Ik tuur hem niet-begrijpend aan. Ik zie nu dat Damen achter hem staat met een behoedzame, bezorgde blik in zijn ogen. Ik weet dat hij me iets duidelijk wil maken, me telepathisch probeert te bereiken, maar het bericht komt niet aan. Ik hoor alleen een zwakke echo, maar kan niet wijs worden uit de klanken.
‘Het is zover, Ever.’ Roman grijnst. ‘Dit is het moment waarop je al die tijd gewacht hebt!’ Hij maakt een groots gebaar met zijn armen en wijst naar Haven alsof zij de hoofdprijs van vanavond is.
Ik kijk van hem naar Damen en doe mijn best te begrijpen wat hij wil zeggen, maar het lukt niet.
Roman laat zijn ogen aandachtig over me heen gaan. Mijn blote voeten, de klamme jurk die tegen me aan plakt. Hij likt zijn lippen en gaat verder. ‘Het is werkelijk heel eenvoudig, darling. Zo simpel dat zelfs jij het kunt ontcijferen. Weet je nog die keer dat je me kwam opzoeken om te onderhandelen?’
Vlug werp ik een blik op Damen, die opeens alert is, maar tegelijkertijd gekwetst en vol ongeloof kijkt. Ik wend me af.
‘Oeps!’ Roman trekt zijn schouders omhoog en slaat op een overdreven manier een hand voor zijn mond. ‘Sorry. Ik was even vergeten dat je clandestiene bezoekje ons geheimpje was. Ach, die loslippigheid moet je me maar vergeven op dit moment, waarop alles draait om leven en dood. Laat ik de anderen even bijpraten,’ zegt hij met een knik naar Ava en Damen, ‘Ever kwam op een dag bij me langs om te kijken of we een deal konden maken. Ze is er blijkbaar nogal op gebrand eindelijk eens het bed te kunnen delen met haar knappe vriendje.’ Hij lacht en laat zijn blik rusten op Damen voor hij naar de bar loopt en een kristallen glas pakt. Dat schenkt hij vol met het rode elixir, terwijl Damen op zijn lip bijt om kalm te blijven.
Ik haal diep adem, maar beweeg me niet. Het maakt geen moer uit of Roman wel of niet blijft leven; hij heeft alle touwtjes in handen. Dit is zijn spel. Met zijn regels. En ik vraag me af hoe lang we al aan het spelen zijn. Hoe lang heb ik mezelf voorgehouden dat ik vooruitgang boekte terwijl ik al die tijd alleen maar blind doe wat hij van me wil? Het doet me denken aan die massahypnose die hij op school heeft toegepast. We zijn allemaal maar pionnen, onder zijn invloed.
‘Ever...’ Damen kijkt me aan. Nu telepathie niet meer werkt, moet hij het wel hardop zeggen. ‘Ever, is het waar?’
Ik slik en wend mijn blik af. Zonder iemand aan te kijken, zeg ik: ‘Maak je je verhaal nog af, of hoe zit het?’
‘Altijd zo’n haast.’ Roman klakt met zijn tong en schudt zijn hoofd. ‘Echt, hoor, Ever. Voor iemand die alle tijd van de wereld heeft, is al die haast volkomen overbodig. Maar goed, wat jij wilt. Vertel me eens, heb je al enig idee waar dit naartoe gaat?’
Ik kijk naar Haven die nu nog maar heel zwak en oppervlakkig ademt. Het kost haar moeite. Toch wil ik niet toegeven dat ik geen idee heb wat hij van me wil, wat hij hoopt te bereiken.
‘Herinner je je nog die dag dat je me kwam opzoeken in de winkel?’
Damen neemt een andere houding aan en ik voel de verandering in zijn energieveld vanaf hier. Ontkennend schud ik mijn hoofd en ik kijk naar hem over mijn schouder. ‘Ik kwam voor Haven, maar jij stond toevallig in de weg.’
‘Dat zijn details.’ Roman wuift ze weg. ‘Het gaat om het raadsel. Weet je nog welke vraag ik je stelde?’
Ik zucht en pak Havens hand stevig vast. Hij voelt koud, droog en stijfjes aan – geen goed teken.
‘Geef de mensen wat ze graag willen. Kun je je herinneren dat ik dat zei?’ Hij wacht op een reactie, maar als die niet volgt, gaat hij gewoon verder. ‘De grote vraag is: wat betekent dat, Ever? Wat is het precies dat mensen zo graag willen? Heb je enig idee?’ Hij trekt een wenkbrauw op en wacht af. Na een tijdje knikt hij. ‘Probeer het eens los van jezelf te zien. Bekijk het in zijn algemeenheid, als een echte populist. Toe maar, probeer het eens. Kruip in die rol en kijk wat je ervan vindt. Het is heel anders dan die elitaire benadering die jij en Damen erop na houden, dat verzeker ik je. Nee, ik ben niet zo karig met mijn gaven. Ik deel ze met iedereen die maar wil. Dat wil zeggen, als ze het naar mijn idee verdienen.’
Ik draai me om tot ik hem goed kan aankijken. Opeens begint het tot me door te dringen. Schor en bijna fluisterend roep ik uit: ‘Nee!’
Ik kijk van Roman naar Haven en begin te begrijpen wat hij bedoelt. Ik weet nu welke ‘prijs’ hij wil dat ik betaal.
Nee!
Ik kijk Roman strak aan terwijl Ava en Damen stilletjes afwachten. Zij hebben nog geen idee.
‘Ik doe het niet,’ zeg ik. ‘Je kunt me niet dwingen.’
‘Ik zou niet durven, love. Daar valt toch geen lol aan te beleven?’ Hij grijnst een langzame, slome grijns die me doet denken aan de Cheshire kat uit Alice in Wonderland. ‘Andersom werkt het tenslotte ook niet. Je kunt mij niet onderwerpen aan jouw wil door zielige pogingen tot gedachten lezen of een spreuk met hulp van zwarte magie.’ Hij lacht en zwaait naar me met zijn wijsvinger. ‘Je bent een heel stout meisje, Ever. Je mag nooit zomaar wat aanmodderen met magie waar je niet het minste verstand van hebt. Kun je nagaan... al die jaren geleden, toen ik het boek verkocht, had ik geen flauw idee dat het ooit in jouw handen zou vallen. Of toch wel?’ Hij schudt zijn hoofd. ‘Wie zal het zeggen?’