‘Laat me raden.’ Hij kijkt diep in mijn ogen en leest het antwoord in mijn gedachten. ‘Avalon. Leuk.’ Hij glimlacht, maar is meteen weer ernstig. ‘Weet je eigenlijk hoe zoiets werkt? Het is geen biechtstoel in de kerk waarbij ze jou niet kunnen zien. Mensen verwachten persoonlijk contact. Ze willen je zien om te weten of ze je kunnen vertrouwen. En wat ben je van plan te doen als een bekende de winkel binnenkomt en een reading wil? Heb je daar al bij stilgestaan?’
Ik frons mijn voorhoofd. Volgens mij had ik het goed voor elkaar. Waarom maakt hij er nou zo’n drama van? Het liefst wil ik een bits antwoord verzinnen, iets in de trant van: hallo, ik ben helderziend, weet je nog? Ik weet toch wie er komt voor ze binnen zijn? Maar dan verschijnt Roman in de gang.
Roman en nog iemand, die me bekend voorkomt... Het is Marco, die ik voor het laatst zag in een antieke Jaguar, op de oprit van Romans huis.
Ze lopen naast elkaar, allebei in een flink tempo, hun ogen op mij gericht. Romans blik is spottend en uitdagend. Hij kan mijn geheimpje zo verklappen.
Damen gaat beschermend voor me staan en houdt Roman in de gaten. Telepathisch zegt hij me rustig te blijven, niets te doen. Hij regelt het wel.
Ik kijk mee over zijn schouder hoe Roman en Marco op ons afstormen als een losgeslagen vrachttrein. Allebei kijken ze me met hun blauwe ogen zo indringend aan dat de wereld om me heen vaag wordt en ik alleen nog de vochtige, grijnzende grimas zie, naast de in en uit beeld flitsende ouroborostatoeages. Vlak voor ik meegezogen word de diepte in, bedenk ik dat het allemaal mijn eigen schuld is. Als ik mijn belofte aan Damen had gehouden en uit Romans buurt was gebleven, dan zou dit niet gebeuren.
Romans energie zwermt naar me toe, trekkend, plukkend en verleidend. Ik word meegezogen in een duistere spiraal waarin ik beelden van Damen te zien krijg... het tegengif met mijn bloed vermengd... mijn nachtelijke bezoekje aan Roman... Haven... Miles... Florence... de tweeling... Het schiet allemaal zo vlug voorbij dat ik geen onderscheid kan maken tussen de verschillende scènes. Maar het gaat niet om de afzonderlijke beelden, het draait om het geheel. Wat Roman me duidelijk wil maken is dat hij de touwtjes in handen heeft. Wij zijn allemaal alleen maar marionetten die precies doen wat hij wil.
‘Good mornin’, mates!’ roept hij opgewekt in zijn vette, Britse accent wanneer hij mijn gedachten weer loslaat. Ik val slap tegen Damen aan.
Hij fluistert lieve, geruststellende woordjes en leidt me het klaslokaal in, weg van Roman. Hij probeert me te kalmeren en zegt dat we er netjes van af zijn gekomen. Voorlopig is het weer voorbij. Maar ik weet wel beter: dit is nog maar het begin.
Er staat ons nog veel meer te wachten.
Geen twijfel over mogelijk.
De volgende keer komt Roman alleen achter mij aan.
Twintig
Na de lunch ga ik naar Mystics & Moonbeams. Ik kan niet wachten aan mijn baan te beginnen en ik hoop ook dat het me afleidt van de puinhoop die mijn leven is geworden.
Het was al erg genoeg dat Damen tussen de lessen door verdween om thuis bij de tweeling te kijken. Maar tijdens de lunch, toen ik hem verzekerde dat alles oké was en Roman me niet meer dwarszat, werd het erger. Ik had Damen net gezegd dat hij thuis kon blijven toen ik naar de lunchtafel liep en erachter kwam dat Haven tegenwoordig een van Romans aanhangers is geworden. Ze speelde met haar cakeje en de glazuurlaag van vanille en hield maar niet op over de belangrijke rol die hij gespeeld heeft bij het bezorgen van een baantje voor haar in een winkel met vintage kleding. Zelfs nadat ze wel tien minuten te laat was voor het sollicitatiegesprek.
Af en toe mompelde ik iets waarover ik het niet eens was, maar dat beviel haar niet. Nadat ze voor de derde keer met haar ogen rolde, me toebeet eens te chillen en niet zo krampachtig te doen, besloot ik mijn sandwich maar weg te gooien en weg te gaan. Ik nam me voor haar in de gaten te houden en er alles aan te doen om te zorgen dat zij geen stelletje vormen. Weer iets op mijn al veel te lange to-do-lijstje.
Ik rijd de steeg in en parkeer mijn auto op een van de twee plekken achter de winkel. Als ik naar de deur loop, verwacht ik die op slot te vinden. Jude kan de perfecte golven op zo’n mooie dag vast niet weerstaan. Maar de deur staat wijd open en Jude is bezig een verkoop af te ronden achter de kassa.
‘O, hé, daar heb je Avalon.’ Hij knikt naar me. ‘Ik vertel Susan net dat we een nieuwe helderziende hebben aangenomen en je komt precies op het juiste moment binnen.’
Susan draait zich om, neemt me van top tot teen kritisch in zich op en vormt zich onmiddellijk een beeld van me. Ze is zo zeker van zichzelf als ze opmerkt: ‘Ben je niet een beetje te jong om readings te geven?’ Ze kijkt me aan, met een zelfingenomen grijns.
Ik glimlach en voel mijn lippen een scheve, valse grimas vormen. Ik kijk van de een naar de ander, onzeker hoe ik moet reageren. Vooral na de blik die ik van Jude opvang.