Ik tuur vragend in zijn richting. Wat bedoelt hij daar nu weer mee? Een plezier? Meent hij dat?
‘Wil je echt niet even zitten?’ Met zijn nagelknipper wijst hij naar de goed gestoffeerde stoel naast me. ‘Zo lijk ik wel een heel slechte gastheer, alsof je van mij moet blijven staan. Trouwens, heb je enig idee hoe aantrekkelijk je eruitziet? Ja, een tikje... ongekamd, misschien. Maar wel op een sexy manier.’
Hij knijpt zijn ogen tot spleetjes, als een kat. Zijn mond opent ver genoeg om het puntje van zijn tong erdoor te laten als hij zijn lippen likt. Maar ik doe alsof ik het niet zie en blijf staan. Alles is een spelletje voor Roman en als ik nu ga zitten, heeft hij weer een ronde gewonnen. Hoewel... zo blijven staan en toekijken hoe hij wellustig zijn lippen likt terwijl zijn ogen staren naar intieme plekken, voelt ook niet als een overwinning.
‘Je bent gestoorder dan ik dacht als je gelooft dat je mij een plezier hebt gedaan,’ zeg ik schor en allesbehalve beheerst. ‘Je bent volkomen knetter!’ Ik heb er al spijt van voor de echo wegsterft.
Roman haalt zijn schouders op en reageert niet op mijn uitbarsting. Zijn nagels zijn veel boeiender. ‘Geloof me, het is meer dan een gunst, love. Ik heb je een doel gegeven. Een bestaansreden, een missie.’ Hij kijkt op met opgetrokken voorhoofd. ‘Geef het op zijn minst toe, Ever. Ben je dan niet volledig geobsedeerd door het vinden van een oplossing om eindelijk de relatie met Damen te kunnen... bezegelen? Zo wanhopig dat je jezelf hebt wijsgemaakt dat het een goed idee was helemaal hierheen te komen... of niet soms?’
Ik slik en staar hem aan. Ik had beter moeten weten, ik had naar Damen moeten luisteren.
‘Je bent veel te ongeduldig.’ Hij knikt bevestigend en vijlt de randjes van zijn afgeknipte nagels glad. ‘Vanwaar die haast als je de hele eeuwigheid voor je hebt? Denk er eens over na, Ever. Waar zouden jullie je een eeuwigheid lang mee zoet houden als je mij niet had? Hmm? Elkaar de hele dag enorme boeketten van die verdomde tulpen sturen? Zo vaak met elkaar het bed in duiken dat het toch echt een keer godvergeten saai wordt?’
‘Dat is belachelijk.’ Ik kijk hem vol minachting aan. ‘En het feit dat jij het zo uitlegt – alsof je mij een of andere ridderlijke dienst bewijst...’ Ik schud mijn hoofd en weet dat ik de zin niet hoef af te maken. Hij is de weg kwijt, helemaal gestoord. Alles wat hij doet, komt voort uit egoïsme.
‘Zeshonderd jaar heb ik naar haar verlangd,’ zegt hij zonder mijn blik los te laten. Hij smijt de nagelknipper naast zich op de bank. ‘En waarom, vraag je? Waarom zou ik zo lang achter één vrouw aan zitten als ik iedereen kan krijgen?’ Hij kijkt me aan alsof hij een antwoord verwacht, maar we weten allebei dat dat niet komt. ‘Het is niet wat jij denkt. Het ging niet om haar uiterlijk. Al heeft dat in het begin natuurlijk wel geholpen, dat geef ik toe.’ Hij glimlacht met een blik op oneindig. ‘Nee, het was nou juist het simpele feit dat ik haar niet kon krijgen. Wat ik ook deed, hoe vreselijk ik ook naar haar verlangde, ik had nooit ook maar enig... succes, om het zo te zeggen,’ legt hij uit met een intense blik in zijn ogen.
Ik kan er niets aan doen en rol met mijn ogen. Wat kan mij het nou schelen dat hij eeuwenlang diepe gevoelens gekoesterd heeft voor dat monster?
Roman negeert de ongeduldige uitdrukking op mijn gezicht en gaat verder. ‘Vergis je niet, Ever. Ik zal iets heel belangrijks vertellen. Knoop het maar goed in je oren.’ Hij leunt naar voren met zijn armen op zijn knieën. Op lagere, dwingende, maar vastberaden toon zegt hij: ‘We willen altijd wat we niet kunnen krijgen.’ Dan leunt hij naar achteren en knikt tevreden alsof hij net het best bewaarde geheim in de geschiedenis van de mensheid heeft onthuld. ‘Zo zitten we nu eenmaal in elkaar, wij mensen. Dat is de aard van het beestje. Ik weet dat jij het niet wilt horen of geloven, maar dat is de enige reden dat Damen de afgelopen vierhonderd jaar naar jou is blijven verlangen.’
Ik blijf hem onbeweeglijk aankijken. Hij wil me kwetsen, probeert de voor de hand liggende zwakke plek en weet donders goed dat dit een van mijn grootste angsten is sinds ik mijn en Damens gezamenlijke verleden ken.
‘Ga maar na, Ever. Zelfs Drina’s wonderbaarlijke schoonheid kon zijn interesse niet lang genoeg vasthouden. Ik neem aan dat je weet hoe snel hij genoeg van haar had?’
Ik slik en mijn maag voelt aan als een baksteen. Sinds wanneer is tweehonderd jaar ‘snel’? Maar ja, als je het eeuwige leven hebt, zal dat wel relatief zijn.
‘Het is geen schoonheidswedstrijd,’ zeg ik defensief. Meteen krimp ik ineen als ik de woorden hardop hoor. Was dat het beste wat ik kon verzinnen? Echt?
‘Nee, natuurlijk niet, love.’ Roman schudt zijn hoofd vol medelijden. ‘Anders had Drina nu al gewonnen.’ Hij laat zich achteroverzakken in de kussens met zijn armen gespreid. Het lijkt alsof hij me uitdaagt. ‘Laat me raden... Jij gelooft dat het allemaal draait om twee zielen die samensmelten, die voorbestemd zijn voor elkaar, en nog meer van dat soort... kalverliefde?’ Hij lacht en knikt. ‘Dat denk je echt, hè?’