‘Echt?’ Miles gaapt me aan. ‘Nee, serieus, meen je dat?’
Ik zucht en scheur mijn sandwich aan flarden. Haven neemt het over. ‘Geloof me, hij is zo hot dat geen spiegel het lang volhoudt. De enigen die een beetje in de buurt komen zijn Damen en Roman, maar die vormen al een klasse apart, dus dat telt eigenlijk niet. Hé, hoe oud is hij eigenlijk?’ Ze kijkt naar me. ‘Hij lijkt me nogal jong voor een baas.’
‘Negentien,’ zeg ik nonchalant. Ik wil niet over mijn werk of over Jude praten of wat ze nog meer op haar lijstje heeft staan. Dit is dus waar Damen me voor waarschuwde. Dit is wat ik moet vermijden. ‘Nu we het toch over aantrekkelijke jongens hebben, hoe is het met Josh?’ Het is een behoorlijk ongemakkelijk bruggetje naar een ander onderwerp, maar goed.
Havens aura begint te flikkeren en flitsen en haar aandacht verschuift naar haar cakeje. ‘Dat was voorbij zodra hij me dat katje probeerde te geven. Je had hem moeten zien, stom grijnzend alsof hij met het beste cadeau ter wereld kwam aanzetten.’ Ze rolt met haar ogen en breekt haar cakeje doormidden. ‘Ik bedoel, echt hoor. Hoe achterlijk kun je wezen?’
‘Hij bedoelde het goed...’ begint Miles, maar Haven laat hem niet uitpraten.
‘Alsjeblieft, zeg.’ Ze kijkt hem kwaad aan. ‘Als hij echt begreep hoe ik me voelde, dan zou hij me nooit hebben opgezadeld met een vervanger voor Charm. Een of ander schattig, klein katje dat voorbestemd is dood te gaan zodra ik eenmaal aan haar gehecht ben. Dan is alle pijn en kwelling helemaal compleet.’
Miles zucht diep. ‘Zo hoeft het niet te gaan,’ begint hij.
Maar ze onderbreekt hem. ‘O, nee? Noem dan eens iets – één levend ding dat niet óf doodgaat óf je uiteindelijk in de steek laat, hmm? De vorige keer dat ik het vroeg, wist je ook niks te verzinnen. Dus, Miles, met je rollende ogen en je stomme grijns, ga je gang. Noem eens één ding dat niet...’
Miles schudt zijn hoofd en houdt zijn handen omhoog in overgave. Hij houdt niet van confrontaties en geeft zich graag gewonnen voor het erger wordt.
Haven trekt een zelfgenoegzame grimas nu we geen van beiden met een goed antwoord kunnen komen. ‘Geloof me, ik was hem net voor. Het was toch wel uit gegaan.’
‘Nou,’ zegt Miles voor hij teruggaat naar zijn sms-bericht, ‘voor wat het waard is, ik mocht hem wel. Ik vond jullie een erg goed stel samen.’
‘Vraag jij hem dan maar mee uit,’ lacht ze en ze gooit een snoepje van haar cakeje naar hem toe.
‘Nee, dank je. Hij is mij te mager en te schattig.’ Hij grijnst. ‘Evers baas daarentegen...’
Ik kijk naar Miles’ aura en zie dat hij het grappig bedoelt. En toch ook een beetje serieus.
‘Hij heet Jude,’ geef ik zuchtend toe nu het gesprek weer terug bij af is. ‘En voor zover ik weet, valt hij op meisjes die hem niet zien staan, maar als je het wilt proberen, ga je gang.’ Ik doe het zakje met mijn lunch weer dicht, met een onaangeraakte appel, een zakje chips en kleine stukjes verscheurde sandwich erin.
‘Misschien moet je hem maar uitnodigen voor mijn afscheidsfeestje,’ stelt Miles voor. ‘Je weet wel, zodat ik even goed en lang afscheid kan nemen.’ Hij laat zijn hand door zijn korte, bruine haar glijden en lacht.
‘O, trouwens...’ Havens ogen zitten half verstopt achter de valse wimpers waarmee ze tegenwoordig experimenteert. ‘Mijn moeder heeft de zijkamer volledig overhoopgehaald. Ik bedoel echt letterlijk gesloopt. Het tapijt is eruit, alle meubels zijn weg en de muur is doorgebroken. Aan de ene kant leuk, want probeer maar eens een huis te verkopen dat in deze staat verkeert, maar aan de andere kant betekent het ook dat we het feest niet bij mij thuis kunnen houden. Ik hoopte stiekem...’
‘Is goed.’ Ik knik en zie dan twee gezichten zo geschokt kijken dat ik me schaam. Ze kwamen vaak genoeg over de vloer, elke vrijdag pizza en heerlijk relaxen in het bubbelbad. Maar dat hield op toen Damen in mijn leven kwam. Nu hij weg is – of in elk geval vastbesloten is zich een tijdje afzijdig te houden – kunnen we daar best weer mee beginnen.
‘Weet je zeker dat Sabine dat niet erg vindt?’ Miles klinkt hoopvol, maar ook voorzichtig.
Ik schud mijn hoofd. ‘Als je het maar geen probleem vindt dat Munoz er ook zal zijn.’ Ik sla mijn ogen ten hemel.
‘Munoz? Onze geschiedenisleraar?’ Ze kijken me met open mond aan. Ze zien er net zo geschokt uit met hun uitpuilende ogen als ik de eerste keer was.
‘Ja, die daten tegenwoordig.’ Ik knik, wetende dat ik het niet kan veranderen, ook al vind ik het niks.
Haven veegt haar pony uit haar gezicht en leunt naar voren. ‘Wacht effe. Je wilt dus zeggen dat jouw tante Sabine een relatie heeft met die knappe geschiedenisleraar?’