‘Net als manifesteren,’ zeg ik, maar als ik zijn gezicht zie, heb ik er meteen spijt van.
‘Manifesteren duurt veel te lang. Magie werkt veel sneller. Dat wil zeggen, het kan sneller werken.’
Ik pers mijn lippen op elkaar. Gelukkig weet ik beter, zodat ik hem niet uitleg dat manifesteren ook meteen resultaat heeft als je eenmaal begrijpt hoe het universum werkt. Dan nog kun je niet alles zomaar manifesteren. Wat je niet kent, blijft onmogelijk op te roepen, zoals het tegengif.
‘Je moet Het Boek der Schaduwen zien als een soort kookboek.’ Hij tikt met zijn nagel op de kaft. ‘Maar dan eentje met extra aantekeningen en ervaringen. Niets wat hierin staat is definitief. Dat wil zeggen, je kunt de recepten aanpassen aan wat jij nodig hebt en je eigen instrumenten uitkiezen...’
‘Instrumenten?’
‘Kristallen, kruiden, de vier elementen, kaarsen, fasen van de maan... Je weet wel.’
Ik denk aan de elixirs die ik tot nu toe heb gebrouwen, vlak voor ik terugreisde in de tijd. Tot nu toe leken me dat vooral scheikundige experimenten, geen hekserij. Hoewel die twee een hoop met elkaar gemeen hebben.
‘Het helpt ook als je de spreuk in rijmvorm opzegt.’
‘Wat, als een gedicht of zo?’ Ik kijk hem verschrikt aan. Misschien is het toch geen goed plan. Ik ben baggerslecht in die dingen.
‘Het hoeft geen Keats te zijn, hoor. Als het maar een beetje rijmt en een betekenis heeft voor wat je van plan bent.’
Ik voel de moed nu al in mijn schoenen zinken.
‘O, en Ever...’
Ik kijk op.
‘Als je van plan bent iemand te betoveren met een spreuk, zet dat dan maar uit je hoofd. Lina had gelijk. Als je iemand niet op een normale manier kunt overhalen om jouw kant van het verhaal te zien of met je samen te werken, dan is de kans groot dat die samenwerking niet de bedoeling is.’
Ik knik en kijk een andere kant op. Dat kan voor heel veel situaties gelden, maar niet voor de mijne.
Nee, in mijn geval werkt dat anders.
Vijfendertig
‘Ik ben nog langs geweest op je werk.’ Haven kijkt me nauwlettend aan, van mijn blonde kruin naar het zijden koord van de amulet dat je nog net boven het kraagje van mijn shirt ziet zitten. Dan kijkt ze me weer in mijn ogen.
Ik knik en richt me ondertussen op Honor, die met Stacia, Craig en de rest van het populaire groepje zit te lachen alsof er niets aan de hand is. Maar dat is niet waar. Niet voor haar. Niet nu ze zich bezighoudt met magie, volgens Jude als serieuze student van hekserij. En dat allemaal zonder toestemming van de aanvoerster.
‘Ik dacht dat we misschien konden lunchen, maar dat lekkere hapje achter de kassa zei dat je druk bezig was.’ Haar vingertopjes pulken aan het glazuurlaagje van haar chai-latte cakeje, maar ze houdt haar ogen op mij gericht.
Dan kijkt Miles met gefronste wenkbrauwen op van zijn telefoon. Zijn blik glijdt van Haven naar mij. ‘Wat zeg je nou? Is er een lekker hapje zonder dat ik dat weet?’
Ik draai me naar hen toe. Havens woorden dringen nu pas tot me door. Ze is op mijn werk langs geweest? Ze weet waar ik werk! Wat weet ze nog meer?
‘O, het is echt een superlekker ding.’ Haven knikt heftig, maar blijft mij in de gaten houden. ‘Muy caliente, geloof me. Maar blijkbaar wil Ever dat liever geheimhouden. Ik wist niet eens dat hij bestond tot ik hem met eigen ogen zag.’
‘Hoe weet je waar ik werk?’ Ik vraag het zo rustig mogelijk om niet te laten merken hoe erg ik geschrokken ben van die mededeling.
‘Dat heeft de tweeling me verteld.’
Ah. Dit wordt met de minuut erger.
‘Ik kwam ze tegen op het strand. Damen leert ze surfen.’
Ik probeer te glimlachen, maar het is een zwakke poging.
‘Dat verklaart dan zeker waarom je ons niets verteld hebt over je nieuwe baan? Je wilt niet dat je beste vrienden je collega proberen te versieren.’
Miles staart me aan in afwachting van sappige verhalen. Hij sms’t niet eens.
‘Hij is mijn baas.’ Ik schud mijn hoofd. ‘En het is heus geen groot geheim, of zo, ik heb gewoon nog geen kans gehad het jullie te vertellen.’
‘Ja, want onze gesprekken tijdens de lunch zijn altijd zo diepzinnig dat je er niet tussenkomt.’ Haven rolt met haar ogen. ‘Toe, zeg. Daar trap ik niet in.’
‘Eh... hal-lo! Beschrijf hem nou toch ’s!’ Miles leunt naar voren met een gretige uitdrukking op zijn gezicht, wachtend op details.
Ik haal mijn schouders alleen maar op. Haven grijnst, zet haar cakeje op tafel en veegt de kruimels van haar schoot. ‘Denk aan de meest relaxte, zongebruinde surfer, met geweldige, zeegroene ogen, een superstrak lichaam en goudkleurige dreadlocks, oké? De lekkerste van alle onderbroekenmodellen die je kunt bedenken... dat dan keer tien en je bent er.’