‘Geloof me.’ Ik leun tegen het aanrecht en schud mijn hoofd. ‘Damen...’ Ik staar naar de muur en zoek naar de juiste woorden. ‘Damen heeft het de laatste tijd nogal druk. Ik denk niet dat die opeens voor de deur staat.’
Ik kijk van haar naar Charm en ik zie aan Havens aura dat ze zich nog erger zorgen maakt dan ze laat merken. Ik weet dat het niet slim is, niet ethisch verantwoord of meer van die dure woorden. Leven en dood horen er nu eenmaal bij, het is een vaste cyclus, blablabla. Maar ik kan niet toekijken terwijl mijn vriendin zo lijdt. Niet als ik nog een halve fles elixir in mijn tas heb zitten.
‘Ik voel me gewoon... verdrietig.’ Ze zucht en kriebelt de kat onder haar kin. ‘Ik bedoel, ze heeft heus wel een lang en mooi leven gehad en zo, maar toch. Waarom moet het altijd zo treurig zijn op het eind?’
Ik haal mijn schouders op en hoor maar de helft. Ik ben veel te opgewonden door het idee dat zich in mijn hoofd vormt.
‘Het is zo idioot. Het ene moment is alles nog oké – of misschien iets minder dan oké – maar toch, je bent er in elk geval nog. En het andere moment is alles... weg. Net als Evangeline. Verdwenen als sneeuw voor de zon.’
Ik tik met mijn vingers op het granieten aanrecht. Ik weet dat dat niet helemaal waar is, maar ik ga er liever niet tegen in.
‘Ik geloof dat ik het gewoon allemaal niet meer snap. Weet je? Ik bedoel, waarom zou je je nog aan iets of iemand hechten? Ten eerste komt er overal een eind aan en ten tweede doet dat nog hartstikke pijn ook.’ Ze schudt haar hoofd. ‘Als alles dan toch al een keer moet eindigen, als alles een begin, midden en eind heeft, waarom zou je het spelletje dan nog meespelen? Waarom al die moeite als alles toch alleen maar ophoudt te bestaan?’
Ze blaast haar pony voor haar ogen weg en kijkt me aan. ‘Ik bedoel niet eens dat je toch wel doodgaat, zoals...’ Ze knikt omlaag naar de kat. ‘Al is dat het einde dat ons allemaal te wachten staat – hoe hard je er ook tegen vecht.’
Ik kijk van haar naar Charm en knik instemmend. Alsof ik net zo ben als iedereen om haar heen. Alsof ook ik in die lange rij sta, wachtend op Het Einde.
‘Ik bedoel het einde in een figuurlijke zin, weet je wel? Op de manier van: niets houdt het eeuwig vol. Want dat is de waarheid, er is niets wat het eeuwige leven heeft. Niks. He-le-maal niks!’
‘Maar, Haven...’ De blik die ik van haar krijg, legt me meteen het zwijgen op.
‘Luister even. Noem dan eerst eens één ding dat wel het eeuwige leven heeft, voor je begint met de vrolijke, opgewekte peptalk die je me ongetwijfeld dolgraag wilt geven.’ Ze knijpt haar ogen toe, waardoor ik me erg ongemakkelijk voel. Even vraag ik me af of ze mijn geheim weet, of ze me uit de tent te probeert lokken met zo’n opmerking. Maar als ik diep ademhaal en weer opkijk, dan is het duidelijk dat ze worstelt met haar eigen problemen, niet met mij.
‘Dat lukt je niet, hè?’ Ze steekt haar kin in de lucht. ‘Tenzij je met iets komt als God of het hele concept van eeuwige liefde of zoiets. Maar daar heb ik het niet over. Ik bedoel, Charm gaat dood, mijn ouders staan op het punt te gaan scheiden en laten we eerlijk zijn – met Josh en mij is het ook een kwestie van tijd. Als dat toch al een feit is, dan...’ Ze veegt haar neus af aan haar mouw en schudt haar hoofd. ‘Nou, dan kan ik daar net zo goed meteen iets aan doen en op z’n minst zelf bepalen wanneer dat gebeurt. Dan kwets ik hem voor hij mij kan kwetsen. Want twee dingen zijn absoluut zeker: het gaat een keer uit en iemand blijft huilend achter. Waarom zou ik dat moeten zijn?’ Ze bijt op haar lip, haalt haar neus op en draait haar hoofd weg. ‘Nee, geloof me: vanaf nu ben ik Teflon Girl. Alles glijdt zo van me af. Niets kan nog een krasje maken.’
Ik voel ook wel aan dat dit niet het hele verhaal is, maar ik kies ervoor te geloven wat ze zegt. ‘Weet je wat? Je hebt gelijk. Je hebt helemaal gelijk.’ Ze kijkt vol verbazing op. ‘Alles heeft een einde.’ Stilletjes denk ik: alles behalve Roman, Damen en ik! ‘En je hebt ook gelijk dat de relatie tussen jou en Josh waarschijnlijk een keertje stukloopt. Niet omdat alles een levensduur heeft, maar gewoon omdat het vaak zo gaat. Er zijn maar weinig relaties die op school beginnen en na het afstuderen sterk genoeg zijn om te overleven.’
‘Denk je ook zo over jou en Damen?’ Ze plukt aan Charms deken terwijl ze me vragend aankijkt. ‘Dat jullie niet veel verder komen dan het eindfeest?’
Ik pers mijn lippen op elkaar en wend mijn blik af. Zo goed kan ik niet liegen. ‘Ik probeer er niet te veel over na te denken,’ zeg ik met mijn hoofd de andere kant op. ‘Wat ik bedoel is dat het niet altijd slecht hoeft te zijn als iets eindigt. Het is niet elke keer zo dat iemand gekwetst raakt en dat het daarom maar beter helemaal niet moet gebeuren. Want als elke stap ons dichter bij de volgende brengt, dan komen we toch helemaal nergens zonder die stap te zetten? Hoe kun je ooit groeien als je alles vermijdt dat pijnlijk kan zijn?’