Als iets voorbestemd is, kun je er weinig meer tegen doen.
Ik slik en staar intens naar het zand om Damens reactie niet te hoeven zien nu hij weet hoe gruwelijk ik hem verraden heb.
Alleen wordt hij niet kwaad en hij raakt niet overstuur, zoals ik verwachtte. In plaats daarvan omringt hij me met het mooiste, glimmende, witte licht, dat zo puur, vergevingsgezind en geruststellend aanvoelt dat het lijkt op de sluier naar Zomerland, maar dan veel beter. Ik sluit mijn ogen en omring hem ook met het witte licht. Als ik weer opkijk, hangt er een prachtige, warme, witte gloed om ons heen.
‘Je kon niet anders,’ zegt hij met vriendelijke stem en een kalmerende blik in zijn ogen. Hij doet er alles aan om mijn schaamte weg te nemen. ‘Natuurlijk koos je voor je familie. Dat was de enige juiste optie. Ik zou hetzelfde gedaan hebben, als ik die kans ooit had gekregen.’
Ik knik en zorg ervoor dat het licht om hem heen nog feller wordt. Ik stuur hem een telepathische knuffel. Het is lang niet zo fijn als een echte omhelzing, maar voorlopig moet het maar even zo. ‘Ik weet het. Van je familie, bedoel ik. Ik heb het allemaal gezien...’ Dan kijkt hij me aan met zo’n intense en donkere blik dat het me moeite kost verder te gaan. ‘Je bent altijd zo geheimzinnig over je verleden, over waar je vandaan komt en hoe je geleefd hebt... Op een dag in Zomerland heb ik gevraagd meer over je te weten te komen en... nou ja... zo kreeg ik je hele geschiedenis te zien.’
Ik pers mijn lippen op elkaar en tuur naar hem, zo stil en star. Een diepe zucht ontsnapt als hij me aankijkt en telepathisch zijn vingers over mijn wang laat glijden. Het beeld dat hij me laat zien is zo duidelijk en tastbaar dat het bijna echt voelt.
‘Het spijt me,’ zegt hij, terwijl zijn duim telepathisch over mijn kin streelt. ‘Het spijt me dat ik zo koppig was, zo weinig wilde vertellen over mijn verleden dat je dat hebt moeten doen. Het mag dan allemaal lang geleden zijn gebeurd, ik wil er nog steeds liever niet over praten.’
Ik knik. Ik was ook niet van plan erover door te gaan. Ik voel er weinig voor hem te ondervragen over hoe hij als kleine jongen zijn ouders vermoord heeft zien worden, waarna hij jarenlang is mishandeld door dienaren van de kerk.
‘Er is meer,’ zeg ik, wensend dat ik hem misschien toch een sprankje hoop kan geven door te vertellen wat ik nog meer te weten ben gekomen. ‘Toen ik toekeek hoe jouw levensloop zich voor mijn ogen ontvouwde, eindigde het met een scène waarin Roman jou had vermoord. Dat leek dus ook vast te staan. En toch is het me gelukt je te redden.’ Ik staar naar hem en merk dat hij nog lang niet overtuigd is. Ik ga vlug verder, voor hij weer afhaakt. ‘Ik bedoel, ja, oké, misschien staat onze lotsbestemming soms vast en is er niets aan te veranderen, maar er zijn dus ook momenten waarbij het afhangt van onze eigen handelingen. Toen het mij niet lukte mijn familie te redden door terug te reizen in de tijd, kwam dat omdat daar niets aan te doen viel. Of zoals Riley zei, vlak voor het tweede ongeluk dat geen van hen zou overleven: “Je kunt het verleden niet veranderen. Het is zoals het is.” Een paar tellen later was ik terug in Laguna en heb ik jou weten te redden. Dat bewijst dan toch dat de toekomst niet altijd vaststaat? Niet alles wordt zuiver door het lot bepaald.’
‘Dat kan wel wezen,’ zucht hij terwijl hij me aankijkt. ‘Maar dan nog kun je karma niet van je afschudden, Ever. Het is wat het is. Karma oordeelt niet. Het is niet goed en niet kwaad, ook al denken de meeste mensen dat. Het is het resultaat van alles wat je ooit gedaan hebt, zowel positieve als negatieve dingen. Gemiddeld genomen moet alles in evenwicht blijven. Het is een kwestie van oorzaak en gevolg. Je oogst wat je zaait. Alles wat je doet, komt ook weer bij je terug. Uiteindelijk krijg je de rekening gepresenteerd, zoals je al zei.’ Hij haalt zijn schouders op. ‘Het maakt niet uit hoe je het noemt, het komt allemaal op hetzelfde neer. Je kunt wel liever iets anders geloven, maar dat is wat er nu aan de hand is. Elke actie veroorzaakt een reactie. En dit is het gevolg van al mijn acties.’ Hij schudt zijn hoofd. ‘Tot nu toe heb ik mezelf voorgehouden dat ik je onsterfelijk gemaakt heb uit liefde. Maar ik besef nu dat het eigenlijk puur egoïsme was. Ik kon niet langer zonder je. Daarom gebeurt dit nu allemaal.’
‘Dus dit was het weer?’ Ik kan niet geloven dat hij het zo makkelijk opgeeft. ‘Wil je het hierbij laten, soms? Ben je er zo zeker van dat karma de score wil vereffenen dat je niet eens moeite doet om je ertegen te verzetten? Je hebt het zo lang volgehouden, zodat we eindelijk samen kunnen zijn, maar nu bij de eerste tegenslag geef je het op en ga je bij de pakken neerzitten?’
‘Ever.’ Zijn ogen stralen een warmte uit die ik in elke cel kan voelen, maar de verslagenheid in zijn stem is er niet minder op. ‘Het spijt me, maar er zijn bepaalde dingen die ik echt zeker weet.’