Met mijn ogen stijf dicht, strek ik mijn handen naar Jude uit. In mijn hoofd blijf ik herhalen dat het maar een sollicitatiegesprek is – er is geen enkele reden dat ik deze baan niet vlug en zonder veel moeite kan binnenslepen. Ik druk mijn vinger in het midden van zijn handpalm en voel de zachte, meegevende beweging van zijn huid. De stroom energie spoelt meteen door me heen. Zo rustig en sereen. Alsof ik een perfect kalme zee in waad. Zo anders dan het getintel en de prikkelingen die ik gewend ben te voelen bij Damen – althans tot het moment waarop ik Judes levensverhaal voorbij zie komen.
Met een ruk trek ik mijn hand terug alsof ik gestoken ben en ik zoek meteen de amulet die onder mijn shirt verstopt hangt. Ik zie een blik van bezorgdheid op Judes gezicht verschijnen. ‘Sorry,’ zeg ik hoofdschuddend. Waarom reageer ik ook zo fel? ‘Normaal gesproken doe ik zoiets nooit. Ik ben heel discreet. Maar ik was een beetje... verbaasd, dat is alles. Ik had niet verwacht iets te zien wat zo...’ De zin sterft weg als ik besef dat mijn onnozele geklets de situatie alleen maar erger maakt. ‘Normaal gesproken kan ik mijn reactie veel beter verbergen als ik een reading doe, hoor.’ Ik knik en dwing mezelf hem aan te kijken. Ik kan zeggen wat ik wil, maar dat verandert niet dat ik me gedroeg als de eerste de beste amateur. ‘Echt waar.’ Ik glimlach en mijn mond rekt zich uit op een manier die gewoon niet overtuigend kán overkomen. ‘Ik heb een perfecte pokerface.’ Ik zie aan zijn gezicht dat het niet lukt. ‘Een pokerface vol medeleven en gevoel,’ voeg ik toe. Hoe lang blijf ik nog doorbrabbelen? ‘Ik bedoel, ik... ik heb gewoon... ik kan heel goed...’ Nu krimp ik zelf ineen en ik schud mijn hoofd terwijl ik mijn spullen pak. Het is wel genoeg zo. Hij neemt me toch nooit aan.
Hij schuift naar het puntje van zijn stoel en leunt nu zo ver naar voren dat ik moeite heb met ademhalen. ‘Vertel het me dan maar,’ zegt hij met een blik die me op mijn plek vastnagelt. ‘Wat heb je gezien?’
Heel even doe ik mijn ogen dicht en slik. Ik haal me voor de geest wat ik net voorbij zag flitsen. De beelden dansen zo scherp en helder voor me. ‘Je bent anders,’ antwoord ik terwijl ik hem in de gaten houd. Zijn blik houdt me vast en hij beweegt niet. Hij geeft me niets waaruit ik kan afleiden of ik op het juiste spoor zit of niet.
‘Je bent altijd al anders geweest. Je kunt ze al zien sinds je heel jong was.’ Ik slik en wend mijn blik af als ik denk aan het beeld van de kleine Jude in zijn bedje, glimlachend en zwaaiend naar de oma die jaren voor zijn geboorte is overleden. Het staat in mijn geheugen gegrift. ‘Toen je...’ Ik wacht even, omdat ik het liever niet hardop zeg. Maar als ik de baan wil, dan moet ik wel. ‘Toen je vader zelfmoord pleegde... jij was tien jaar oud... toen dacht je dat het jouw schuld was. Dat jij hem ertoe had gedreven door vol te houden dat je je moeder kon zien, die overigens een jaar daarvoor was overleden. Het heeft jaren geduurd voor je de waarheid wilde accepteren – dat je vader eenzaam en depressief was en graag weer bij je moeder wilde zijn. En nog steeds heb je momenten waarop je twijfelt.’
Ik kijk op en merk dat hij nog geen spier vertrokken heeft in die tijd, al zie ik diep in die groene ogen dat het klopt.
‘Hij heeft een paar keer geprobeerd je op te zoeken. Hij wilde zich verontschuldigen voor wat hij had gedaan, maar je blokkeerde hem zodra je hem opmerkte. Je was het zat gepest te worden door klasgenoten en gestraft te worden door de nonnen – en dan had je ook nog je pleegvader, die...’ Ik schud mijn hoofd. Ik wil niet verder, maar ik zal wel moeten. ‘Je wilde zo graag normaal zijn.’ Ik haal mijn schouders op. ‘Je wilde net zo behandeld worden als alle anderen.’ Ik trek met een vingertopje lijntjes over het tafelkleed en voel een brok in mijn keel. Ik weet maar al te goed hoe het voelt om erbij te willen horen, ook al weet je dat het niet kan. ‘Nadat je van huis bent weggelopen en Lina hebt ontmoet – die trouwens dus helemaal niet je echte oma is... Je echte grootouders zijn overleden.’ Ik kijk hem aan en vraag me af of wat ik zeg hem verbaast of niet. Maar hij laat niets blijken. ‘In ieder geval, zij nam je mee naar huis, gaf je te eten en schone kleren en...’
‘Ze heeft mijn leven gered.’ Hij zucht en leunt tegen de stoelleuning aan. Zijn lange, gebruinde vingers wrijven in zijn ogen. ‘Op meer dan één manier, zelfs. Ik was verloren en zij...’
‘Accepteerde wie je echt bent,’ maak ik zijn zin knikkend af. Ik zie het hele verhaal voor me alsof ik erbij was.
‘En wie is dat?’ Zijn handen liggen op zijn knieën als hij opkijkt naar mij. ‘Wie ben ik echt?’
Zonder aarzeling antwoord ik: ‘Een jongen die zo intelligent is dat hij op zijn vijftiende al klaar was met school. Een jongen met zulke goede vaardigheden als medium dat hij al honderden mensen heeft kunnen helpen zonder er veel voor terug te vragen. En toch, ondanks dat alles, ben je ook een jongen die...’ Ik kijk hem aan en begin te glimlachen. ‘Nou ja, ik wilde eigenlijk zeggen: die zo lui is, maar omdat ik deze baan graag wil hebben, kies ik ervoor om het relaxed te noemen.’ Ik grinnik en voel me al meteen beter als hij begint te grijnzen. ‘Als je de keuze had, zou je geen dag van je leven meer werken en de rest van de eeuwigheid op zoek zijn naar die perfecte golf.’