Home>>read Schaduwland free online

Schaduwland(42)

By:Alyson Noel


‘Is dat een metafoor?’ vraagt hij met een scheve grijns.

‘In jouw geval niet.’ Ik haal mijn schouders op. ‘In jouw geval is dat een feit.’

Hij knikt, gaat anders zitten en kijkt me enige tijd aan op een manier die me vlinders in mijn buik bezorgt. Dan leunt hij weer naar voren, plant zijn voeten plat op de vloer en zegt: ‘Je hebt helemaal gelijk.’ Hij kijkt me aan met een treurige blik. ‘Als er nu toch niets meer geheim is en je al diep in mijn ziel hebt kunnen kijken, dan heb ik nog een vraag voor je. Heb je iets in mijn toekomst kunnen zien? Of beter gezegd, iemand – een zekere blondine misschien?’

Ik schuif heen en weer op mijn stoel en wil net iets zeggen als hij me onderbreekt.

‘Ik bedoel dus de zeer nabije toekomst – zeg deze vrijdagavond. Kun je zien of Stacia ooit nog met me uit zal gaan?’

‘Stacia?’ Mijn stem slaat over en mijn ogen ploppen bijna uit hun kassen. Daar gaat mijn zogenaamde pokerface.

Hij sluit zijn ogen en schudt zijn hoofd. De dansende, goudblonde dreadlocks vormen een mooi contrast met zijn aantrekkelijke, zongebruinde tint. ‘Anastasia Pappas, beter bekend als Stacia,’ legt hij uit. Gelukkig merkt hij niets van mijn opluchting. Het is goddank een heel andere Stacia en niet die verschrikkelijke trut die ik ken.

Ik richt me op de energie rond haar naam en zie meteen dat het er niet in zit – niet op de manier die hij graag wil. ‘Wil je het echt weten?’ Ik kan hem een hoop ellende besparen door hem te vertellen wat ik weet, maar waarschijnlijk wil hij het niet zo graag weten als hij nu beweert. ‘Ik bedoel, wil je niet liever afwachten en kijken wat er gebeurt?’ Ik hoop dat hij instemt.

‘Ga je dat ook aan je cliënten vragen?’ Opeens is hij weer zakelijk.

Ik schud mijn hoofd. ‘Hé, als zij dom genoeg zijn om ernaar te vragen, dan ben ik gek genoeg om antwoord te geven.’ Ik glimlach. ‘Dus zeg het maar: hoe gek ben je?’

Hij wacht even. Zo lang zelfs dat ik me afvraag of ik te ver gegaan ben. Dan glimlacht hij en terwijl hij opstaat, steekt hij zijn rechterhand uit. ‘Gek genoeg om je aan te nemen. En nu begrijp ik ook waarom je me daarnet geen hand wilde geven.’ Hij knikt en geeft me een kneepje, waarbij hij mijn hand iets langer vasthoudt dan je normaal zou doen. ‘Dat is een van de geweldigste readings die ik ooit heb gehad.’

‘Een van?’ herhaal ik met een opgetrokken wenkbrauw alsof ik me beledigd voel. Ik pak mijn tas en loop met hem mee.

Hij lacht, gaat voor me uit naar de deur en kijkt dan om. ‘Waarom kom je morgenochtend niet vast langs? Zeg rond een uurtje of tien?’

Het blijft even stil. Daar kan ik geen ja op zeggen.

‘Wat? Hou je soms van uitslapen? Tja, wie niet?’ Hij haalt zijn schouders op. ‘Maar geloof me, als ik op tijd mijn nest uit kan, dan lukt het jou ook.’

‘Dat is het niet.’ Ik wacht even en vraag me af waarom ik het niet gewoon vertel. Nu ik de baan heb, maakt het toch niet uit wat hij denkt?

Hij kijkt me afwachtend aan. Een paar tellen gaan voorbij.

‘Het zit zo... ik heb dan nog les.’ Ik haal mijn schouders op en besluit dat ‘les’ veel beter klinkt dan zeggen dat ik naar school moet. Het klinkt erg collegeachtig, alsof ik al op de uni zit.

Met een turende blik vraagt hij: ‘O, ja? Waar dan?’

‘Eh... Bay View,’ mompel ik. Ik wil me niet klein voelen als ik het hardop zeg.

‘De middelbare school?’ Hij bekijkt me opeens heel anders.

‘Wauw, je bent echt een goede helderziende,’ lach ik, ook al weet ik dat het nerveus en domweg stom klinkt. ‘Het jaar is zo goed als voorbij. Ik ben bijna klaar.’

Hij kijkt me even aan – eigenlijk net iets te lang – draait zich dan om en opent de deur. ‘Je ziet er ouder uit,’ zegt hij op zo’n abstracte manier dat ik niet weet of hij tegen mij of tegen zichzelf praat. ‘Kom maar langs zodra je kunt. Dan laat ik je zien hoe de kassa werkt en nog wat andere dingen.’

‘Wil je dat ik je help met verkopen? Ik dacht dat je iemand nodig had als helderziende?’ Het overvalt me dat mijn taken al zo snel worden uitgebreid.

‘Als je niet bezig bent met een reading of consult, dan sta je in de winkel. Is dat een probleem?’

Ik schud mijn hoofd terwijl hij de deur voor me openhoudt. ‘Maar... nog even een dingetje.’ Ik bijt onzeker op mijn lip. ‘Nou, ja, eigenlijk twee dingetjes. Nummer een: vind je het goed als ik een andere naam gebruik – voor de readings en zo? Ik woon namelijk bij mijn tante en ze is echt heel gaaf en aardig, maar ze weet eigenlijk niks van mijn gaven... Dus...’

‘Je mag zijn wie je wilt.’ Hij trekt een schouder op en houdt een hand omhoog. ‘Geen probleem. Maar als ik alvast cliënten wil boeken, heb je dan al een naam voor me?’