Romy en Rayne wisselen een blik en lopen met grote passen verder de gang in. Hun hoofden dicht bij elkaar en druk fluisterend. Ze doen nauwelijks moeite om hun ongenoegen te verbergen.
Je had hun die kamer best kunnen geven, denkt Damen, die zo dichtbij staat dat ik een elektrische lading door mijn lichaam voel glijden.
Ik schud mijn hoofd zonder iets hardop te zeggen. In gedachten geef ik antwoord: ik wil jouw spullen weer in die kamer hebben. Ze mogen voor jou dan van weinig waarde zijn, voor mij betekenen ze een hele hoop. Je kunt het verleden niet zomaar bij het grofvuil zetten. Je kunt niet zomaar alles achterlaten wat jou gemaakt heeft tot wie je nu bent.
Hij blijft staan en draait zich naar me toe. ‘Ever, onze spullen bepalen niet wie we zijn. Het gaat niet om de kleding die we dragen, de kunst die aan de muur hangt of waar we wonen. Het gaat erom hóé we leven.’ Hij staart me betekenisvol aan en geeft me een telepathische omhelzing die zo echt voelt dat ik naar lucht hap. ‘Als we er eenmaal niet meer zijn, dan zullen we herinnerd worden om onze daden,’ voegt hij toe. Hij laat zijn hand over mijn haren glijden en kust me in gedachten.
Dat is wel zo, glimlach ik. Ik voeg nog wat dingen toe aan het beeld dat hij laat zien van ons in een innige omhelzing. Tulpen, een zonsondergang, regenbogen, cupido’s en veel meer romantische clichés waarvan we allebei in de lach schieten.
Alleen zijn wij allebei onsterfelijk, denk ik daar achteraan in een poging hem over te halen. Wat betekent dat die theorie voor ons niet helemaal opgaat. Dus als je het zo bekijkt, misschien kunnen we dan wel...
Die gedachte kan ik niet afmaken, want de tweeling roept om het hardst: ‘Deze kamer! Ik wil deze kamer!’
Aangezien de tweeling altijd zo onafscheidelijk is, had ik gedacht dat ze een kamer wilden delen, misschien wel met een stapelbed, of zoiets. Maar zodra ze de enorme kamer ernaast zien en de kamer daarnaast, hebben ze hun keuze gauw gemaakt. De paar uur die volgen geven ze mij en Damen aanwijzingen om de kamers in te richten volgens zeer specifieke wensen en eisen. Bedden, toilettafels en planken moeten verschijnen en even vlug weer plaatsmaken voor iets anders zodra ze zich bedenken. Dan moet de kamer leeg en begint alles weer van voren af aan.
Maar zolang Damen zijn magische gaven gebruikt, hoor je mij niet klagen. Tot mijn grote opluchting manifesteert hij allerlei voorwerpen, ook al houdt hij het uitsluitend bij dingen die niet voor hem zelf zijn. Tegen de tijd dat we klaar zijn, komt de zon op. Ik kan maar beter snel naar huis gaan voordat Sabine merkt dat ik weg was.
‘Schrik niet als ik vandaag niet op school ben,’ waarschuwt Damen terwijl hij met me meeloopt naar de voordeur.
Ik zucht. Ik vind het maar niks om zonder hem op school te zitten.
‘Ik kan ze hier zo snel nog niet alleen achterlaten. Niet tot ze wat meer gewend zijn aan alles.’ Hij haalt zijn schouders op en wijst met een duim over zijn schouder naar achteren, naar boven. De tweeling ligt eindelijk rustig in bed te slapen.
Ik knik en weet dat hij gelijk heeft. Meteen neem ik me voor hen zo snel mogelijk terug te sturen naar Zomerland, voor ze het hier te zeer naar hun zin krijgen.
‘Ik weet niet of dat de juiste oplossing is,’ merkt Damen op wanneer hij mijn gedachten leest.
Ik ben benieuwd wat hij daarmee bedoelt. Als ik op het gevoel in mijn maag afga, is het weinig goeds.
‘Ik zat zo te denken...’ Hij houdt zijn hoofd schuin en wrijft met zijn duim over de stoppeltjes op zijn kin. ‘Ze hebben ontzettend veel meegemaakt – ze hebben hun thuis verloren, net als hun familie en al het andere wat ze ooit gekend hebben. In feite zijn hun levens te plotseling geëindigd, voor ze de kans hadden er wat van te maken...’ Hij schudt zijn hoofd. ‘Ze verdienen een normaal leven als kinderen, begrijp je wat ik bedoel? Een nieuw begin in deze wereld...’
Er komt geen geluid uit als ik iets wil zeggen. Ik sta met mijn mond open. Ik ben het helemaal met hem eens dat ze gelukkig en veilig moeten zijn en zo meer... Maar wat de rest betreft zitten we duidelijk niet op één lijn. Mijn bedoeling is dat ze zo kort mogelijk blijven, een paar dagen of als het echt tegenzit een paar weken. Geen moment heb ik erover nagedacht een soort pleegouders te worden, vooral niet voor twee meisjes die maar een paar jaar jonger zijn dan ik.
‘Het was maar een idee.’ Hij haalt zijn schouders op. ‘Uiteindelijk is het toch hun eigen beslissing. Het is hun leven.’
Ik slik en wend mijn blik af. In mijn hoofd blijf ik herhalen dat we dit niet meteen hoeven te beslissen. Ik loop naar mijn gemanifesteerde auto. Dan zegt Damen: ‘Ever? Moest dit nou zo nodig? Een Lamborghini?’
Mijn gezicht loopt rood aan en ik voel me betrapt. ‘Ik had een snelle auto nodig,’ zeg ik schouderophalend, al zie ik aan zijn gezicht dat hij er geen woord van gelooft. ‘Ze waren doodsbang om buiten te zijn, dus ik wilde ze zo snel mogelijk hier afleveren.’