Ze kwam tevoorschijn, en weer stond hij haar op te wachten. Deze keer had hij alleen zijn broek nog aan en bungelde zijn overhemd aan een vinger. ‘Doe dit maar aan om in te slapen. Dat zit gemakkelijker dan je jurk.’
Daar had hij vast gelijk in, maar ze bedankte.
‘Wees niet zo koppig.’
‘Mijn jurk is prima.’ Veel langer en strakker dan haar nachthemden, maar ze zou haar draai wel vinden.
‘Maar je hebt er een hekel aan om naar bed te gaan met iets straks om je benen.’
Deze herinnering aan hun intimiteiten van weleer was niet bevorderlijk voor haar stemming. ‘Het lukt wel.’
Hij sloeg zijn hemd om haar schouders. ‘Probeer het toch maar.’ Hij stapte langs haar de cabine in. ‘Elisa…’
‘Ja?’
‘Ik kan me niets heerlijkers voorstellen dan jou te helpen met omkleden, cara.’
‘Heb je nooit te horen gekregen dat je veel te bezitterig bent?’
Bij wijze van antwoord sloot hij geruisloos de klapdeur. Ze wist niet zeker of hij het serieus meende met zijn aanbod, maar het zekere voor het onzekere nemend, trok ze haar jurk en beha uit en deed snel zijn overhemd aan. Ze knoopte hem helemaal dicht tot onder haar kin, maar de boord was ruim genoeg om nog een fraai uitzicht te bieden op de contouren van haar sleutelbeen.
Vervolgens ging ze op het matras liggen. Hij had zijn jasje neergelegd over een helft om haar huid te beschermen tegen het fluwelen kunststoflaagje van het luchtmatras. Even overwoog ze op de andere helft te gaan liggen, maar liet toen dat idee weer varen. Hij had haar de plek naast de wand toebedacht zodat ze er niet af zou rollen, en op een of andere manier was zijn bezorgdheid eerder roerend dan irritant.
Ze nestelde zich tegen zijn jasje aan, zichzelf wijsmakend dat zijn lichaamsgeur totaal geen effect had op haar stemming of fysieke reacties. In afwachting van zijn terugkeer trok ze het lichte laken over zich heen, meer om haar ontblote benen te bedekken dan vanwege de kou.
Een paar minuten later kwam hij weer tevoorschijn. ‘Wil je dat ik het licht aan laat?’
Het was een kleine ruimte. Ze wisten de weg inmiddels goed genoeg om de toiletcabine te kunnen vinden en in het donker zouden ze beter slapen. ‘Nee.’
Hij drukte een knopje in, en het schemerlicht doofde.
Ze wachtte tot hij bij haar zou kruipen, gespannen door een combinatie van afschuw en verlangen. Hij kwam naast haar liggen, sloeg een arm om haar middel, nam haar hoofd bij wijze van kussen in zijn andere hand en trok haar tegen zich aan alsof ze minnaars waren.
Ze verstijfde onwillig en probeerde aan zijn greep te ontworstelen. ‘Salvatore!’
‘Wees nu redelijk, cara,’ zei hij, terwijl hij zijn greep verstevigde. ‘Het is maar een smal matras. Dit is de enige comfortabele houding die mogelijk is.’
‘Maar –’
‘Ik heb toch beloofd dat ik je niet lastig zal vallen. Kun je me zelfs daarin niet vertrouwen?’
Waarom zelfs deze vraag zoveel emoties wekte begreep ze niet goed, maar ze begon protesterend te mompelen.
‘Sstt…’ Zachte lippen beroerden haar slaap. ‘Ga maar slapen.’ Daarna zei en deed hij niets meer.
Hij deed geen poging de situatie uit te buiten, en toen ze zich ten slotte ontspande, voelde ze zich veiliger dan in maanden. Ongelofelijk maar waar, ze sliep.
Toen ze wakker werd, was het volslagen donker. Langzaam kwam de herinnering terug waar ze zich bevond, maar er ontbrak iets…
De warmte van Salvatores lichaam tegen dat van haar. Het laken was zorgzaam om haar heen getrokken, alsof iemand haar liefdevol had ingestopt. Maar nergens een spoor van Salvatore.
Ze luisterde, maar hoorde ook op het toilet geen enkel geluid. Bovendien zou in deze volslagen duisternis een lichtstreepje zichtbaar zijn geweest in de klapdeur als hij zich daar had bevonden. Ze hoorde zijn ademhaling zonder de plaats te kunnen bepalen.
Slaapdronken kwam ze overeind, en het laken gleed tot haar middel. ‘Salvatore?’
‘Sì, cara?’
Haar stem had een beetje schor geklonken van de slaap, maar de zijne klonk helder, alsof hij al uren op was.
‘Waarom slaap je niet?’
Hij lachte schamper. ‘Je mag dat dan wel betwijfelen, maar ik heb mijn eergevoel.’
‘Zei ik dat ik dat betwijfelde?’
‘Dat was niet nodig. Ik weet hoe je over me denkt.’
Ze wreef zich in de ogen, maar daarmee kon ze natuurlijk niet veel meer zien in het absolute donker. ‘Jouw eergevoel houdt je uit je slaap?’ Ze was duidelijk nog te slaperig om haar hoofd goed te gebruiken.
‘Ik verlang naar je.’
‘Dat weet ik.’ Dat had hij maar al te duidelijk gemaakt. Zo slaperig als ze was, kon ze de sensuele klank in zijn stem horen.
‘Ik kan geen seconde langer naast jouw heerlijke lichaam liggen zonder het helemaal te willen bezitten.’