Nu was het Davids beurt om te glimlachen. ‘O ja. We gaan trouwen zodra we weer thuis zijn.’
‘Is het niet romantisch?’ dweepte het meisje. Ze keek haar aanstaande verliefd aan. ‘We hebben elkaar ontmoet op Europese rondreis. We vonden Italië zo heerlijk dat we besloten een paar weken langer te blijven.’
‘En vervolgens besloten we te trouwen.’ David klonk in zijn nopjes met de hele gang van zaken; zijn Texaans met de typische langgerekte klanken bleef hangen bij het woordje ‘trouwen’.
‘Van harte. Ik weet zeker dat jullie heel gelukkig zullen zijn,’ zei uitgerekend de man voor wie het woordje ‘trouw’ niet bestond.
Elisa negeerde hem toen het stel hem dankte voor zijn goede wensen, de ring kocht en de zaak verliet. Ze rangschikte het plateau opnieuw rond de opengevallen plaats. Ze had geen ander sieraad voor die plek tot na de veiling. Er waren geen middelen om meer stenen te kopen, laat staan het goud om ze te zetten.
‘Mij negeren zal me niet doen verdwijnen.’
Ze draaide zich om en keek hem aan, walgend van de fysieke reactie die zijn aanwezigheid zelfs nu op haar had. Haar tepels werden hard, en diep vanbinnen gloeide iets op wat ze twaalf lange maanden niet meer had gevoeld. Het was de automatische reactie van haar lichaam dat hem herkende als de liefdespartner van vroeger. Haar hoofd en hart mochten hem dan verafschuwen, maar haar lichaam bleef hem begroeten alsof ze voor elkaar geschapen waren. Wat niet erg waarschijnlijk was.
‘Wat kom je hier doen?’ Alsof dat niet duidelijk was.
Ze had het merendeel van haar volwassen leven in Italië gewoond en haar vader was Siciliaans. En een ding was haar duidelijk geworden: Italiaans schuldgevoel was al zwaar, maar Siciliaans schuldgevoel woog zwaarder dan lood.
En Salvatore had heel wat om zich schuldig over te voelen. Meer dan hij wist. Meer dan ze hem wilde vertellen. Kwam hij om absolutie?
Hij leunde met zijn een meter negentig tegen een van de vitrines. ‘Je vader stuurt me.’
‘Papa?’ Haar hart trok samen. ‘Is er iets aan de hand?’
Donkere ogen peilden de hare. Ze wilde ze sluiten om haar diepste gedachten af te schermen voor de man die té veel zag, maar tegelijk veel te weinig. Hij had haar verlangen onderkend, maar de liefde niet gezien. Hij had haar schroom gezien om zich volledig te geven, maar geen oog gehad voor de onschuld die daar de oorzaak van was.
Ten slotte had hij haar zwangerschap gezien, maar niet zíjn vaderschap dat daaraan ten grondslag had gelegen.
Nu zuchtte hij, alsof hij in zijn maag zat met wat hij in haar ogen las. ‘Afgezien van het feit dat je al ruim een jaar niet meer thuis bent geweest?’
‘Ik woon niet op Sicilië.’
‘Het is anders wel de plaats waar je vader woont.’
‘En zijn vrouw.’
‘En je zus ook.’
Ja, Annemarie woonde nog steeds bij haar ouders. Hoewel ze maar drie jaar jonger was dan de vijfentwintigjarige Elisa, gaf Annemarie geen enkel blijk dat ze op zichzelf wilde wonen en haar eigen weg in het leven wilde gaan. Terwijl Shawna, Elisa’s moeder, ontzet zou zijn geweest bij de minste neiging van haar dochter om zich zo aan haar vast te klampen.
Elisa was opgevoed tot trotse onafhankelijkheid. Haar zuster was vertroeteld in de ware Siciliaanse traditie.
‘Annemarie blijft thuis wonen tot ze trouwt.’
‘Dat is toch geen schande.’
Elisa haalde haar schouders op. ‘Ieder het zijne.’ Ze was tevreden met haar leven in het kleine voorstadje van Rome. Ze kon voor haar werk reizen als er voldoende geld was en ze hoefde aan niemand verantwoording af te leggen. Aan helemaal niemand, hield ze zichzelf voor.
‘Ik hoorde geen zoemer toen ik binnenkwam.’
Echt iets voor een beveiligingsman. ‘Hij is kapot.’
‘Hij moet gerepareerd worden.’
‘Dat gaan we ook doen.’ Na de veiling, dacht ze er achteraan.
‘Je vraagt me niet waarom je vader me vroeg om te komen.’
‘Ik ging ervan uit dat je me dat zou vertellen als je eraan toe bent. Je liet al doorschemeren dat er niets mis was met hem.’
‘Dat is ook zo. Als je zijn zorgen om jouw veiligheid buiten beschouwing laat.’
Had haar vader Salvatore verteld over de kroonjuwelen? Ze achtte hem er wel toe in staat. Francesco Guiliano was een traditioneel man. Elisa was het resultaat van een slippertje met filmster Shawna Tyler. Hij wilde trouwen toen ze zwanger bleek. Maar haar moeder had geweigerd, en dat was oprecht gemeend. Shawna wilde net zomin geketend worden door een man als door een dochter.
‘Waarom maakt papa zich zorgen om me?’ Ze woonde al zeven jaar op zichzelf.
‘Hij betwijfelt of Signor Di Adamo voldoende beveiliging heeft om te kunnen zorgen voor zoiets waardevols en omstredens als de kroonjuwelen van Mukar.’