‘Heel lang geleden,’ begint Romy terwijl ze een blik wisselt met haar zusje, die dit alles afkeurt. Ze haalt diep adem en vertelt verder. ‘Lang geleden hadden wij te maken met...’ Ze trekt haar neus op en zoekt naar het juiste woord voor ze knikt en verdergaat. ‘Laten we zeggen dat we op het punt stonden slachtoffer te worden van een duistere gebeurtenis. Een van de afschuwelijkste momenten uit de geschiedenis. Het is ons gelukt te ontsnappen door naar Zomerland te vluchten. Sindsdien zijn we de tijd uit het oog verloren. We zijn daar altijd gebleven. Dat wil zeggen, tot vorige week, toen we besloten jou te helpen.’
Rayne kreunt en laat zich op de grond zakken. Ze verbergt haar gezicht in haar handen, maar haar zusje negeert het gebaar. ‘En nu is gebeurd waar we altijd al bang voor waren. Onze magische krachten zijn verdwenen. We kunnen nergens heen en we hebben geen idee hoe we in deze wereld moeten overleven.’
‘Aan wat voor soort gebeurtenis zijn jullie precies ontsnapt?’ Ik bestudeer het meisje, op zoek naar een hint. ‘En hoe lang geleden is heel lang geleden? Waar hebben we het over?’ Ik vraag me af of ze even lang rondzwerven als Damen, of dat ze wat jonger zijn dan hij.
Ze kijken elkaar aan en communiceren een tijdje zonder een woord te wisselen. Het gaat volledig langs me heen. Dan leun ik naar Romy toe en ik pak haar hand zo vlug vast dat ze niet eens tijd heeft om te reageren. Meteen word ik haar gedachten in getrokken, haar wereld in. Ik zie het verhaal voor me alsof ik er zelf bij ben, langs de zijlijn, een onopvallende toeschouwer die opgaat in alle chaos en angst van die tijd. Ik ben getuige van zulke verschrikkelijke gebeurtenissen dat ik het liefst wil wegrennen.
Ik zie hoe een woedende menigte op hun huis afstormt. Ze schreeuwen en heffen brandende fakkels in de lucht. Hun tante staat in de deuropening en probeert de massa mensen tegen te houden. Ze roept de toegangspoort op en spoort de meisjes aan te ontsnappen naar Zomerland.
Net als ze de tweeling wil volgen, verdwijnt de poort. De meisjes bevinden zich in Zomerland, compleet afgezonderd van alles wat hen bekend voorkomt en zonder enig idee wat er met hun tante gebeurt. Tot ze de Paleizen van Kennis en Wijsheid ontdekken en daar het schijnproces en de valse beschuldigingen zien waaronder zij gebukt ging. De vrouw weigerde te bekennen dat ze aan tovenarij deed. Ze had de Eed van de Wicca afgelegd – ‘Doe wat je wilt, mits het niemand schaadt’ – en wist dat ze niets verkeerd had gedaan. Daarom verzette ze zich met opgeheven hoofd – helemaal tot aan de galg waar ze uiteindelijk stierf door ophanging.
Ik deins achteruit en mijn vingers tasten de amulet af onder mijn shirt. Iets in de ogen van hun tante zag er zo bekend uit dat ik me nu heel zwak en onzeker voel. Ik moet me inprenten dat ik veilig ben, dat zij veilig zijn en dat dergelijke dingen nu niet meer voorkomen.
‘Nu weet je alles.’ Romy haalt haar schouders op, maar Rayne schudt heftig met haar hoofd. ‘Ons verhaal, onze hele geschiedenis. Neem je het ons kwalijk dat we gevlucht zijn?’
Ik kijk van de een naar de ander en weet niet wat ik moet zeggen. ‘Ik...’ Ik schraap mijn keel en begin opnieuw. ‘Het spijt me ontzettend. Ik had er geen idee van.’ Ik kijk in Raynes richting, maar ze wil me niet aankijken. Romy laat haar hoofd hangen. ‘Ik wist niet dat jullie zijn ontkomen aan de heksenvervolgingen in Salem.’
‘Dat klopt niet helemaal,’ merkt Rayne op. Romy valt haar meteen bij.
‘We zijn zelf nooit berecht, maar onze tante is wel beschuldigd van hekserij. De ene dag is ze nog de meest gewilde vroedvrouw in het dorp en de volgende dag komt een kwade groep mensen haar halen.’ Ze hapt naar adem en haar ogen worden vochtig alsof het gisteren is gebeurd.
‘We zouden met haar mee zijn gegaan. We hadden niets te verbergen,’ gaat Rayne verder. Ze tilt haar hoofd op en knijpt toe. ‘En het was ook niet Clara’s schuld dat die arme baby overleed. Het was de vader. Hij wilde niets te maken hebben met de baby noch de moeder. Dus heeft hij hen allebei uit de weg geruimd en Clara de schuld gegeven. Hij riep zo hard dat ze een heks was, dat het hele dorp het kon horen. Het lukte Clara nog om de toegangspoort naar Zomerland op te roepen en ons te verstoppen. Ze wilde net meegaan, toen... Nou ja, je hebt het zelf gezien.’
‘Maar dat is meer dan driehonderd jaar geleden!’ roep ik uit, nog steeds niet gewend aan het idee dat iemand al zo lang meegaat, ook al ben ik nu zelf onsterfelijk.
De twee meisjes halen hun schouders op.
‘Dus jullie zijn niet meer hier geweest sinds...’ Ik schud mijn hoofd. De details van de situatie en het probleem worden nu pijnlijk duidelijk. ‘Ik bedoel, hebben jullie enig idee hoezeer alles is veranderd sinds die tijd? Serieus! Het is een heel andere wereld dan toen.’