. In paniek schoot ze overeind.
‘We moeten ons aankleden.’
Zijn hand streelde haar blote buik zodat haar gespannen spieren nog meer verstrakten. ‘Ontspan je. We hebben alle tijd.’
De lucht was zwaar van de geur van hun liefdesspel. ‘Hoe kun je nu zeggen dat ik me moet ontspannen? Dacht je soms dat ik wil dat mijn baas erachter komt dat ik naar bed ben geweest met zijn beveiligingsman?’
‘Met je minnaar, ja. Wat is daarop tegen?’
Dat kon ze hem prima uitleggen, die arrogante… Een alarmerend gevoel verder omlaag eiste alle aandacht op.
‘Je hebt weer niets gebruikt!’ krijste ze, terwijl ze overeind krabbelde.
Ze probeerde van de matras af te stappen en de lichtknop te bereiken, maar struikelde en dreigde te vallen. Een kreet ontsnapte haar. Twee sterke handen voorkwamen dat ze op de harde grond belandde en trokken haar opnieuw naar het matras.
‘Hou daarmee op. Je zult jezelf nog bezeren.’
‘Je hebt geen condoom gebruikt!’ riep ze verwijtend.
‘Klopt.’ Er klonk geen enkel berouw in zijn stem.
‘Waarom niet?’
‘Om te beginnen had ik er geen bij me. Ik was er niet op voorbereid de hele nacht op deze manier in een kluis door te brengen met jou, dolcezza.’
Zoet? Ze zou hem eens even laten merken hoe zoet ze was! ‘Om te beginnen? En wat voor uitvluchten heb je nog meer? Dat je je hoofd zo verloor dat je er helemaal niet meer aan hebt gedacht?’ Precies. Of wat waarschijnlijker was, het kon hem niets schelen. De vorige keer was híj immers niet zwanger geworden, maar zij? Nou dan. ‘Je hebt niet eens geprobeerd de schade beperkt te houden.’