Ik wend mijn blik af en vraag me af of het ook maar een klein beetje waar is. Zachtjes mompel ik voor me uit: ‘Dat zal best.’
Hij raakt mijn kin aan en draait mijn gezicht terug naar hem. Bezorgd vraagt hij: ‘Hé, wat is er allemaal?’
Ik pers mijn lippen op elkaar en kijk een andere kant op. Het kussen druk ik nu zo stevig tegen me aan dat hij aan alle kanten uitpuilt. Had ik mijn mond maar gehouden; nu moet ik het uitleggen. ‘Ik geloof...’ Ik haal diep adem en begin opnieuw. ‘Ik geloof niet dat de tweeling het daarmee eens is.’ Ik haal mijn schouders op. ‘Ik krijg nu zo’n beetje overal de schuld van. En daar hebben ze niet eens ongelijk in. Ik bedoel...’
Voor ik mijn zin kan afmaken, dringt er opeens iets tot me door. Damen raakt me aan!
Ik bedoel echt aanraken in de zin van... aanraken.
Zonder trucjes.
Geen handschoen, geen telepathische omhelzing, maar een ouderwetse manier van huid op huid. Of in elk geval bijna.
‘Hoe heb je...’ Ik kijk hem aan en zie een glinstering van pret in zijn ogen als hij merkt dat ik naar zijn blote handen staar.
‘Vind je ’t wat?’ Hij grijnst en grijpt mijn arm vast. Hij tilt hem op zodat we allebei zien hoe een dun laagje energie pulseert tussen hem en mij – het enige wat zijn huid beschermt tegen de mijne. ‘Ik heb er de hele dag aan gewerkt. Niets zal me bij jou vandaan houden, Ever. Niets.’ Hij knikt en kijkt me veelbetekenend aan.
Ik staar terug en besef wat dit betekent – alle mogelijkheden kolken door mijn hoofd. Ik geniet van het gevoel dat hij me bijna aanraakt, met slechts het dunste laagje van pure, vibrerende energie tussen ons in. Niemand behalve wij die het kan zien. Ja, goed, het vermindert het gebruikelijke gevoel van prikkelingen en tintelingen wel een beetje en het is natuurlijk niet hetzelfde als een echte aanraking, maar ik mis hem zo ontzettend – gewoon het samenzijn – dat ik het hier maar al te graag mee doe.
Ik kruip tegen hem aan en kijk hoe het energieveld zich uitbreidt tot het van top tot teen reikt. Zo kunnen we dicht tegen elkaar aan liggen, net als voor al deze ellende. Althans, bíjna net als voor die tijd.
‘Veel beter.’ Ik glimlach en laat mijn handen over zijn gezicht, armen en borstkas glijden. ‘En het is ook een stuk minder sneu dan die zwartleren handschoen.’
‘Sneu?’ echoot hij met nadruk. Hij trekt zich los en kijkt me aan alsof hij kwaad is.
‘Kom op,’ grinnik ik. ‘Zelfs jij moet toegeven dat de modepolitie je zo op de bon had kunnen slingeren. Miles kreeg bijna een hartaanval elke keer als hij dat ding zag,’ mompel ik. Ik adem zijn heerlijk warme, muskusachtige geur in en leun met mijn hoofd tegen hem aan. ‘Maar hoe is je dit gelukt?’ Mijn lippen strelen over zijn huid. Het liefst zou ik verdergaan, hem willen proeven. ‘Hoe is het je gelukt de magie van Zomerland heelhuids hierheen te transporteren?’
‘Het heeft niets te maken met Zomerland,’ fluistert hij terwijl hij zijn lippen langs de ronding van mijn oor laat glijden. ‘Het is de magie van energie. Bovendien zou je zo onderhand moeten weten dat je hier bijna evenveel kunt doen als daar.’
Ik kijk hem liefdevol aan, ook al denk ik even aan Ava en haar uitgebreide collectie gouden sieraden en designerkleding die ze steevast manifesteerde als ze in Zomerland was – en hoe teleurgesteld ze reageerde als daar niets van overbleef zodra ze terugkeerde naar deze wereld.
Voor ik daar iets over kan zeggen, legt Damen uit: ‘Het klopt dat dingen die je daar manifesteert niet meegaan hiernaartoe. Maar als je weet hoe de magie in elkaar steekt, als je echt begrijpt hoe alles bestaat uit energie, dan houdt niets je tegen om die dingen hier ook te manifesteren. Denk maar aan die Lamborghini van je, bijvoorbeeld.’
‘Hé! Dat was echt niet míjn Lamborghini, hoor,’ verweer ik me. Mijn hoofd wordt rood, ook al is het nog niet zo heel lang geleden dat juist hij iets had met luxe auto’s. ‘Zodra ik hem niet meer nodig had, heb ik hem weer laten verdwijnen. Ik heb ’m heus niet gehouden, hoor.’
Hij grijnst en laat zijn hand door mijn dikke bos haar glijden. Hij strijkt de puntjes van mijn plukken glad tussen zijn vingers. ‘Tussen het manifesteren van spullen voor de meisjes door, is het me gelukt het te perfectioneren.’
‘Wat voor spullen?’ Ik draai me zo dat ik hem beter kan zien, al word ik al meteen afgeleid door zijn welgevormde lippen en ik herinner me hoe zacht en warm ze ooit aanvoelden tegen de mijne gedrukt. Ik vraag me af of we dat dankzij deze dunne sluier van energie nu weer kunnen proberen.
‘Het begon allemaal met een flatscreen-tv.’ Hij zucht. ‘Nee, correctie: flatscreens – meervoud, want ze wilden er natuurlijk allebei eentje voor hun eigen kamer. En dan nog twee in de hobbykamer die ze samen delen. Niet lang nadat ik alles had aangesloten, hingen zij voor de tv. Binnen vijf minuten werden ze overspoeld met plaatjes van dingen die ze spontaan ook allemaal moesten hebben – ze konden echt niet zonder leven.’