‘Waar gaan jullie heen?’ Ik probeer zijn energie te lezen, maar ik kom niet ver.
Haven kijkt me aan met haar wenkbrauwen opgetrokken en een brede glimlach op haar gezicht. ‘Privéfeestje,’ antwoordt Roman als hij een arm om haar schouder slaat. ‘Maar er is nog genoeg plek voor jou, Ever. Misschien kun je straks nog even langskomen. Als je hier klaar bent, natuurlijk.’
Ik kijk hem lang aan, maar houd het niet vol en richt me weer tot Haven. Ik heb me nog zo voorgenomen dit niet te doen, maar ik concentreer me vlug op haar aura en vanaf daar op haar gedachten. Ik moet weten wat ze niet zegt, wat er echt aan de hand is. Maar iets houdt me tegen. Het is net alsof ik in haar gedachten keihard tegen een muur loop.
‘Is alles wel goed met je?’ vraagt Roman terwijl hij de deur openhoudt. ‘Je ziet er een beetje bleekjes uit opeens.’
Ik kijk hem aan en wil nog zoveel zeggen. Maar Jude verschijnt naast me en kondigt aan dat er iemand over zijn nek is gegaan op het vloerkleed in de kamer.
Die mededeling leidt me maar heel kort af, een fractie van een seconde, hooguit. Maar het is genoeg om Roman de kans te geven ervandoor te gaan. Hij kijkt nog wel over zijn schouder en roept: ‘Het spijt me dat we al zo vroeg weg zijn, Ever. Maar ik weet zeker dat ik je straks nog wel even zal zien.’
Zevenenveertig
Ik verwachtte dat het Miles zou zijn, maar met hem is alles in orde. Hij helpt me zelfs met het opruimen van het ongelukje. Glimlachend nog wel. ‘Dat is nou acteren. Viva Firenze!’ Hij gooit zijn vuist in de lucht.
‘Dus je voelt je echt goed?’ Ik geef hem een schone handdoek en voel me een beetje schuldig dat ik hem dit allemaal laat doen als ik straks, nadat iedereen weg is, toch alles laat verdwijnen en er een nieuw kleed voor in de plaats manifesteer. ‘Je bent niet dronken?’
‘Nee, totaal niet. Maar je geloofde het wel, en daar gaat het om.’
Ik haal mijn schouders op. ‘De dubbele tong, het wankelen... alle symptomen waren aanwezig.’
Hij rolt de handdoek op en wil hem aan mij teruggeven als Jude binnenkomt en hem aanpakt. ‘Wasmand?’ vraagt hij met opgetrokken wenkbrauwen.
Ik schud mijn hoofd en wijs naar de afvalbak. Dan richt ik me weer tot Miles. ‘Wie was het? Wie heeft die alcohol meegenomen?’
‘O, nee.’ Hij schudt zijn hoofd en houdt zijn handen omhoog. ‘Ik wil je niet bang maken, Ever, maar dit leuke avondje dat je georganiseerd hebt is ook wel bekend onder de naam feestje. Zelfs als je geen alcohol in huis hebt, vindt drank altijd zijn weg naar binnen. Maar je krijgt geen enkele informatie uit me.’ Hij klemt zijn lippen op elkaar en doet alsof hij ze dichtritst. ‘Volgens mij kun je dit oude vod beter wegdoen.’ Hij wijst naar het kleed. ‘Ik wil je wel helpen het op te rollen. Als we de meubels dan een beetje anders neerzetten, merkt Sabine niet eens dat het weg is.’
Ik wuif het idee weg. Een kleed vol kots is niet mijn grootste probleem nu Roman mijn spelletje niet meespeelt. En nou heeft hij ook nog een of andere geheimzinnige afspraak met Haven waar ze niets over kwijt willen en hij lijkt er zeker van me straks nog te zien. Heeft dat dan met mijn spreuk te maken of bedoelt hij iets heel anders?
Miles komt dichter bij me staan en slaat zijn armen om me heen voor een stevige knuffel. ‘Bedankt voor het geweldige feest, Ever. Ik weet niet wat er met jou en Damen aan de hand is, maar ik moet nog wel iets kwijt en ik hoop dat je goed luistert en me serieus neemt. Oké? Hier komt het.’ Hij maakt zich los en kijkt me afwachtend aan.
Ik haal mijn schouders op. Mijn gedachten zijn heel ergens anders.
‘Je verdient het om gelukkig te zijn.’ Hij knikt en kijkt me vol ernst aan. ‘Als Jude degene is die je gelukkig kan maken, dan hoef je je daar niet schuldig over te voelen.’ Hij wacht af of ik daar misschien op wil reageren, maar als dat niet gebeurt, gaat hij verder. ‘Nou ja, het feest is wel voorbij zodra iemand over zijn nek is gegaan, vind je niet? Dus we gaan er maar vandoor. Ik zie je toch nog wel voor ik naar Florence vertrek, hè?’
Ik stem in en kijk toe hoe hij en zijn vrienden naar buiten gaan. ‘Hé, Miles? Heb jij van Haven of Roman nog gehoord waar ze heen gingen?’
Miles kijkt me aan en fronst. ‘Naar een waarzegster, volgens mij.’
Het voelt alsof ik een baksteen op mijn maag heb liggen, maar ik weet niet waarom.
‘Weet je nog dat ze bij jou in de winkel vertelde zo graag een reading te willen?’
Ik knik.
‘Dat heeft ze tegen Roman gezegd en hij heeft een privésessie voor haar geregeld.’
‘Op dit tijdstip?’ Ik kijk naar mijn pols, ook al draag ik geen horloge.
Miles trekt een schouder op en loopt door naar de auto. Misschien moet ik er ook maar vandoor. Kijken of ik Roman en Haven kan vinden en of alles wel goed gaat met haar. Ik probeer haar energieveld te vinden, maar net als de vorige keer gebeurt er weinig. Niets, zelfs.