Nadat ik het touwtje heb losgepeuterd en mijn vinger in het zakje heb gestoken, haal ik er een zwart zijden koord uit tevoorschijn met daaraan een verzameling prachtige stenen die met een dun, gouden draadje aan elkaar vastzitten. Het licht valt op de geslepen vlakken en weerkaatst in mijn kamer terwijl ik de ketting omhooghoud. Het is een mooi sieraad, maar is dat wat hij zocht?
‘Het is een amulet,’ legt Damen uit. Ik bekijk elke steen aandachtig, de eigen vorm, grootte en kleur die elk kristal van het andere onderscheidt. ‘Ze worden al eeuwen gedragen en zouden magische eigenschappen hebben die zowel kunnen genezen als beschermen, maar ook succes en evenwicht kunnen brengen. Deze amulet is speciaal voor jou gemaakt, dus in dit geval ligt de nadruk meer op bescherming.’
Ik kijk op en vraag me af hoe dit in hemelsnaam moet helpen. Maar dan denk ik aan de kristallen die ik gebruikt heb om het tegengif te maken dat zijn leven redde. Althans, dat had het moeten doen als Roman me niet zover had gekregen mijn bloed aan het mengsel toe te voegen.
‘Het is een uiterst uniek sieraad. Deze stenen zijn speciaal voor jouw persoonlijke levensweg bij elkaar gezocht. Er is geen andere ketting als deze, nergens op de wereld. Ik weet dat het ons probleem niet oplost, maar het helpt in elk geval een beetje.’
Ik tuur sprakeloos naar de kristallen. Dan maar om mijn nek hangen en kijken wat er gebeurt. Damen maakt een gebaar. ‘Hier, ik help je wel even.’ Hij pakt mijn lange haren in een staart en hangt die naar voren over mijn schouder. Hij maakt de ketting dicht met het gouden sluitinkje en verstopt de stenen vervolgens onder mijn T-shirt, zodat niemand ze kan zien.
‘Is het een geheim?’ Ik verwacht dat de stenen koud en hard aanvoelen tegen mijn huid, en het verbaast me dan ook hoe warm ze zijn en hoe prettig ze voelen.
Hij duwt mijn staart weer terug naar achteren, waar de punten net boven mijn middel hangen. ‘Nee, het is geen geheim. Maar het hoeft ook niet op te vallen. Ik weet niet hoeveel kennis Roman bezit, dus het lijkt me beter er geen aandacht op te vestigen.’
‘Hij weet in elk geval van de chakra’s,’ zeg ik. Damen kijkt verbaasd. Ik zeg maar niet dat hij daar zelf voor gezorgd heeft. Zonder het te weten heeft hij Roman tijdens zijn hypnose toegang gegeven tot allerlei geheimen. Maar hij voelt zich al schuldig genoeg; dat hoef ik niet nog erger te maken.
Met een vinger tik ik tegen de amulet onder mijn shirt. Vanbuiten voelen de stenen behoorlijk hard aan, in tegenstelling tot wat ik op mijn huid voel rusten. ‘Hoe zit het met jou? Heb jij geen bescherming nodig?’ Als antwoord tovert hij een amulet onder zijn eigen shirt met lange mouwen vandaan en hij laat het voor mijn neus in de lucht bungelen. Ik bekijk de stenen eens goed. ‘Waarom ziet de jouwe er zo anders uit?’
‘Zoals ik zei: geen twee amuletten zijn hetzelfde. Net zoals er geen twee mensen bestaan die precies hetzelfde zijn. Ik heb zo mijn eigen zwakke punten.’
‘Jij? Zwakke punten?’ Ik lach nu wel, maar ik ben benieuwd wat hij daarmee bedoelt. Hij is goed in alles wat hij doet. En dan bedoel ik echt, letterlijk alles.
Hij schudt zijn hoofd en lacht. Het is een mooi geluid dat ik de laatste tijd veel te weinig hoor. ‘Geloof me, ik heb er genoeg,’ merkt hij grinnikend op.
‘En je weet echt zeker dat deze dingen ons beschermen?’ Ik druk de ketting tegen mijn borst en merk dat ze nu al voelt als een onderdeel van mijn lichaam.
‘Dat is wel de bedoeling.’ Hij haalt zijn schouder op, komt overeind en loopt naar de deur. ‘Maar Ever... doe ons allebei een groot plezier en probeer niet te testen waar de grens ligt, ja?’
‘Wat doen we met Roman?’ Ik laat mijn blik over Damens lange, strakke lijf glijden nu hij tegen de deurpost leunt. ‘Moeten we niet een plan de campagne verzinnen? Ervoor zorgen dat hij ons geeft wat we nodig hebben, zodat we dit hoofdstuk kunnen afsluiten?’
Damen kijkt me aan en knijpt zijn ogen steeds meer toe. ‘Er is geen plan de campagne, Ever. Als je luistert naar Roman, doe je precies wat hij wil. Het is beter dat we zelf naar een oplossing zoeken zonder op hem te rekenen.’
‘Hoe dan? Alles wat we tot nu toe hebben geprobeerd, heeft niets opgeleverd.’ Ik schud mijn hoofd. ‘Waarom moeten we zoeken naar antwoorden als Roman toegeeft dat hij het tegengif heeft? Hij zei dat ik alleen maar de juiste prijs ervoor hoefde te betalen en dan krijg ik het. Hoe moeilijk kan het zijn?’
‘Ben je bereid de prijs te betalen die hij ervoor verzint, dan?’ Damens donkere ogen glijden over me heen en zijn stem klinkt vastberaden.
Mijn wangen worden gloeiend heet en ik draai me weg. ‘Nee, natuurlijk niet!’ protesteer ik. ‘Niet de prijs die jij denkt!’ Ik trek mijn knieën op en sla mijn armen eromheen. ‘Maar ik... ik wil gewoon...’ probeer ik, gefrustreerd dat ik het nog moet uitleggen.