‘Maar dat is dus waar Drina naartoe is gegaan,’ fluister ik vol spijt als het besef tot me doordringt. Hoe kwaadaardig en slecht ze ook was, dit verdient ze niet. Niemand verdient zoiets. ‘Ik heb ervoor gezorgd dat zij naar Schaduwland is gegaan en nu is ze...’ Ik kan de zin niet afmaken.
‘Dat heb jij niet gedaan, Ever, dat was ik.’ Damen komt zo dicht bij me zitten dat er alleen een dunne sluier van energie tussen ons in hangt. ‘Op het moment dat ik haar onsterfelijk maakte, heb ik dat lot voor haar bezegeld. Net als bij jou.’
Ik slik en voel me een beetje beter in zijn warmte en met het idee dat ik niet helemaal verantwoordelijk ben voor hoe mijn eeuwige vijand in die afschuwelijke hel terecht is gekomen.
‘Het spijt me zo ontzettend,’ zegt hij dan met een blik vol pijn. ‘Het spijt me dat ik je hierbij betrokken heb. Ik had je met rust moeten laten... Ik had lang geleden al moeten opgeven. Het zou zoveel beter voor je zijn als je mij nooit had ontmoet!’
Fel schud ik mijn hoofd. Dit wil ik niet horen. Het is veel te laat voor ‘als ik maar’ en ‘had ik maar’. ‘Als het voorbestemd is dat wij samen zijn, misschien is dit dan wel ons lot.’ Al kan ik aan zijn gezicht zien dat hij er geen woord van gelooft.
‘Of ik heb je tot iets gedwongen wat nooit de bedoeling was,’ brengt hij daar fronsend tegen in. ‘Heb je het al eens van die kant bekeken?’
Ik draai me om en probeer te genieten van de prachtige omgeving, wetende dat ik niet veel kan veranderen aan de situatie met loze woorden. Het enige wat helpt is actie. Gelukkig weet ik precies wat ik moet doen.
Als ik overeind spring, trek ik hem mee. ‘Kom. We hebben Roman niet nodig. We hebben niemand nodig, ik weet wat we moeten doen!’
Acht
We gaan op zoek naar de Paleizen van Kennis en Wijsheid. Vlak bij de steile, marmeren trap blijf ik staan en vraag me af of hij kan zien wat ik zie. Ik hoop het wel! De gevel van het gebouw verandert namelijk constant van gedaante en dat moet je kunnen zien om naar binnen te mogen.
‘Dus het is je inderdaad gelukt,’ zegt hij vol bewondering, starend naar de wisselende indrukken van de mooiste en heiligste plekken ter wereld. De Taj Mahal die verandert in het Parthenon, dat zich vervormt tot de Lotustempel in New Delhi, die op zijn beurt vervaagt tot we de drie piramides uit Gizeh zien, enzovoorts. Omdat we allebei de pracht en magie van dit schouwspel waarderen, mogen we de grote, marmeren hal in met de prachtig gebeeldhouwde zuilen die rechtstreeks uit het oude Griekenland afkomstig lijken.
Damen staart vol ontzag om zich heen. ‘Ik ben hier niet meer geweest sinds ik...’
Met ingehouden adem kijk ik op, hopend op meer details.
‘Sinds ik jou wilde vinden.’
Ik kijk hem aan zonder hem te begrijpen.
‘Soms,’ hij kijkt me liefdevol aan, ‘had ik het geluk je gewoon weer tegen te komen, omdat ik op het juiste moment op de juiste plek was. Maar het gebeurde vaker dat ik een paar jaar moest wachten tot ik je officieel kon benaderen.’
‘Heb je me jarenlang gestalkt of zo?’ Verbaasd hoop ik dat het lang niet zo eng was als het klinkt. ‘Toen ik nog jong was?’
Hij huivert. ‘Nee, niet gestalkt, Ever. Waar zie je me voor aan?’ Hij grinnikt en schudt ontkennend zijn hoofd. ‘Ik hield je gewoon in de gaten. Geduldig afwachtend tot de tijd rijp was. De laatste paar keer lukte het me niet om je te vinden, wat ik ook probeerde. En geloof me, ik heb van alles geprobeerd. Ik leefde als een nomade, rondtrekkend van de ene plek naar de andere, er zeker van dat ik je nooit meer zou zien. Toen besloot ik hierheen te gaan. Hier heb ik een stel vrienden ontmoet die me de weg wezen.’
‘Romy en Rayne.’ Ik knik, niet omdat ik het antwoord uit zijn gedachten oppik, maar omdat ik voel dat het klopt. Meteen voel ik me vreselijk schuldig dat ik niet veel eerder aan hen gedacht heb. In al die tijd heb ik me niet afgevraagd hoe het met ze gaat of waar ze zijn.
‘Ken je ze?’ Hij kijkt me verbaasd aan.
Ik pers mijn lippen op elkaar omdat ik weet dat ik hem de rest van het verhaal nog moet vertellen. Alle stukken die ik het liefst had weggelaten.
‘Zij hebben me hierheen gebracht om...’ Ik wacht even, kijk een andere kant op en haal diep adem. Ik kijk om me heen en dan naar zijn vragende blik. ‘Ze waren bij Ava thuis, althans, Rayne was daar. Romy was ondertussen bezig...’ Ik schud mijn hoofd en begin opnieuw. ‘Ze deed haar best om jou te helpen toen je...’
Ik sluit mijn ogen en zucht. Weet je wat? Ik laat het hem wel gewoon zien. Alles. Dus ook die onderdelen die ik tot nu toe niet hardop heb durven vertellen. Ik projecteer de gebeurtenissen van die dag, zodat hij de beelden kan zien en er geen geheimen meer bestaan tussen ons. Ik laat hem zien hoe hard zij hun best hebben gedaan om hem te redden, terwijl ik te eigenwijs was om naar ze te luisteren.