Mijn magie zal je volgen, waar je ook mag zijn
Zij zal je vinden, geen schuilplaats te klein
Als je slaapt, zal mijn spreuk op je wachten
Dit koord zal jouw invloed ontkrachten
Met mijn bloed komt jouw kennis vrij
Met deze spreuk bind ik jou aan mij
Ik til de athame op en snijd ermee in mijn handpalm, langs mijn levenslijn. Er steekt uit het niets een windvlaag op die door de cirkel blaast en boven mijn hoofd buldert de donder. Mijn haar wappert rond mijn gezicht en ik knijp mijn ogen toe tegen de storm terwijl druppels bloed uit mijn hand op het koord vallen tot het niet meer wit, maar rood is. Vlug knoop ik het rond Romans nek met mijn ogen strak op hem gericht. Met al mijn wilskracht stuur ik hem aan mij te geven wat ik wil hebben. Dan laat ik de verschijning verdwijnen.
Ik kom trillend en zwetend overeind en ik voel me opgelucht en blij dat het voorbij is. Nu is het een kwestie van tijd voor ik het tegengif in handen heb en Damen en ik eindelijk samen kunnen zijn op elke denkbare manier.
De wind gaat liggen en de knetterende elektriciteit in de lucht wordt ook zwakker. Net als ik de stenen wil opruimen en alle kaarsen doof, stormen Romy en Rayne de kamer binnen. Met open mond en wijd open ogen staren ze me aan.
‘Wat heb je nu weer gedaan?’ roept Rayne wanhopig uit als ze kijkt van de magische zoutcirkel naar de verzamelde instrumenten en de athame met bloeddruppels.
Kalm en zelfverzekerd kijk ik ze aan. ‘Relax. Het is voorbij. Het is geregeld. Het duurt nu niet lang meer voor alles weer bij het oude is.’
Ik wil uit de cirkel stappen, maar Romy roept heel hard: ‘Stop!’
Ze houdt haar hand omhoog en kijkt me met een vlammende blik aan. Rayne vult aan: ‘Blijf staan. Alsjeblieft, vertrouw ons een keer en doe precies wat we zeggen.’
Ik blijf staan en kijk van de een naar de ander, benieuwd wat er aan de hand is. De spreuk is gelukt; ik voel de energie nog steeds door mijn lijf gieren. Het duurt nu niet lang meer voor Roman verschijnt en...
‘Dit keer heb je jezelf echt goed in de nesten gewerkt,’ moppert Rayne hoofdschuddend. ‘Weet je dan niet dat de maan niet zichtbaar is? Je mag geen magie uitvoeren tijdens de nieuwe maan! Nooit! Dit is de tijd voor bezinning en meditatie. Je mag nooit, maar dan ook nooit, rituelen of spreuken uitvoeren tijdens een nieuwe maan, tenzij je je bezighoudt met zwarte magie.’
Als ik van de een naar de ander kijk, vraag ik me af of ze een geintje maakt. En zo niet, wat maakt het nou uit? Als de spreuk gelukt is, is hij gelukt. Wat doet zo’n detail ertoe?
Haar tweelingzusje valt haar bij. ‘Wie heb je aangeroepen om je bij te staan?’
Ik denk terug aan mijn rijmpje, waarop ik nog wel zo trots was dat ik dat zomaar heb weten te bedenken. Onder andere de zin: ‘ik doe een beroep op uw bescherming en macht.’ Die herhaal ik voor haar.
‘O, fantastisch,’ zucht Rayne. Ze sluit haar ogen en schudt haar hoofd.
Naast haar staat Romy, die fronsend opkijkt. ‘Tijdens de nieuwe maan is de godin afwezig. De koningin van de onderwereld neemt haar plaats in. Kortom, je hebt niet het licht aangeroepen om je te helpen, maar de duistere machten.’
En om Roman aan mij te binden! Mijn ogen worden groot en mijn mond valt open van schrik. Ik kijk hen beurtelings aan en vraag me af of ik de spreuk kan terugdraaien – en snel een beetje, voor het te laat is.
‘Het is al te laat,’ antwoorden ze tegelijk als ze mijn uitdrukking van paniek zien. ‘Je kunt nu alleen nog maar wachten op de volgende fase van de maan om te proberen de spreuk ongedaan te maken. Als dat al mogelijk is.’
‘Ja, maar...’ Ik val stil als het tot me doordringt hoe reusachtig de fout is die ik begaan heb. Ik denk aan Damens eerdere waarschuwing dat mensen die zich bezighouden met tovenarij en spreuken vaak niet weten wat ze doen en zo per ongeluk met zwarte magie in aanraking komen.
Niet in staat iets uit te brengen, kijk ik de zusjes hulpeloos aan. Rayne schudt kwaad haar hoofd en Romy doet nog een poging. ‘Je kunt nu alleen nog maar jezelf en je instrumenten zuiveren, de athame verbranden en hopen dat het goed gaat. Als je dan geluk hebt, laten we je uit de cirkel komen, zodat alle negatieve energie die je daar verzameld hebt niet kan ontsnappen.’
‘Als ik geluk heb?’ echo ik terwijl ik de moed in mijn schoenen voel zakken. Serieus? Is het echt zo erg?
Ik kijk schichtig van de een naar de ander. ‘Rustig aan, jij,’ zegt Romy. ‘Je weet nog niet half wat je nu weer gedaan hebt.’
Vierenveertig
Miles en Holt komen samen naar het feest en als ze de versieringen zien, wordt Miles al helemaal opgewonden.
‘Ik hoef niet eens meer naar Florence nu je Florence hierheen hebt gehaald!’ roept hij uit. Hij geeft me een stevige knuffel voor hij me vlug loslaat en zich verontschuldigt. ‘Sorry, ik dacht er even niet bij na dat je liever niet aangeraakt wilt worden.’