Salvatore ging op bed zitten. ‘En dat kwetste je.’
Waarom zou ze het ontkennen? ‘Ja.’
‘En je moeder?’
‘Die haatte dat woord “moeder”, maar ze was te onafhankelijk en te trots om mijn vader de voogdij over me te gunnen. Dus bracht ik lange jaren door in tehuizen en met gouvernantes.’
‘Wat afschuwelijk.’
Ze haalde de schouders op. ‘Het maakte niet uit. Ik vond het vreselijk om thuis te wonen.’
‘Waarom?’
‘Mijn moeder omringde zich met hielenlikkers; geen van hen kende echte genegenheid en liefde. Het was lelijk en het was kwetsend om te zien hoe gemakkelijk mijn moeder van het bed van de ene minnaar naar dat van de volgende stapte.’
Salvatore wilde haar vragen waarom ze dan in dat opzicht zo sterk op haar moeder was gaan lijken, maar iets weerhield hem ervan. Ze sprak openhartiger dan ooit sinds ze hem over de baby had verteld.
‘Dus toen je volwassen werd, ben je in Italië gaan wonen, weg van je moeder.’
‘Inderdaad.’
‘Maar ook weg van je vader. Waarom ging je niet op Sicilië wonen?’
‘Papa is een traditionele Siciliaanse vader. Als ik bij hem in de buurt zou wonen zou ik bij hem moeten intrekken, en dat zou niet eerlijk zijn tegenover Therese of Annemarie.’
‘Wat bedoel je?’
‘Ik zou hun leventje thuis niet zo overhoop willen halen. Ze tolereren mijn bezoeken in de zomer, dat is genoeg.’
‘Ze zijn je familie.’
‘Nee.’ Het was geen verdriet, maar berusting en geen verdriet dat haar de mond snoerde. ‘Ik hoor er niet bij.’
Hij had het gevoel alsof een paard hem een schop in zijn maag gaf. Deze vrouw, die voldoende zelfvertrouwen had om de zaak van Signor Di Adamo nagenoeg in haar eentje draaiend te houden, voelde zich niet thuis in haar eigen familie.
Dat besef spookte nog steeds door Salvatores hoofd toen hij Elisa de volgende dag naar haar werk bracht.
Ze was stil, ingetogen, maar de vijandigheid die haar reactie een dag eerder had gekenmerkt ontbrak, en daar was hij dankbaar voor.
‘Heb je de uitnodigingen voor de veiling al verstuurd?’ vroeg hij, terwijl hij parkeerde voor Adamo Jewelers.
‘Ja. En ik heb al een paar reacties binnen. Het belooft een goede opkomst te worden.’
‘Ik wil graag een kopie van de lijst van genodigden en van degenen die hebben toegezegd te komen.’
‘Dat is goed.’
‘Je verzet je niet langer tegen me.’
Ze opende het portier voordat hij om de auto heen kon lopen om dat voor haar te doen. ‘Wat heeft het voor zin? De veiling is over nog geen twee weken. En als het voorbij is, ben jij weg.’
Ze gleed de auto uit en daardoor hoorde ze niet wat hij mompelde: ‘Reken daar maar niet op.’
Een paar uur later trok Elisa haar veronderstelling dat ruzie met Salvatore geen zin meer had ernstig in twijfel. Ze had gedacht dat hem negeren het beste verzet was tegen de gevoelens die hij in haar losmaakte. Maar dat werkte niet. Ze had het gevoel dat haar leven was overgenomen door een stoomwals die haar gaandeweg vermorzelde.
Salvatore en zij waren alleen in de winkel. Het was vlak voor sluitingstijd, en Signor Di Adamo was al vertrokken, evenals de monteurs van Salvatore die het nieuwe beveiligingssysteem aan het installeren waren. Het was nog niet af. Ze waren in de knoop geraakt met de oude bedrading, en dat kon pas morgen worden verholpen.
Salvatore was woedend geweest, maar niemand had er veel aan kunnen doen.
En dat had haar een perverse, heimelijke voldoening geschonken. Hij kon dus niet het hele universum naar zijn hand zetten, hoe graag hij dat ook mocht willen, welke kick het hem ook mocht geven haar te koeioneren.
Trouw aan haar strategie van de minste weerstand – dus ook verzet tegen de minste aanraking of interactie – had ze zijn voortdurende aanwezigheid genegeerd, of althans gedáán alsof ze die negeerde. Als hij met Signor Di Adamo over haar sprak alsof ze niet aanwezig was, berustte ze daarin. Ze weigerde betrokken te raken bij zijn discussies met Signor Di Adamo over de beveiligingsmaatregelen.
Haar lippen waren verzegeld gebleven toen hij had bedongen dat hij met haar zou achterblijven om de zaak af te sluiten. Ze had gedaan alsof ze het niet had opgemerkt toen hij voor hun tweetjes reserveerde in een restaurant waar ze tijdens hun korte relatie vaak waren geweest. Ook al deed hij dat pal voor haar neus.
Maar dit was het toppunt. Ze sloeg de hand van zich af die haar een kleine gouden rozet aanbood en keek hem woedend aan. ‘Ik ga geen zendertje dragen.’
Salvatore fronste, maar zijn lippen krulden tevreden omhoog. ‘Ik dacht dat we geen ruzie meer zouden maken.’
Ze had het gevoel dat ze een waterketel was die het kookpunt naderde. ‘Ik wil helemaal niets met jou maken. Ik dacht dat ik het kon vermijden om ruzie met je te maken door je helemaal te negeren, maar daarmee neem jij geen genoegen, hè?’