‘O mijn god, meen je dat echt? Mogen we haar houden? Echies waar?’ Romy houdt het kleine katje in haar armen en kijkt met grote ogen van mij naar Damen.
Hij knikt. ‘Ze is helemaal van jullie. Dus zeg maar dank je wel tegen Ever, niet tegen mij. Het was haar idee.’
Romy kijkt naar mij met een brede grijns over haar hele gezicht. Rayne trekt alleen een scheve mond en tuit haar lippen alsof ze niet gelooft dat het waar is.
‘Hoe zullen we haar noemen?’ Eerst kijkt Romy nog naar ons, maar de vraag is vooral aan haar zusje gericht. ‘En zeg nou niet meteen Jinx de tweede of Jinx kwadraat of zoiets, want dit schattige beestje verdient een nieuwe naam.’ Ze drukt het katje tegen zich aan en plant een dikke kus boven op haar kleine, zwarte koppie. ‘Ze verdient trouwens ook een veel beter lot dan de eerste Jinx.’
Als ik op het punt sta een van de twee te vragen wat er gebeurd is, zegt Rayne: ‘Dat is allemaal oud nieuws. Maar Romy heeft gelijk, we moeten een perfecte naam vinden. Iets wat krachtig is, maar ook mystiek – iets wat echt goed past bij een katje als dit.’
Met z’n vieren denken we na, elk op ons eigen plekje op een stoel of bank in Damens veel te grote zitkamer. Mijn benen liggen over die van Damen heen en we delen een kussen. Samen laten we een lijst namen door ons hoofd gaan. ‘Wat vinden jullie van Luna?’ Ik kijk naar de zusjes en hoop dat ze het net zo’n leuke naam vinden als ik. ‘Je weet wel, het Latijnse woord voor maan?’
‘Doe me een lol.’ Rayne rolt met haar ogen. ‘We weten heus wel wat luna betekent. Sterker nog, ik durf te wedden dat wij veel beter Latijn kunnen dan jij.’
Ik knik en doe mijn best rustig en kalm te blijven en niet te reageren op haar vinnige opmerking. ‘Ik dacht gewoon omdat katten verbonden zijn met de maan en zo...’ Eén blik op haar gezicht vertelt me dat ik net zo goed kan zwijgen. Ze is er bij voorbaat op tegen.
‘Vroeger werd inderdaad beweerd dat katten de kinderen van de maan waren,’ brengt Damen naar voren. Niet alleen om mij te redden, maar ook om te bewijzen dat ik heus wel wat respect verdien. ‘Net als de maan komen ze vooral ’s nachts tot leven.’
‘Misschien kunnen we haar dan Moon Child noemen,’ stelt Rayne voor. En dan heftig knikkend: ‘Ja, dat wordt het! Moon Child. Dat is zóveel beter dan Luna!’
‘Nietes.’ Romy kijkt omlaag naar het katje dat op haar schoot in slaap is gevallen en ze kriebelt op de plek tussen haar oren. ‘Moon Child klinkt voor geen meter. Het is onhandig, een hele mond vol. Een naam moet maar één woord zijn. En dit katje ziet er volgens mij echt als een Luna uit. Ja, Luna. Dus dat wordt ’t?’
Ze kijkt ons beurtelings aan. Drie hoofden knikken enthousiast en de vierde houdt koppig vol alleen maar om mij dwars te zitten.
‘Sorry, Rayne.’ Damen pakt mijn hand vast met het dunne laagje pulserende energie tussen ons in. ‘Ik ben bang dat de meerderheid beslist in dit geval.’ Hij knikt en manifesteert een prachtig, fluwelen halsbandje in een mooie, donkerpaarse kleur dat meteen om Luna’s nek hangt. Romy en Rayne happen naar lucht en hun ogen glinsteren als er twee tellen later een bijpassend fluwelen mand verschijnt. ‘Leg haar er maar meteen in,’ zegt hij.
‘Ja, maar, we zitten net zo gezellig samen!’ protesteert Romy, die haar nieuwe huisdier niet los wil laten.
‘Dat kan wel zijn, maar het is tijd voor jullie volgende les.’
De tweeling kijkt elkaar aan, waarna ze tegelijk overeind komen. Samen leggen ze Luna voorzichtig in haar nieuwe mand en blijven nog even bij haar staan kijken. Ze willen zeker weten dat het katje diep in slaap is voor ze zich tot Damen wenden, klaar voor hun les. Ze gaan tegenover hem zitten met gekruiste enkels en hun handen netjes op schoot. Zo braaf en gehoorzaam heb ik ze nog nooit meegemaakt, maar ze zijn klaar voor wat Damen hun nu wil vertellen.
Terwijl ik mijn benen optil, stuur ik hem een telepathisch berichtje. Wat gaan we nu doen?
‘Magie.’ Hij knikt en richt zich tot de twee zusjes. ‘Ze moeten elke dag oefenen als ze hun krachten terug willen krijgen.’
‘Hoe oefen je dat?’ Ik houd mijn hoofd schuin en vraag me af of het lijkt op de cursus die Jude wil geven. ‘Ik bedoel, kan dat ook met oefeningen en overhoringen, net als op school?’
Damen haalt zijn schouders op. ‘Het is meer een serie van meditaties en oefeningen in visualiseren. Alleen een stuk intensiever en langer dan wat ik jou heb laten doen de eerste keer in Zomerland, maar jij had niet erg veel les nodig. De tweeling stamt af van een goede stamboom van heksen, maar zoals het er nu uitziet, ben ik bang dat we helemaal bij het begin moeten beginnen. Al hoop ik dat we hun vaardigheden met regelmatige oefeningen binnen niet al te lange tijd weer kunnen herstellen.’