‘Heb je er niet een boek over, toevallig?’ Ik zou graag meer te weten komen over alle genezende en beschermende gaven van de stenen. ‘Zodat ik...’ Stiekem denk ik: zodat ik een manier kan vinden om eindelijk een keer intiem te zijn met mijn vriendje. Maar ik zeg: ‘Zodat ik er netjes de juiste etiketten op kan plakken... en zo.’ Als hij maar denkt dat ik hard werk en het niet alleen maar doe uit eigenbelang. Hij zet zijn surfplank weer tegen de muur en loopt naar het bureau. Van onder op een stapel boeken haalt hij een klein, dik en vaak gebruikt exemplaar tevoorschijn.
Hij draait het om in zijn handen en kijkt naar de achterkant. ‘Hier staan alle edelstenen in; zo niet, dan bestaat die niet. Het boek bevat ook genoeg plaatjes die je helpen bij het identificeren. Het is in elk geval nuttig,’ zegt hij en hij gooit het boek naar me toe.
Ik vang het tussen mijn handpalmen en meteen voel ik de bladzijden van het boek trillend tot leven komen. De inhoud stroomt als een golf door me heen en alle informatie staat in no time in mijn geheugen geprent. ‘Geloof me, ik zal er veel aan hebben,’ glimlach ik.
Eenentwintig
Ik houd de monitor in de hoek goed in de gaten om er zeker van te zijn dat Jude echt weg is. Dan ga ik achter het bureau zitten, starend naar de berg kristallen. Het boek alleen is niet genoeg – je moet stenen vasthouden om ze te begrijpen. Net als ik mijn hand uitsteek naar een grote, rode steen met gele strepen, stoot ik mijn knie tegen de rand van het bureau. Mijn lichaam wordt plotseling heel erg warm en het kriebelt overal. Blijkbaar is er iets wat aandacht wil.
Ik schuif de stoel naar achteren en leun voorover om de onderkant van het bureau te inspecteren. Hoe lager ik kom, hoe sterker het gevoel wordt. Ik laat me leiden door de warmte tot ik van de stoel glijd en op de grond terechtkom. Daar voel ik om me heen, op zoek naar de plek waar het vandaan komt. Zodra ik de onderste la aan de linkerkant raak, voelen mijn vingertoppen gloeiend heet aan.
Voorzichtig ga ik op mijn hurken zitten en ik tuur naar het koperen slot dat eerlijke mensen eerlijk probeert te houden en dat oneerlijke mensen afschrikt om verder te gaan. Mensen die niet weten hoe ze energie moeten manipuleren, zoals ik. Ik sluit mijn ogen en stel me voor hoe de la zich opent. Als dat gebeurt, zie ik alleen een stapeltje hangmappen die niet langer hangen, een oude rekenmachine en een berg vergeelde kassabonnen. Als ik de la dicht wil schuiven, bekruipt mij het vermoeden dat er een dubbele bodem in zit.
Eerst leg ik de papieren opzij voor ik het plankje optil en daar een oud, versleten, dik boek, gebonden in leer, aantref. De bladzijden zijn gerafeld en gekruld als een oud stuk perkament. Op de voorkant prijkt de titel: Het Boek der Schaduwen. Ik leg het voor me neer op het bureau, ga zitten en staar ernaar. Ik vraag me af waarom iemand zoveel moeite doet dit boek te verstoppen. En voor wie?
Probeert Lina het te verbergen voor Jude?
Of is het precies andersom?
Er is maar één manier om daarachter te komen. Ik sluit mijn ogen en leg mijn hand voorzichtig op de voorkant van het boek. Op die manier heb ik al heel wat boeken ‘gelezen’. Maar dit keer bots ik tegen een muur van energie die zo intens, chaotisch en stevig is dat mijn botten ervan kraken.
Ik word achterovergesmeten en de stoel knalt met zo’n vaart tegen de muur dat er een deuk zichtbaar is. De flikkerende restjes van willekeurige beelden hangen nog voor mijn ogen, maar ik begrijp nu waarom het boek zo goed is weggestopt. Het is een boek vol toverspreuken en hekserij. Voorspellingen en betoveringen. Hierin liggen zoveel krachten verborgen dat het rampzalig kan zijn wanneer het boek in de verkeerde handen komt.
Rustig ademend staar ik naar het omslag tot ik kalm genoeg ben om door het boek te bladeren. Mijn vingers prikken, ook al raak ik de bladzijdes alleen aan de rand aan. Ik tuur naar een handschrift zo klein dat ik het nauwelijks kan ontcijferen. De meeste pagina’s staan vol met allerlei symbolen en tekens. Ze doen me denken aan de notitieboeken die Damens vader vroeger bijhield, met daarin alles in code, zodat het geheim bewaard bleef.
In het midden van het boek zie ik een uiterst gedetailleerde schets waarin een groep mensen danst bij volle maan. Op de bladzijdes die volgen, zie ik ook groepjes mensen die allemaal bezig zijn met ingewikkelde rituelen. Mijn vingers bevinden zich vlak boven het ruwe papieroppervlak en opeens weet ik heel zeker dat dit geen toeval is. Ik moest dit boek vinden.
Net als die keer dat Roman al mijn klasgenoten onder hypnose bracht en hen bespeelde als instrumenten, hoef ik nu alleen maar de juiste spreuk te bedenken om achter de geheimen van dit boek te komen! Dan vind ik alle informatie die ik nodig heb!
Ik sla de bladzijde om, op zoek naar de juiste. Dan rinkelt het belletje van de winkeldeur en een blik op de monitor bevestigt dat er iemand in de winkel staat. Even blijf ik zitten, en kijk of die persoon zich niet meteen weer omdraait en wegloopt maar echt van plan is te blijven. Ik zie hoe de tengere, kleine, zwart-witfiguur door de winkel loopt en nerveus over haar schouder kijkt alsof ze iemand zoekt. Net als ik hoop dat ze zich omdraait en weggaat, beweegt ze rechtstreeks naar de toonbank, waar ze haar handen op het glas legt en rustig wacht.